Imágenes de páginas
PDF
EPUB

Virgil

(Was von der römischen Poesie überhaupt gilt, daß fie, sowohl in Ansehung des Stoffs als der Form, Nachahmung der griechischen war; das ist auch besonders bei der Schäferpoesie der Fall. Aus dem goldnen, Augustischen Zeitalter der römischen Dichtkunst sind uns keine weitere Hirtengedichte übrig, als die zehn Llogen Virgil's, in welchen die Nachahmung Theokrir's überall sichtbar ist. Nur brachte er in seine Gemählde der Schäferwelt eine größere, seinem Zeitalter angemessenere, und oft vielleicht etwas zu weit vers folgte, Verfeinerung. Sehr lesenswürdig ist die Abhandlung de carmine bucolico vom Hrn. Hofrath Heyne in seiner größern Ausgabe Virgil's, B.1. S. CXVII. Er theilt darin die Eklogen dieses Dichters in drei Klassen: 1) In eigentlis che Schäfergedichte, welche unschuldige Sitten und ländliche Lebensart schildern; wohin Æl. 3. 5. 7. 8. gehdren; 2) in solche, welche das goldne Zeitalter, mit seinen Menschen, Göttern und Helden, darstellen: Æl. 4. und 6. und 3) in andre, welche Vorfälle der damaligen Welt des Dichters in die Schäferwelt versehen; l. 1. 2. 9. 10. Folgende Probe gehört zu der ersten Art. Ucbrigens läßt sichs wohl schwerlich entscheis den, wer der Daphnis sein soll, dessen Tod in dieser Ekloge beklagt wird: ob der Daphnis den die Fabelgeschichte für einen Sohn Merku’rs ausgiebt, der in Sicilien Schäfer foll gewesen sein, und den auch Theokrit in seinem ersten Jdyll besingt; oder irgend ein edler Römer, dessen Tod hier dann allegorisch beklagt sei. Unter mancherlei Vermuthungen, welche diese lettre Meinung veranlaßt hat, ist die, daß Jus kus Cåsar zu verstehen sei, zwar die gewöhnlichste, aber auch die unwahrscheinlichste.)

DAPHNI S.

4

Virgil.

[blocks in formation]

MEN. Cur non, Mopfe, boni quoniam convenimus

ambo,

Virgil.

Tu calamos inflare leves, ego dicere verfus,
Hic corylis mixtas inter confedimus ulmos?

MOP, Tu maior; tibi me eft aequum parere, Menal

ca:

Sive fub incertas Zephyris motantibus umbras,
Sive antro potius fuccedimus: afpice, ut an-

trum

Silveftris raris fparfit labrufca racemis.

MEN. Montibus in noftris folus tibi certet Amyntas.

Mor. Quid fi idem certet Phoebum fuperare canendo?

MEN. Incipe, Mopfe, prior, fi quos aut Phyllidis
ignes,

Aut Alconis habes laudes, aut iurgia Codri.
Incipe; pafcentes fervabit Tityrus hoedos.

MOP. Imo haec, in viridi nuper quae cortice fagi
Carmina defcripfi, et modulans alterna notavi.
Experiar: tu deinde iubeto certet Amyntas.
MEN. Lenta falix quantum pallenti cedit olivae,

Puniceis humilis quantum faliunca rofetis:
1 Iudicio noftro tantum tibi cedit Amyntas.

MOP. Sed tu define plura, puer: fucceffimus antro.

Extinctum Nymphae crudeli funere Daphnim
Flebant: vos coryli teftes, et flumina Nym-
phis,

Cum, complexa fui corpus miferabile nati,
Atque Deos atque aftra vocat crudelia mater.
Non ulli paftos illis egere diebus

Frigida, Daphni, boves ad flumina: ulla neque

amnem

Libavit quadrupes, nec graminis attigit her-
bam.

Daphni, tuum Poenos etiam ingemuiffe leones
Interitum, montesque feri filvaeque loquuntur.
Daphnis et Armenias curru fubiungere tigres

Inftituit: Daphnis thyafos inducere Bacchi,
Et foliis lentas. intexere mollibus haftas.
Vitis ut arboribus decori eft, ut vitibus uvae,
Ut gregibus tauri, fegetes ut pinguibus arvis;
Tu decus omne tuis. Poftquam te fata tule-
runt,

Ipfa Pales agros, atque ipfe reliquit Apollo.
Grandia faepe quibus mandavimus hordea ful-
cis,

Infelix lolium, et fteriles dominantur avenae.
Pro molli viola, pro purpureo narciffo,
Carduus et fpinis furgit paliurus acutis.
Spargite humum foliis, inducite fontibus um-
bras,

Paftores: mandat fieri fibi talia Daphnis.
Et tumulum facite, et tumulo fuperaddite car-

men:

Daphnis ego in filvis hinc usque ad fidera no

tus:

Formofi pecoris cuftos, formofior ipse.

MEN. Tale tuum carmen nobis, divine poeta,
Quale fopor feffis in gramine, quale per ae-
ftum

Dulcis aquae faliente fitim reftinguere rivo.
Nec calamis folum aequiparas, fed voce magi-
ftrum.

Fortunate puer, tu nunc eris alter ab illo.
Nos tamen haec quocumque modo tibi nostra
viciffim

Dicemus, Daphninque tuum tollemus ad

aftra:

Daphnin ad aftra feremus: amavit nos quoque
Daphnis.

MOP. An quicquam nobis tali fit munere maius?
Et puer ipfe fuit cantari dignus, et ifta
Iampridem Stimichon laudavit carmina nobis.

MEN. Candidus infuetum miratur limen Olympi,
Sub pedibusque videt nubes et fidera Daphnis.
Ergo

23

Virgil.

Virgil.

Ergo alacres filvas et cetera rura voluptas,
Panaque, paftoresque tenet, Dryadasque puel-
las.

Nec lupus infidias pecori, nec retia cervis
Ulla dolum meditantur: amat bonus otia Daph-
nis.

Ipfi laetitia voces ad fidera iactant
Intonfi montes: ipfae iam carmina rupes,
Ipfa fonant arbufta: Deus, Deus ille, Menal-

ca,

Sis bonus o felixque tuis! en quatuor aras:
Ecce duas tibi, Daphni, duoque altaria Phoe-

bo.

Pocula bina novo fpumantia lacte quotannis,
Craterasque duos ftatuam tibi pinguis olivi:
Et multo in primis hilarans convivia Baccho,
Ante focum, fi frigus erit, fi meffis in um-
bra,

Vina novum fundam calathis Arvifia nectar.
Cantabunt mihi Damoetas, et Lyêtius Aegon:
Saltantes Satyros imitabitur Alphefiboeus.
Haec tibi femper erunt, et cum folennia vota
Reddemus Nymphis, et cum luftrabimus
agros.

Dum iuga montis aper, fluvios dum pifcis ama-
bit:

Dumque thymo pafcentur apes, dum rore cicadae,

Semper honos, nomenque tuum, laudesque
manebunt.

Ut Baccho Cererique, tibi fic vota quotannis
Agricolae facient; damnabis tu quoque vo-

tis.

Mor. Quae tibi, quae tali reddam pro carmine

dona?

Nam neque me tantum venientis fibilus Au

ftri,

Nec percufla iuvant fluctu tam litora, nec

quae

Saxofas inter decurrunt flumina valles.

MEN. Hac te nos fragili donabimus ante cicuta.
Haec nos: Formofum Corydon ardebat Alexim;
Haec eadem docuit: Cuium pecus? an Meli-
boei?

MOP. At tu fume pedum, quod, me cum faepe ro

garet,

Non tulit Antigenes (et erat tum dignus ama-"

ri;)

Formofum paribus nodis atque aère, Menalca.

Virgil.

« AnteriorContinuar »