Ζευς ἐν πίθω τα χρησα παντα συλλέξας
Ἔθηκεν αυτον πωμασας παρ' άνθρωποι
Ὁ δ' άκρατης άνθρωπος, είδεναι σπεύδων
Τι ποτ ̓ ἦν ἐν αυτῳ, και το πώμα κινήσας,
Διηκ' απελθειν αυτα προς θεων οίκες,
Κάνει πετεθαι, της δε γης άνω φευγειν.
Μονη δ' έμεινεν Ελπες, ήν κατειληφε
Τεθεν το πωμα. τοίγαρ Ελπις άνθρωποις
Μονη συνεσί, των πεφευγότων ήμας
Αγαθων έκαςον εγγυωμένη δωσεικό

Sfs

Αηδων

Zusätze.

Αγρό χελιδών μακραν ἐξεποτήθη,
Ευρεν δ' έρημοις εγκαθημένην ύλαις
Αηδον ἐξύφωνον ήδ' απεθρήνει
Τον Ιτυν άωρον ἐκπεσοντα της ώρης,
Χ ή μεν Χελιδών φησί, φιλτατη, ζωής
Πρωτον βλεπω σε σημερον μετα Θρακην,
Αλλ' ἐλθ ̓ ἐς άγρον και προς οίκον άνθρωπων.
Σύσκηνος ήμιν και φίλη κατοικήσεις,
Οπ8 γεωργοις κ' όχι θηρίοις άσεις.
Την δ' αυτ' Αηδων εξύφωνος ήμείφθη.
Ἐκ με πετραις ἐμμένειν ἀοικητεις.
Οικος δε μοι πας ή τε μίξις άνθρωπων
Μνημην παλαίων συμφορων αναφλέξει.

2) Zu Seite 55

(Die daselbst angeführte neue Originalausgabe von den so schönen Fabeln unsers ehrwürdigen Gleim's, die 1786 zu Berlin im Taschenformat erschien, war damals, als ich die Handschrift zum Abdruck wegsandte, noch nicht in meinen. Hånden; ich würde sonst in der erßten dort eingerückten Fas bel die kleinen Verbesserungen dieser Ausgabe nicht überse hen, und aus der Menge trefflicher neuer Fabeln, die in ders (felben hinzugekommen sind, noch eine oder andre Probe mits getheilt habe. Dieß leztre will ich hier noch, so viel der Raum erlaubt, nachholen:)

Die Rosenknospe und die Lindenblüthe.

Zusätze.

Der