Sannazaro.
(Jacobo Sannazaro, geboren zu Neapel 1458, ges ftorben 1535, schrieb sowohl lateinische als italianische Schä fergedichte, die beide noch immer ihren Werth behaupten. Jene gehören unter die besten Nachbildungen der Virgilischen Eflogen; und es sind ihrer fünf: Phillis; Galatea; Mopfus; Protens; Herpylis Pharmaceutria.)
Forte Lycon vacuo feffus confederat antro
Piscator, qua fe fcopuli de vertice, lato
Oftentat pelago pulcherrima Mergilline.
Dumque alii notosque finus, piscofaque circum
Aequora colluftrant flammis, aut linea longa
Retia, captivosque trahunt ad litora pifces;
Iple per obfcuram meditatur carmina noctem,
,,Immitis Galatea! nihil te munera tandem,
Nil noftrae movere preces? verba irrita ventis
Fudimus: et vanas fcopulis inpegimus undas?
Adfpice, cuncta filent, Orcas et maxima Cete
Somnus habet, tacitae recubant per litora Phocae.
Non zephyri ftrepit aura: fopor fuus humida mul-
Aequora, fopito connivent fidera coelo.
Solus ego (hei mifero!) dum trifti pectore queftus
Nocte itero, fomnuin tota de mente fugavi,
Nec tamen ulla meae tangit te cura falutis!
At non Praxinae me quondam, non Pholybotae
Filia defpexit, non divitis uxor Amyntae,
Quamvis culta finu, quamvis foret alba papillis.
Quin etiam Aenaria (fi quicquam crudis) ab alta
Saepe vocor; folet ipfa meas laudare camenas
In primis formofa Hyale: cui fanguis Iberis
Clarus avis: cui tot terrae, tot litora parent:
Quaeque vel in mediis Neptunum torre undis.
Sed mihi quid profunt haec omnia, fi tibi tantum
(Quis credat Galatea?) tibi fi denique tantum
Difpliceo? fi tu noftram crudelis avenam
Sola fugis? fola et noftris contemnis amores?
Oftrea Miseni pendentibus eruta faxis.
Mille tibi mifi; totidem fub gurgite vafto
Paufilipus, totidem vitreis Euploea fub undis
Servat adhuc; plures Nefis mihi fervat echinos,
Quos nec vere novo foliis lentiscus amaris
Inficit, aut vacuae tenuant dispendia Lunae.
Praeterea mihi fub pelago manus apta legendis
Muricibus: didici Tyrios cognofcere fuccos,
Quoque modo plena durent conchilia tefta.
Quid refugis? tingenda tibi iam lana paratur,
Qua niteas, fuperesque alias, Galatea, puellas.
Lana, maris fpumis quae mollior: hanc mihi paftos
Ipfe olim dedit, hanc paftor Melifaeus, ab alta
Cum me forte fenex audiffet rupe canentem:
Et dixit, puer, ifta tuae fint praemia Mufae,
Quandoquidem noftra cecinifti primus in acta.
Ex illo in calathis fervavi, ut mittere poffem.
Sed tu (ne qua mihi fuperet fpes, ne qua futuri
Conditio, Galatea) manum mihi dura negasti.
Hoc eft, hoc miferum quod perdidit! Ite, camenae
Ite procul; fprevit noftras Galatea querelas.
Scilicet, exiguae videor quod navita cymbae,
Quodque leves hamos, nodofaque retia tracto,
Defpicis? an patrio non hoc quoque litore Glaucus
Fecerat, aequoreae Glaucus fcrutator arenae?
Et nunc ille quidem tumidarum numen aquarum.
Sed nec, quae nimium vel me fic falfa fatigat;
Fabula te moveat Lydae. Licet illa puellis
Jactet nefcio quas mihi fe mififfe corollas:
Non me Lyda tamen, non impulit, aequora teftor,
Nereidasque omnes. Si fallo, naufragus illas
Experiar, falfosque bibam fub gurgite fluctus.
Heu quid agam? externas trans potum quaerere ter-
Iampridem eft animus: quo nunquam navita, nun
Sannazaro, Pifcator veniat: fors illic noftra licebit
Fata queri. Boreae extremo damnata fub axe
Stagna petam, et rigidis nunquam non cana pruînis?
An Lybiae rapidas, Auftrique tepentis arenas,
Et videam nigros populos, folemque propinquum?
Quid loquor infelix? an non per faxa, per ignes,
Quo me cunque pedes ducent, mens aegra fequetur?
Vitantur venti: pluviae vitantur, et aeftus:
Non vitatur amor; mecum tumuletur oportet.
Iam faxo me ex illo demittere in undas
Praecipitem iubet ipfe furor. Vos o! mihi, Nym-
phae,
Vos maris undifoni Nymphae praeftate cadenti
Non duros obitus, faevasque extinguere flammas.
Scilicet haec olim, veniens feu litore curvo
Caietae, feu Cumarum navalibus altis;
Dum loca tranfibit, raucus de puppe magifter
Hortatus focios, dextrum deflectite, ducet,
In latus, o focii: dextras deflectite in undas:
Vitemus fcopulos infames morte Lyconis.
Talia nequicquam furdas iactabat ad auras
Infelix pifcator, et irrita vota fovebat:
Cum eandem extremo veniens effulfit ab ortu
Lucifer, et rofeo perfudit lumine pontum.
(Unter den Franzosen war Rene' Rapin, geboren zu Tours 1621, gestorben zu Paris 1687, einer der beften latei nischen Dichter. Seine Eklogen, die er mit einer kritischen Abhandlung über die Schäferpoesie begleitete, find theils geiftlichen, theils weltlichen Inhalts. Der leztern find vier: Rivi; Daphnis; Uranis; Alphonsus; denen noch eine Schẳferode beigefügt ist. Auch er war, faßt zu treuer Nachahmer Virgil's, wie man auch schon aus folgender Probe sehen wird, wenn man sie mit der obigen Ekloge jenes römischen Dichters zusammenhålt.)
Nobilis adolefcentis praematurum obitum
deplorat Poëta.
Extinctum dulcis primo fub flore iuventae
Alphonfum, magno fuerat qui carus Jülo,
Ilius Alphonfo fumme dilectus, et Almon
Ambo paftores, annis florentibus ambo,
Montibus in patriis alterno carmine flebant
Primus ubi gemitus aegro fub corde repreffit,
Rupibus haec moerens Ammon iactabat et auris.
Quo ferar? Aut quae me accipiant fecreta vagan-
Antra, quibus iufti caufam narrabo doloris?
Nam poftquam rigidi dura inclementia fati
Eripuit noftri Alphonfum folatia ruris,
Defperem; quid enim mifero mihi denique reftet?
Ille meos habuit, fuerat qui dignus, amores.
Illi, quod poteram, dum viveret, aurea mala,
Aurea mala mei longe lectiffima ruris
Donaram, puero Lycidas donata dolebat:
Et fibi quamquam eadem donari mala rogaret,
Non tulit Alcinoë, poterat quae digna videri.
Napin. Solus erat, noftra Alphonfus çui dona parabam.
Ah! puer alme, tuo nos ruraque funere perdis
Trifte fatis praeceps effufa grandine nimbus,
Trifte rofis urens Boreas, trifte imber ariftis,
Tempeftas ratibus, noftro tua funera ruri,
Ipfe tuo nuper pendebam laetus ab ore
Cum mihi Romani laudabas pafcua ruris
Et pingues Tyberis ripas, campique Falisci
Felices herbas, et dulcem Tiburis umbram:
Unde olim Aufonii primum venere coloni
Et Remus, et Frater, campis affueta iuventus
Paftores quondam, ut fama eft, ouiumque magiftri.
Sed quid ego haec iterum, nunc tantum ingrata
revoluo?
Quin potius, nemorum feceffus inter opacos,
Şolus amem longis confumere fletibus aevum?
Forte meo vel erunt lacrymae medicina dolori,
Ante tamen myrtum, et ferrugineos hyacinthos,
Et cafiam, et violas, et candida lilia carpam,
Et cineres Alphonfe, tuos ornabo fupremis
Muneribus, fpargensque rofas altaria circum
Plorabo, et tenui plorans cum murmure dicam:
Floribus his, fuprema tibi iam munera foluo.
His Almon lacrymis, his Ilius ora rigabat,
Nam quid ego invifae durem faftidia lucis?"
Poftquam crudeles fuperi, crudelia fata
Alphonfum rapuere, mori me denique cogis;
Nuper eras qui vita, mei nunc caufa doloris.
Rumpite paftores calamos, date carmina ventis!
Alphonfus periit, non fert iam carmina tem-
Ille dabat calamis animos, cantusque monebat.
Illi et erant calami et cantus, et carmina curae.
Vidi ego,
coelefti quos nectare nuper alebant
Pierides, clarii fub vertice montis, olores
Et gemere, et niueo plumas auellere dorfo
Turbatisque ferunt erraffe per avia caftris,
Rupis apes Clariae, facro quae melle beatos
|