Virgil (Was von der römischen Poesie überhaupt gilt, daß fie, sowohl in Ansehung des Stoffs als der Form, Nachahmung der griechischen war; das ist auch besonders bei der Schäferpoesie der Fall. Aus dem goldnen, Augustischen Zeitalter der römischen Dichtkunst sind uns keine weitere Hirtengedichte übrig, als die zehn Llogen Virgil's, in welchen die Nachahmung Theokrir's überall sichtbar ist. Nur brachte er in seine Gemählde der Schäferwelt eine größere, seinem Zeitalter angemessenere, und oft vielleicht etwas zu weit vers folgte, Verfeinerung. Sehr lesenswürdig ist die Abhandlung de carmine bucolico vom Hrn. Hofrath Heyne in seiner größern Ausgabe Virgil's, B.1. S. CXVII. Er theilt darin die Eklogen dieses Dichters in drei Klassen: 1) In eigentlis che Schäfergedichte, welche unschuldige Sitten und ländliche Lebensart schildern; wohin Æl. 3. 5. 7. 8. gehdren; 2) in solche, welche das goldne Zeitalter, mit seinen Menschen, Göttern und Helden, darstellen: Æl. 4. und 6. und 3) in andre, welche Vorfälle der damaligen Welt des Dichters in die Schäferwelt versehen; l. 1. 2. 9. 10. Folgende Probe gehört zu der ersten Art. Ucbrigens läßt sichs wohl schwerlich entscheis den, wer der Daphnis sein soll, dessen Tod in dieser Ekloge beklagt wird: ob der Daphnis den die Fabelgeschichte für einen Sohn Merku’rs ausgiebt, der in Sicilien Schäfer foll gewesen sein, und den auch Theokrit in seinem ersten Jdyll besingt; oder irgend ein edler Römer, dessen Tod hier dann allegorisch beklagt sei. Unter mancherlei Vermuthungen, welche diese lettre Meinung veranlaßt hat, ist die, daß Jus kus Cåsar zu verstehen sei, zwar die gewöhnlichste, aber auch die unwahrscheinlichste.) DAPHNI S. 4 Virgil. MEN. Cur non, Mopfe, boni quoniam convenimus ambo, Virgil. Tu calamos inflare leves, ego dicere verfus, MOP, Tu maior; tibi me eft aequum parere, Menal ca: Sive fub incertas Zephyris motantibus umbras, trum Silveftris raris fparfit labrufca racemis. MEN. Montibus in noftris folus tibi certet Amyntas. Mor. Quid fi idem certet Phoebum fuperare canendo? MEN. Incipe, Mopfe, prior, fi quos aut Phyllidis Aut Alconis habes laudes, aut iurgia Codri. MOP. Imo haec, in viridi nuper quae cortice fagi Puniceis humilis quantum faliunca rofetis: MOP. Sed tu define plura, puer: fucceffimus antro. Extinctum Nymphae crudeli funere Daphnim Cum, complexa fui corpus miferabile nati, Frigida, Daphni, boves ad flumina: ulla neque amnem Libavit quadrupes, nec graminis attigit her- Daphni, tuum Poenos etiam ingemuiffe leones Inftituit: Daphnis thyafos inducere Bacchi, Ipfa Pales agros, atque ipfe reliquit Apollo. Infelix lolium, et fteriles dominantur avenae. Paftores: mandat fieri fibi talia Daphnis. men: Daphnis ego in filvis hinc usque ad fidera no tus: Formofi pecoris cuftos, formofior ipse. MEN. Tale tuum carmen nobis, divine poeta, Dulcis aquae faliente fitim reftinguere rivo. Fortunate puer, tu nunc eris alter ab illo. Dicemus, Daphninque tuum tollemus ad aftra: Daphnin ad aftra feremus: amavit nos quoque MOP. An quicquam nobis tali fit munere maius? MEN. Candidus infuetum miratur limen Olympi, 23 Virgil. Virgil. Ergo alacres filvas et cetera rura voluptas, Nec lupus infidias pecori, nec retia cervis Ipfi laetitia voces ad fidera iactant ca, Sis bonus o felixque tuis! en quatuor aras: bo. Pocula bina novo fpumantia lacte quotannis, Vina novum fundam calathis Arvifia nectar. Dum iuga montis aper, fluvios dum pifcis ama- Dumque thymo pafcentur apes, dum rore cicadae, Semper honos, nomenque tuum, laudesque Ut Baccho Cererique, tibi fic vota quotannis tis. Mor. Quae tibi, quae tali reddam pro carmine dona? Nam neque me tantum venientis fibilus Au ftri, Nec percufla iuvant fluctu tam litora, nec quae Saxofas inter decurrunt flumina valles. MEN. Hac te nos fragili donabimus ante cicuta. MOP. At tu fume pedum, quod, me cum faepe ro garet, Non tulit Antigenes (et erat tum dignus ama-" ri;) Formofum paribus nodis atque aère, Menalca. Virgil. |