Sa n n a za r 0.

Sannazaro.

(Jacobo Sannazaro, geboren zu Neapel 1458, ges ftorben 1535, schrieb sowohl lateinische als italiänische Schå fergedichte, die beide noch immer ihren Werth behaupten. Jene gehören unter die besten Nachbildungen der Virgilischen Eklogen; und es find ihrer fünf: Phillis; Galaten; Mopsus; Protens; Herpylis Pharmaceutria.)

G A L A T E A.

Forte Lycon vacuo feslus confederat antro
Piscator, qua fe fcopuli de vertice, lato
Oftentat pelago pulcherrima Mergilline.
Dumque alii notosque finus, piscofaque circum
Aequora collustrant flammis, aut linea longa
Retia, captivosque trahunt ad litora pisces;
Iple per obscuram meditatur carmina noctem,

„Immitis Galatea! nihil te munera tandem,
Nil nostrae movere preces? verba irrita ventis
Fudimus: et vanas fcopulis inpegimus undas?
Adspice, cunéta filent, Orcas et maxima Cete
Somnus habet, tacitae recubant

per

litora Phocae. Non zephyri ftrepit aura : fopor fuus humida mul

cet
Aequora, sopito connivent fidera coelo.
Solus ego (hei misero !) dum tristi pectore questus
Nocte itero, fomnuin tota de mente fugavi,
Nec tamen ulla meae tangit te cura falutis!
At non Praxinae me quondam, non Pholybotae
Filia defpexit, non divitis uxor Amyntae,
Quamvis culta sinu, quamvis foret alba papillis.
Quin etiam Aenaria (fi quicquam crudis) ab alta
Saepe vocor; solet ipsa meas laudare camenas
In primis formosa Hyale: cui fanguis Iberis
Clarus avis : cui tot terrae, tot litora parent:
Quaeque vel in mediis Neptunum torre undis.

Sannazaro

Sed mihi quid profunt haec omnia, fi tibi tantum
(Quis credat Galatea ?) tibi fi denique tantum
Displiceo? fi tu nostram crudelis avenam
Sola fugis? fola et noftris contemnis amores?
Oftrea Miseni pendentibus eruta faxis
Mille tibi misi; totidem sub gurgite vasto
Pausilipus, totidem vitreis Euploea sub undis
Servat adhuc; plures Nesis mihi fervat echinos,
Quos nec vere novo foliis lentiscus amaris
Inficit, aut vacuae tenuant dispendia Lunae.
Praeterea mihi sub pelago manus apta legendis
Muricibus: didici Tyrios cognoscere succos,
Quoque modo plena durent conchilia tefta.
Quid refugis? tingenda tibi iam lana paratur,
Qua niteas, superesque alias, Galatea, puellas.
Lana, maris fpumis quae mollior: hanc mihi pastos
Ipfe olim dedit, hanc pastor Melisaeus, ab alta
Cum me forte fenex audisset rupe canentem:
Et dixit, puer, ista tuae sint praemia Mulae,
Quandoquidem nostra cecinisti primus in acta.
Ex illo in calathis fervavi, ut mittere possem.
Sed tu (ne qua mihi superet fpes, ne qua futuri
Conditio, Galatea) manum mihi dura negafti.
Hoc eft, hoc miferum quod perdidit! Ite, camende,
Ite procul; fprevit noftras Galatea querelas.
Scilicet, exiguae videor quod navita cymbae,
Quodque leves hamos, nodofaque retia tracto,
Despicis? an patrio non hoc quoque litore Glaucus
Fecerat, aequoreae Glaucus scrutator arenae?
Et nunc ille quidem tumidarum numen aquarum,
Sed nec, quae nimium vel me fic falfa fatigat;
Fabula te moveat Lydae. Licet illa puellis
Jactet nescio quas mihi fe mififfe corollas:
Non me Lyda tamen, non impulit, aequora testor,
Nereidasque omnes. Si fallo, naufragus illas
Experiar, fallosque bibam fub gurgite fluctus.
Heu quid agam? externas trans potum quaerere ter-
lampridem eft animus: quo nunquam navita, nun-

quam

ras

Piscator

Sannazaro., Piscator veniat: fors illic nostra licebit

Fata queri. Boreae extremo damnata sub axe
Stagna petam, et rigidis nunquam non cana pruinis?
An Lybiae rapidas, Austrique tepentis arenas,
Et videam nigros populos, solemque propinquum?
Quid loquor infelix? an non per faxa, per ignes,
Quo me cunque pedes ducent, mens aegra fequetur?
Vitantur venti: pluviae vitantur, et aeftus:
Non vitatur amor; mecum tumuletur oportet.
Iam faxo me ex illo demittere in undas
Praecipitem iubet ipfe furor. Vos o! mihi, Nym-

phae,
Vos maris undifoni Nymphae praestate cadenti
Non duros obitus, faevasque extinguere flammas.

Scilicet haec olim, veniens feu litore curvo
Caietae, seu Cumarum navalibus altis ;
Dum loca tranfibit, raucus de puppe magister
Hortatus focios, dextrum deflectite, ducet,
In latus, o socii: dextras deflectite in undas ::
Vitemus fcopulos infames morte Lyconis.

Talia nequicquam surdas iactabat ad auras
Infelix pifcator, et irrita vota fovebat:
Cum eandem extremo veniens effulfit ab ortu
Lucifer, et roseo perfudit lumine pontum.

R a p i n.

Xapin,

(unter den Franjoren war Xene Rapin, geboren zu Cours 1621, gestorben zu Paris 1687, einer der besten latei: nischen Dichter. Seine Eklogen, die er mit einer Fritischen Abhandlung über die Schäferpoesie begleitete, find theild geiftlichen, theils weltlichen Inhalts. Der lettern find vier: Rivi; Daplınis; Uranis; Alphonfus; denen noch eine Scha: ferode beigefügt ist. Auch er war, fast zu treuer Nachahmer Virgil's, wie man auch schon aus folgender Probe fehen wird, wenn man sie mit der obigen kloge jenes römischen Dichters zusammenhalt.)

4

Extinétum dulcis primo fub flore iuventae
Alphonsum, magno fuerat qui carus Jülo,
Jlius Alphonso lumme dilectus, et Almon
Ambo pastores, annis forentibus ambo,
Montibus in patriis alterno carmine flebant
Primus ubi gemitus aegro fub corde represlit,
Rupibus haec moerens Ammon iactabat et auris.
Quo ferar? Aut quae me accipiant secreta vagan-

tem
Antra, quibus iusti causam narrabo doloris ?
Nam poftquam rigidi dura inclementia fati
Eripuit nostri Alphonsum folatia ruris,
Desperem; quid enim misero mihi denique reftet?
Ille meos habuit, fuerat qui dignus, amores.
Illi, quod poteram, dum viveret, aurea mala,
Aurea mala mei longe lectissima ruris
Donaram, puero Lycidas donata dolebat:
Et fibi quamquam eadem donari mala rogaret,
Non túlit Alcinoë, poterat quae digna videri.

Mapin.

Solus erat, noftra Alphonfus cui dona parabam.
Ah! puer alme, tuo nos ruraque funere perdis
Triste latis praeceps effusa grandine nimbus,
Triste rofis urens Boreas, trifte imber aristis,
Tempeftas ratibus, noftro tua funera ruri.
Ipfe tuo nuper pendebam laetus ab ore
Cum mihi Romani laudabas pascua ruris
Et pingues Tyberis ripas, campique Falisci
Felices herbas, et dulcem Tiburis umbram:
Unde olim Ausonii primum venere coloni
Et Remus, et Frater, campis aflueta iuventus
Pastores quondam, ut fama est, ouiumque magistri.
Sed quid ego haec iterum, nunc tantum ingrata

revoluo?
Quin potius, nemorum feceflus inter opacos,
Solus amem longis consumere fletibus aevum?
Forte mea vel erunt lacrymae medicina dolori,

Ante tamen myrtum, et ferrugineos hyacinthos,
Et casiam, et violas, et candida lilia çarpam,
Et cineres Alphonse, tuos ornabo supremis
Muneribus, spargensque rosas altaria circum
Plorabo, et tenui plorans cum murmure dicam:
Floribus his, fuprema tibi iam munera foluo,
His Almon lacrymis, his Illus ora rigabat,

Nam quid ego invisae durem fastidia lucis ?
Poftquam crudeles fuperi, crudelia fata
Alphonfum rapuere, mori me denique cogis;
Nuper eras qui vita, mei nunc causa doloris.
Rumpite paftores calamos, date carmina ventis !
Alphonsus periit, non fert iam carmina tem-

pus.
Ille dabat calamis animos, cantusque monebat.
Illi et erant calami et cantus, et carmina curae.

coelesti

quos
nectare
nuper

alebant
Pierides, clarii sub vertice montis, olores
Et gemere, et niueo plumas auellere dorso
Turbatisque ferunt errasse per avia caftris,
Rupis apes Clariae, façro quae melle beatos

Vidi ego,

Saepius