(Erft gegen das Ende des dritten Jahrhunderts nach Ehr. Geb. lebte iarkus Aurelius Olympius ttemesianus, aus Starthagv gebürtig. Von ihm hat man, außer einem Lehrgedichte über die Jagd, noch vier klogen, die von einigen auch dem Ralpurnius beigelegt werden. Die Nachs ahmung Virgil's ift darin auffallend; aber eine freie, geifts volle Nachahmung; auch hat seine Schreibart, in Rådficht auf das damalige Zeitalter, ausgezeichnetes Verdienft. Das Lob des Bacchus, welches er in folgender Ekloge dem Dan in den Mund gelegt hat, ist nicht ohne glückliches poetisches Stolorit. Man vergleiche damit den Silen Virgils, LKL VI.)
Nyailos atque Mycon, nec non et pulcher
Amyntas Torrentem patula vitabant ilice solem Cum Pan venatu fessus recubare sub ulmo Coeperat, et fomno lassatas fumere vires : Quem super ex tereti pendebat fiftula ramo. Hanc pueri (tanquam praedam pro carmine pos-
sent Sumere, fasque esset calamos tractare deorum) Invadunt furto: sed nec resonare canorem Fistula, quem fuerat, nec vult contexere carmen: Sed pro
carminibus male sibila dissona reddit. Tum Pan excussus fonitu stridentis auenae, Iamque videns: „Pueri, si carmina poscitis, in
quit, „Ipse canam. Nulli fas est inflare cicutas, » Quas ego Moenaliis cera coniungo fub antris. „Iamque ego, Bacche, tuos ortus, et semina vitis
Ordine detexam: debemus carmina Baccho.“ Hacc fatus, coepit calamis fic montivagus Pan:
„Te cano, qui gravidis hederata fronte corymbis Vitea serta plicas: qui comtos palmite tigres Ducis, odorato perfufus colla capillo; Vera Iovis proles! lam tunc poft fidera coeli Sola Iovem
Semele vidit Iovis ora professum. Hunc pater omnipotens, venturi providus aevi, Protulit, et iusto produxit tempore partus. Vos etiam et Nysae viridi nutriftis in antro Hunc, Nymphae, Faunique senes, Satyrique pro-
caces ! Quin et Silenus parvum veneratus alumnum Aut gremio fovet, aut refupinis fuftinet ulnis, Et vocat ad risum digito, motuque quietem Allicit, aut tremulis quaflat crepitacula palmis. Cui deus adridens horrentes pectore setas Vellicat, aut digitis aures adstringit acutas, Applauditue manu mutilum caput, aut breve men-
tum Et fimas tenero collidit pollice nares. Interea pueri florescit pube iuventa, Flavaque maturo tumuerant tempora cornu. Tum primum laetas oftendit pampinus uvas : Mirantur Satyri frondes, et poma Lyaei.. Tum deus: O Satyri, maturos carpite fructus, » Dixit, et ignotos pueri calcate racemos. Vix haec ediderat, decerpunt vitibus uvas, Et portant calathis, celerique illidere planta Concava saxa super properant. Vindemia fervet Collibus in fummis, crebro pede rumpitur uva, Nudaque purpureo sparguntur pectora musto. Tum Satyri, lasciva cohors, fibi pocula quisque Obvịa corripiunt; quod fors dedit, hoc capit usus. Cantharon hic retinet: cornu bibit alter adunco: Concavat ille manus, palmasque in pocula vertit: Pronus at ille lacu bibit, et crepitantibus haurit Musta labris: alius vocalia cymbala mergit: - Atque alius latices preslis refupinus ab, uvis Excipit, ac potis faliens liquor ore resultat Spumeus, inque humeros et pectora diffluit humor. Omnia ludus habet: cantusque chorusque licentes,
![[ocr errors]](https://books.google.com.mx/books/content?id=0sYTAAAAYAAJ&output=html_text&pg=PA329&img=1&zoom=3&hl=en&q=editions:ISBN3742820362&cds=1&sig=ACfU3U2H5xRwKzhm49pZUd0vk4Mj-gtFTA&edge=0&edge=stretch&ci=600,936,15,15)
Viemesian., Et Venerem iam vina movent. Raptantur amantes
Concubitu Satyri fugientes iungere Nymphas, Iam iamque elapsas hic crine, hic veste rectentat: Tum primus roseo Silenus cymbia musto Plena fenex avida non aequis viribus huusit. Ex illo venas inflatus nectare dulci Hesternoque gravis semper ridetur Iaccho. Quin etiam deus ille, deus love prosatus ipso, Et plantis uvas premit, et de vitibus hastas Ingerit, et lynci praebet cratera bibenti.“ Haec Pan Maenalia pueros in valle docebat: Sparsas donec oves campo conducere in unum Nox iubet, uberibus suadens ficcare Auorem Lactis, et in niveas adftriétum cogere glebas.
(Titus Julius Kalpurnius, aus Sicilien, war ein Zeitgenosse des vorhergehenden Dichters, und ihm in seiner ganzen Manier uberaus Ähnlich. Man pflegt daher beider Eklogen in den Ausgaben zu verbinden, und sie sogar såmmts lich, diesem Dichter allein zuzuschreiben. Derer, die ges wdhulich seinen Namen führen, find sieben. In folgender Ekloge ift freilich der Hauptgedanke, die Bewunderung der Stadt, des Hofes und der Schauspiele, nichts weniger als sch&fermäßig. Weit schicklicher lassen andre Dichter ihre Hirten sich über diese Gegenstände zwar verwundern, aber nicht fie bewundern, sondern fich und ihre låndliche Ruhe und Einfalt dagegen glücklich Preisen. Man vergleiche z. B. Voffens (chines Joyu, der Abendschmaus.)
Lentus ab urbe venis, Corydon: vigesima LYC.
certe Nox fuit, ut noftrae cupiunt te cernere fylvae, Et tua moerentes exspectant iubila tauri.
COR. O piger, o duro iam durior osse Lycota,
Qui veteres fagos nova quam spectacula mayis
Cernere, quae patula iuvenis deus edit arena. LYE. Mirabar, quae caufa foret tibi tanta morandi,
Cur tua ceffaret taciturnis fiftula filvis, Et folus Stimicon caneret pallente corymbo: Quem fine te moesti tenero donavimus hoedo. Nam dum lentus abes, lustravit ovilia Thyrfis,
Įussit et arguta iuvenes certare cicuta. COR. Scilicet invictas Stimicon, et praemia dives
Auferat, accepto non solum gaudeat hoedo;
Verum tota ferat quae luftrat ovilia Thyrfis; Non tamen aequabit mea gaudia: nec mihi si
quis Omnia Lucanac donet pecuaria silvae, Grata magis fuerint, quam quae spectamus in
urbe.
LYC. Dic age, dic Corydon, nec noftras invidus au
Despice; non aliter certe mihi dulce loquere, Quam certare foles, quoties ad facra vocatur,
Aut foecunda Pales, aut pastoralis Apollo. Cor. Vidimus in coelum trabibus spectacula textis
Surgere Tarpeium prope defpectantia culmen, Immensosque gradus, et clivos lene iacentes. Venimus ad fedes, ubi pulla sordida veste Inter foemineas fpectabat turba cathedras. Nam quaecunque patent fub aperto libera
coelo, Aut eques, aut nivei loca densavere tribuni. Qualiter haec patulum contendit vallis in or.
bem, Et finuata latus resupinis undique filvis Inter continuos curvatur concava montes: Sic tibi planitiem curuae finus ambit arenae, Et geminis medium se molibus adligat ovum. Quid tibi nunc referam, quae vix suffecimus
ipsi Per partes fpectare suas ? fic undique fulgor Percussit: stabam defixus, et ore patenti, Cunctaque mirabar; nec dum bona fingula no-
ram, Tum mihi, nunc senior lateri qui forte finistro Iunctus erat. „Quid te, stupefactum, rustice,
dixit, „Ad tantas miraris opes ? qui nescius auri Sordida tecta, casas et fola mappalia nosti! En! ego tam tremulus, tam vertice canus, et
ifta
![[merged small][ocr errors]](https://books.google.com.mx/books/content?id=0sYTAAAAYAAJ&output=html_text&pg=PA332&img=1&zoom=3&hl=en&q=editions:ISBN3742820362&cds=1&sig=ACfU3U2FpW9XTwdlV9-xlK6YS6OjNXgGxQ&edge=0&edge=stretch&ci=836,1509,76,36)
« AnteriorContinuar » |