I. 1. Aesopische Fabeln. Aesop. (Ein griechischer Sklav, im 35ften Jahrhundert der Welt, dem Jadmon, ein Samier, die Freiheit schenkte. In seiner Lebensbeschreibung, der Arbeit eines griechischen Mönchs, des Marimus Planudes, ift viel Erdichtetes. Eben dieser ist auch Sammler seiner, großentheils bei mehs rern alten Schriftstellern zerstreuten, Fabeln, deren durchs gängiger Charakter Einfachheit und Leichtigkeit des Vortras ges ist.) Λέων καὶ Βάτραχος. Λέων ακέσας ποτὲ βατράχε μέγα βοῶντος, ἐπεςράφη πρὸς τὴν φωνὴν, διόμενος μεγα τι ζώον εἶναι, προς μείνας δὲ μικρὸν, ὡς εἶδεν αυτὸν προελθόντα τῆς λίμνης, προσελθὼν αὐτὸν και τεπάτησεν. Ὁ μῦθος δηλοῖ· μὴ δὲν πρὸ τῆς ὄψεως δι' οἰκοῆς μόνης ταράττεται. Χελώνη καὶ ̓Αετός. Χελώνη ἀετὸ ἐδῶτο ἵπτασθαι ταυτην διδάξαι. τὰ δὲ παραια νόντος πόρξω τέτο τῆς φύσεως αυτῆς εἶναι, ἐκείνη μᾶλλον τῆ δεήσει προσέκειτο. λαβὼν ἐν ταύτην τοῖς ὄνυξι, καὶ εἰς ὕψος ἀνενεγκών, εἶτ ̓ ἀφῆκει· ἡ δὲ, κατὰ πετρῶν πεσέσα, συνε τρίβη. Ο μύθος Aesop. Aphthonius, Ο μύθος δηλοῖ ὅτι πολλοὶ, ἐν φιλονεικίαις τῶν φρόνεμωτέρων παρακάσαντες, ἑαυτὸς ἔβλαψαν. Ap hit honi u s. (Ein Sophist und Rhetor im dritten Jahrhundert nach Chr. Geb. dem man vierzig Fabeln, ganz in der Manier der dsopischen, beilegt, die zum Theil auch, sowohl dem Inhalt als der Einkleidung nach, schon unter den dsopischen befind lich, und nur sehr unbedeutend abgeändert sind.) Κύκνος. Ανήρ ευπορῶν χῆνά σε ἅμα καὶ κύκνον ἄμφω τρέφειν ἐβέλες το. ἔτρεφε δὲ, ἐκ εφ ̓ ὁμοίοις βελεύμασι· τὸν μὲν γὰρ ᾠδῆς, τὸν δὲ τραπέζης ἐκέκτετο χάριν. ὡς δὲ ἔδει τὸν χῆνα αποθασο νῦν ἐφ' τις ἐτρέφετο, νὺξ μὲν ἦν, καὶ διαγινώσκειν ὁ καιρὸς ἐκ ἀφῆκεν ἑκάτερον. ὁ κύκνος δὲ ἀντὶ τῇ χηνὸς ἀπαχθεὶς ᾠδή σημαίνει τὴν φύσιν, καὶ τὴν τελευτὴν διαφεύγει τῷ μέλει, "Ούτως ή μεσική τελευτῆς ἀναβολὴν ἀπεργάζεται. Ba Babriu s. (Auch Babrias, oder Gabrias, vermuthlich ein griez chischer Sprachlehrer des vierten Jahrhunderts, ob ihn gleich Tyrwhitt in die Zeiten vor Chr. Geb. hinauffegt. Ihn nennt man gewöhnlich als Urheber von 43 griechischen Fas beln, worin åsopische Erfindungen in Tetrastiche, oder vier zeilige Verse, ohne vielen Antheil eignen Verdienstes, eingekleidet find.) Περὶ Ὄνε καὶ Λεοντῆς. Babrius Περὶ ̓Αλώπεκος καὶ ςαφυλῆς. Κερδώ βότρην βλέπεσα μακράς αμπέλες Phädrus. Phädrus. (Der gewöhnlichen Angabe nach, ein Thracier, und Freigelassener des Kaisers August. Auch seine Fabeln find asopischer Erfindung, und haben durch die metrische Einkleis dung nicht immer gewonnen, ob er gleich den Vortrag in den Gränzen der schmucklosen Einfachheit zu halten gesucht hat.) AQVILA ET CORNIX. Contra potentes nemo eft munitus fatis; Si vero acceffit confiliator maleficus, Aquila in fublime fuftulit teftudinem, VULPIS ET CORVVS. Cum de feneftra corvus raptum cafeum Si vocem haberes, nulla prior ales foret. Dolofa vulpis avidis rapuit dentibus. Tum demum ingemuit corvi deceptus ftupor. Avianus. (Auch Avienus; vermuthlich aus der Regierungszeit der Antonine im zweiten Jahrhundert. Man hat von ihm noch 42 Fabeln in elegischer Versart, die felbft schon ein größerer Anlaß des ihnen eignen poetischen Schmucks war, als der Jambe des Vhådrus.) ́ LEONIS ASINUS PELLE LEONIS INDUTUS. Avianus. Metiri fe quemque decet, propriisque iuvari Repperit, et fpoliis induit ora novis, Et fimul abstracto denudans corpora tergo |