Αρχετε Σικελικαὶ τῷ πένθεος, άρχετε Μοίσαι.
Στο, Βίων, ἔκλαυσε ταχὺν μόρον αὐτὸς ̓Απόλλων,
Καὶ Σάτυροι μύροντο, μελαγχλαινοί τε Πρίηποι"
Καὶ Πάνες ςοναχοῦντι τὸ σὸν μέλος· αἱ τε καθ' ὅλαν
Κρανίδες ωδύραντο, καὶ ὕδατα δάκρυά γέντο.
Αχὼ δὲ ἐν πέτρησιν ὀδύρεται, ὅττι σιωπή,
Κεκέτι μιμείται τὰ σὰ χείλεα· σῷ δ ̓ ἐπ' ὀλέθρω.
Δένδρεα καρπὸν ἔριψε, τὰ δ ̓ ἄνθεα πάντ' εμαράνθη.
Μάλων ἐκ ἔξευσε καλὸν γλάγος, ο μέλι σίμβλων
Κάτθανεν ἐν κηρῷ λυπεύμενον εκέτι γὰς δὲ
Τῷ μελιτος τῷ σῷ τεθνακότος ἄλλο τρυγᾶσθαι.
Αρχετε Σικελικαὶ τῷ πένθεος, ἄρχετε Μοῖσαι.
Ὂν τόσον εναλίαισι παρ' ήόσι μύρατο δελφίν,
Ουδὲ τόσον πόκ ̓ ἄεισεν ἐνὶ σκοπέλοισιν αηδών,
Οὐδὲ τόσον θρήνησεν αν ώρεα μακρά χελιδών.
Αλκυόνος δε τόσσον ἐπ' ἄλγεσιν ἴσχετο Κήυξ.
Αρχετε Σικελικαὶ τῷ πένθεος, άρχετε Μοίσαι, Οὐδὲ τόσον γλαυκοῖς ἔνι κύμασι Κηρύλος οἶδεν,
Ach nun fingt er Todesgefänge dem Fürsten der Schatten!
Stumm sind nun cie Gebirge! die Kühe, die Stdnenden,
Sie verschmähen die blumigen Auen, verschmähen die Stie
Ach beginnet die Klage, beginnet fizilische Musen!
Deinen schleunigen Tod, o Bion, weinet Apollon,
Alle Saturs, alle Priapen in schwarzen Gewanden,
Seufzend sehnet sich Pan nach deinen Liedern! es weinen
Alle Nümphen des Hains, und Quellen werden die Thränen!
Auf den Felsen traurt Echo, daß sie verstumme,
Nicht Nachahmerin mehr, ach! deiner Lippen. --- Die
Schüttelten ab die Früchte bei deinem Erblassen, es welkten
Alle duftende Blumen bei deixem Erblaffen, o Bion!
Hliofdus. Ον τόσον ἠῴοισιν ἐν ἄγκεσι παῖδα τὸν Ας
Ιπτάμενος περὶ σᾶμα κινύρατο Μέμνονος όρνις,
Όσσον αποφθιμένοιο κατωδύραντο Βίωνος.
Αρχετε Σικελικαί τῷ πένθεος, άρχετε Μοΐσαι.
Αδονίδες, πᾶσαί τε χελιδόνες, ας ποκ' έτερπει,
* Ας λαλέειν ἐδίδασκε, καθεζόμεναι δ ̓ ἐπὶ πρέμνοις
Ἀντίον αλλήλοισιν ἐκώκυων, αι δ ̓ ὑποφώνευν
Ορνιθες. Λυπᾶσθε πελειάδες ἀλλὰ καὶ ὑμᾶς.
Αρχετε Σικελικαὶ τῷ πένθεος, άρχετε Μοΐσαι.
Τις ποτὶ σὺ σύριγγι μελίσδεται, ὦ τριπόθητε;
Τὶς δ ̓ ἐπὶ τοῖς καλάμοις θάσει ςόμα; τὶς θρασὺς ὅτως;
Εισέτι γὰρ πνείει τὰ σὰ χείλεα καὶ τὰ σὸν ἀσθμα.
Αχὼ δ ̓ ἐν δονάκεσσι τεὰς ἐπιβόσκετ' αοιδάς.
Παντὶ φέρω τὸ μέλισμα· ταχ ̓ ἂν κακεῖνος ἐρεῖσαιι
Το σόμα δειμαίνοι, μὴ δεύτερα σεῖο φέρηται.
Αρχετε Σικελικαὶ τῷ πένθεος, άρχετε Μοίσαι.
Κλαίει καὶ Γαλάτεια τὸ σὸν μέλος, αν πόκ ̓ ἔτερπες
Ἑζομένων περὶ στο παρ' ημύνεσσι θαλάσσης.
Milch entträufelt den Schafen nicht mehr, und Honig den
In dem Wachse zerschmolz er für Schmerz! Was sollen wir
Honig lesen? es farb mit deinem Honig der Honig!
Ach beginner die Klage, beginnet fizilische Musen!
Also traurte nie der Delfin am Ufer des Meeres,
Also sang die Nachtigall nimmer auf felfigen Höhen,
Also jammerte nimmer auf hohen Gebirgen die Schwalbe,
Also sehnte sich nicht nach seiner Halzione Kåür!
Ach beginnet die Klage, beginnet sizilische Mufen!
Alfo klagten nimmer die Meven auf blåuligen Wogen,
Also befeufzten in dftlichen Thalen, die Memnischen Vögel
Ον γὰρ ἴσον κύκλωπι μελίσδεο· τὸν μὲν ἔφευγεν
* καλὰ Γαλάτεια, σὲ δ' αδὺ απέβλεπεν άλμας
Καὶ νῦν λασαμένη τῷ κύματος, ἐν ψαμάθοισιν
Εζετ' ἐρημαίαισι, βίας δ ̓ ἔτι στο νομεύει.
Αρχετε Σικελικαὶ τῷ πένθεος, άρχετε Μοίσαι
Πάντα τοι, ὦ βᾶτα, ξυγκάτθανε δώμαλα τὰ Μοισάν,
Παρθενικῶν ἐρόεντα φιλάματα, χείλεα παίδων
Καὶ ςυγνὸν περὶ σῆμα τεὸν κλαίεσιν Έρωτες,
Α κύπρις φιλέει σε πολὺ πλέον ἢ τὸ φίλαμα,
Τὸ πρώαν τὸν Αδωνιν ἀποθνάσκοντα φίλασε.
Τότὸ τοι, ὦ ποταμῶν λιγυρώτατε, δεύτερον ἄλγος
Τέτο, Μέλη, νέον άλγος· ἀπώλετο πράν του
Ὅμηρος,
Τηνο τὸ καλλιόπας γλυκερὸν ςόμα· καί σε λέγοντι
Μύρεσθαι καλὸν ὑια πολυκλαύσοισι ρεέθροις,
Πᾶσαν δ ̓ ἔπλησας φωνάς άλα νῦν πάλιν ἄλλοι
Νέα δακρύεις, αἰνῷ δ ̓ ἐπὶ πενθεί τάκη
Αμφότεροι παγοῖς πεφιλαμένοι· ος μὲν ἔπινε
Παγασίδος κράνας, ὁ δ ̓ ἔχεν πόμα τῆς ̓Αρεθέσας.
Nimmer Aeos Sohn, den Hügel des Grabes umschwebend,
Wie fie alle dein Erblassen beweinten, o Bion!
Ach beginnet die Klage, beginnet sizilische Musen!
Alle Nachtigallen und Schwalben, die er Gefänge
Lehrte, die er ergdhte, die fißen im Gipfel der Zweige
Gegen einander åchzend! die Vögel des Waldes erwiedern
Ihren Klagegefang: und ihr, o feufzende Tauben!
Ach beginnet die Klage, beginnet fizilische Musen!
Wer, o Verlangtester! spielet nun je auf deiner Schalmeie,
Wessen Mund erkühnet sich je zu berühren die Flöte
Welche noch duftet vom Hauche der Lippe, von deinem
Odem!
Echo lauschte deinen Gesången im såuslenden Schilfe ! ́--
Deine Flöte bring ich an Pan! er wird es nicht wagen
Seine Lippen zu nahen auf daß er der Zweite nicht heiße!
thodus. «Χώ μὲν Τυνδαρέοιο καλὰν ἄεισε θύγατρα,
Καὶ Θέτιδος μέγαν μια, καὶ ̓Ατρείδαν Μενέλαον
Κάνος δ ̓ ἐ πολέμες, ἐ δάκρυα, Πᾶνα δ ̓ ἔμελπε,
Καὶ βώτας ἐλίγαινε, καὶ αείδων ενόμευε,
Καὶ σύριγγας έτευχε, καὶ ἀδέα πόρτιν άμελγε,
Καὶ παίδων ἐδίδασκε φιλάματα, καὶ τὸν Έρωτα
Ετρεφεν ἐν κόλποισι, καὶ ἤρεσε την Αφροδίτην.
Αρχετε Σικελικαὶ τῷ πένθεος άρχετε Μοῖσαι:
Πάσα, Βίων, θρηνεί σε κλυτὴ πόλις, άςεα πάντα·
Ασκρη μὲν γοάει σε πολὺ πλέον Ἡσιόδειο.
Πίνδαρον & ποθέοντι τόσον Βοιωτίδες Ὕλαι
Ου τόσον ̓Αλκαίῳ περι μύρατο Λέσβος εξυμνο
Οὐδὲ τόσον τὸν αἰοιδὸν ἐμύρατο κήιον ἄςν.
Σὲ πλέον Αρχιλόχοιο ποθῇ Πάρος ἀντὶ δὲ Σαπφός
Εισέτι σεῦ το μέλισμα κινύρεται ο Μιτυλήνα.
Πάντες ὅσοις καπυρὸν τελέθει ςόμα βουκολίαςαι,
Ἐκ Μοισῶν, σέο πότμον ενα κλαίεσι θανόντος.
Κλαίει Σικελίδας τὸ Σάμε κλέος, ἐν δὲ κύδωσιν
Ach beginnet die Klage, beginnet fizilische Musen!
Galatea weinet dein Lied, die du ehmal erfreuteft,
Als sie neben dir saß am Ufer des rauschenden Meeres,
Denn du sangst nicht als wie der Küklope, diesem entflohe
Galatea, fie lächelte dir aus Fluten, o Bion!
Nun gedenket fie nicht der Wellen, sondern im Sande
Sihet sie einsam und weidet am Ufer deine Heerden.
Ach beginnet die Klage, beginnet fizilische Musen!
Alle Gaben der Musen sterben mit dir o du Hirte,
Ach die süßen Küsse der Mädchen, der Jünglinge Küsse!
Kläglich weinen an deinem Grabe die Liebesgötter.
Thearer bist du Küthård als ihr der lehte der Küffe
Mit dem jüngst den todten Adonis die traurende küßte.
Lieblichtönender unter den Strömen, du trauerst von
Deine zwote Trauer o Meles! Es starb Homeros
Ο πρὶν μειδιόωντι σὺν ἔμματι φαιδρὸς ἰδέσθαι,
Δάκρυα νῦν λυκίδας κλαίων χέει εν τε πολίταις
Τριοπίδαις ποταμῷ θρηνεί παρ' Αλεντι φιλητᾶς.
Ἐν δε Συρακοσίοισι Θεόκριτος· αὐτὰς ἐγὼ τοι
Αυσονικῶς οδύνας μέλπω μέλος, ο ξένος ᾠδας
Βωκολικάς, αλλ' ἣν τ ̓ ἐδιδάξαι στο μαθητάς,
Κληρονόμος Μώσας τας Δωρίδος άμμε γεραίρων.
Αλλοις μὲν τεὸν ὄλβον, ἐμοὶ δ ̓ ἀπέλειψας αοιδανο
Αρχετε Σικελικαὶ τῷ πένθεος, άρχετε Μοίσαι.. Αι, Αι, ταὶ μαλάχαι μὲν, ἐπαν κατὰ κάπον ἔλωνται, Η τὰ χλωρὰ σέλινα, τὸ τ ̓ ἐφθαλὲς ὅλον άνηθον,
· Ὕσερον αν ζώοντι, καὶ εἰς ἔτος ἄλλο φύοντι,
Dit, Stalliope's fiber stuns ! fie fagen but babeft
Deinen schönen Sohn mit weinenden Wellen bejammert,
Und erfüllet das Meer mit deiner Klage, nun weinst du
Wieder um einen Sohn, und schmilzeft im bittern Jammer.
Beide Geliebte der Quelleu! Es trank aus Pegasos Brun-
Jener, und dieser trank aus Arethußischem Becher,
Helena sang, die liebliche Tochter des Tündaros; jener
Sang der Thetis göttlichen Sohn, und sang die Atreiden.
Nicht der Krieg' und der Thrånen, es war der Sänger der
Pane
Bion, und Singer der Hirten, und weidete singend die Heers
den,
Fügte rohrene Flöten zusammen, und melkte die Kühe,
Lehrte füße Küffe die Mädchen, und hegte Küthårås
Knaben im pflegenden Schooß, und war der Günftling der
Scutter.
Ach beginnet die Klage, beginnet fizilische Mufen! Dich beweinen die Städte, die Ruhmgekrönten, o Viva! enfzender laget um dich als um Hesiodos Askra,
|