Orpheus., Ἁγνὴ κοσμήτειρα θεῶν, ἀτελής τε τελευτή,
Κοινὴ μὲν πάντεσσιν, ακοινώνητε δὲ μόνη
Αὐτοπάτωρ, απάτωρ, ἀρετὴ πολύγηθε μεγίςη
Εὐάνθεια πλόκη, φιλία, πολύμικτε, δαῆμον.
Ηγεμόνη, κράντειρα, φερέσβιε, πάντροφε κόρης
Αὐτάρκεια, δίκη Χαρίτων πολυώνυμε πειθώ.
Αἰθερία, χθονία, καὶ εἶναλία μεδέσσα
Πικρὰ μὲν φαύλοισι, γλυκᾶῖα δὲ πείθομενοισι·
Πάνσοφε, πανδώτειρα, κομίςρια, παμβασίλεια
Αὐξιτρόφων πίειρα, πεπαινομένων δὲ λύτερα.
Πάντων μέν σὺ πατὴς, μήτης, τροφὸς ἠδὲ τιθηνός
Ὠκυλόχειτα, μάκαιρα, πολύσπορος, ὡριας, ὁρμὴ,
Παντοτεχνες, πλάτειρα, πολύκτιτε, πότνια δαῖμον,
Αἰδία, κινησιφόρε, πολύπειρε, περίφρων

*Δενάῳ τροφάλιγγι θοὸν ῥύμα δινεύεσα
Πάνρυτε, κυκλοτερής, ἀλλοτριομορφοδίαιτε

Ενθρονε, τιμήεσσα, μόνη τὸ κριθὲν τελέσσα,

Σκηπτέχων ἐφύπερθε, βαρυβρεμέτειρα, κρατίση.

*Άτρομε, πανδαμάτειρα πεπρωμένη αίσα, πυρίπνες

Αἴδιος ζωὴ ἠδ ̓ ἀθανάτη τε πρόνοια.

Πάντα σοι εἰσί· τα πάντα σὺ γὰρ τάδε μένη τεύχεις,
Ἀλλὰ θεὰ λίτομαί σε, σὺν εὐόλβοισιν ἐν ὥρας
Εἰρήνην, υγίειαν άγειν, αὔξησιν ἁπάντων.

1

Homer.

Homer.

Auch die Entstehung der zwei und dreißig Hymnen, die man gemeiniglich dem Homer beilegt, ist noch zweifelhaft, ob sie gleich von einigen Schriftstellern des Alterthums als Werke dieses großen Dichters angeführt werden. Alle find fie schwerlich von ihm. Es ist bekannt, daß eine zu Moss kau aufgefundene Hymne an die Ceres erst vor einigen Jah ren zu jener Anzahl hinzugekommen, und von Hrn. RuhnEen vortrefflich kommentirt ist. Gern hått ich hier die große Hymne an den Apoll mitgetheilt, die wohl die meisten Schönheiten, und die meiste Wahrscheinlichkeit homerischen Ursorunges hat; der Kürze wegen aber wåhle ich nur folgende zwei, und begleite jede derselben mit der schönen Vers deutschung des åltern Grafen zu Stolberg, in deffen Gez dichten, aus dem Griechischen übersegt, (Hamb. 1782. gr. 8.) dreißig Homerische Hymnen befindlich find,

Ι.

ΕΙΣ ΔΙΟΝΥΣΟΝ,

Zomer.

Αμφὶ Διώνυσον, Σεμέλης ἐρικυδέος υἱὸν
Μνήσομαι, ὡς ἐφάνη παρὰ θιν αλὸς ἀτρυγέτοιο,
Ακτῇ ἐπὶ προβλῆτι, νεηνίη ἀνδρὶ ἐοικώς

Πρωθήβη καλαὶ δὲ περισσείοντο ἔθειραι,

Κυάνεαι, φᾶρος δὲ περὶ σιβαροῖς ἔχει ώμοις
Πορφύρεον. τάχα δ' άνδρει εϋσσέλμου ἀπὸ ναὸς
Ληΐςαὶ προγένοντο 9οῶς ἐπὶ οἴνοπα πόντον

Τυρσηνοί· τοὺς δ ̓ ἦγε κακὸς μόρος· οἱ δὲ ἰδόντες,

Νεῦσαν ἐς ἀλλήλους, τάχα δ' ἔκθορον αίψα δ' ελόντες
Εἶσαν ἐπὶ σφετέρης νηός, κεχαρημένοι ἦτορ

Υἱὸν γὰς μὲν ἔφαντο διοτρεφέων βασιλήων

Είναι η

Zomet.

Εἶναι, καὶ δεσμοῖς ἔθελον δεν αργαλέοισι.

Τὸν δ ̓ οὐκ ἴχανε δεσμά, λύγοι δ ̓ ἀπὸ τηλέσ ̓ ἔπιπτον
Χειρῶν ἠδὲ ποδῶν· ὁ δὲ μειδιάων ἐκάθητο
Ομμασι κυανέοισι· κυβερνήτης δὲ νοήσας,
Αὐτίκα οἷς ετάροισιν ἐκέκλετο, φώνησέν τε

Δαιμόνιοι, τίνα τόνδε θεὸν δεσμεύεθ ̓ ἑλόντες,
Καρτερόν; οὐδὲ φέρειν δύναταί μιν νηὺς εὐεργής·
Η γὰρ Ζεύς ὅδε γ' ἐςὶν, ἢ ἀργυρότοξος Απόλλων,
Ἦὲ Ποσειδάων· ἐπεὶ οὐ θνητοῖσι βροτοῖσιν
Εἴκελος, ἀλλὰ θεοῖς, οἱ Ὀλύμπια δώματ' ἔχουσιν.
Ἀλλ ̓ ἄγετ', αὐτὸν ἀφῶμεν ἐπ ̓ ἠπείροιο μελαίνης
Αντίκα· μηδ' ἐπὶ χαρας ἰάλλετε, μή τι χολωθείς
Ὄρση αργαλέους, ἀνέμους, καὶ λαίλαπα πολλήν.

Ως φάτο· τὸν δ ̓ ἀρχὲς συγερῷ ἠνίπαπε μύθω
Δαιμόνι” οὗρον ὅρα, ἅμα δ ̓ ἱςίον ἕλκεο νηός
Σύμπανθ' ὅπλα λαβών· ὅδε δ' αυτ' άνδρεσσι μελήσει.
Ἔλπομαι, ἢ Αἴγυπτον ἀφίξεται, ἢ ἔγε Κύπρον
Ἢ ἐς Ὑπερβορέους, ἢ ἑκατέρω· ἐς δὲ τελευτὴν

Ἔκ ποτ ̓ ἐρὶ αὐτοῦ τε φίλους καὶ κτήματα πάντα,
Ούς τε κασιγνήτους. ἐπεὶ ἡμῖν ἔμβαλε δαίμων.

Ὣς εἰπὼν, ἱςόν τε καὶ ἱςίον ἕλκετο νηός
Εμπνευσεν δ' άνεμος μέσον ἱσίον ἀμφὶ δ ̓ ἄρ ̓ ὅπλα
Καττάνυσαν τάχα δὲ σφιν ἐφαίνετο θαυματὰ ἔργα.
Οἶνος μὲν πρώτισα θεὴν ανα νῆα μέλαιναν
Ἡδύποτος κελάρυζ εὐώδης· ἄρνυτο δ ̓ ἐδμὴ

Αμβροσίη· ναύτας δὲ τάφος λάβε πάντας ἰδόντας,
Αὐτίκα δ' ἀκρότατον παρὰ ἱςίον ἐξετανύπη
Αμπελος, ἔνθα καὶ ἔνθα· κατεκρημνῶντο δὲ πόλλοι

Βότρυες"

Βότρυες ἀμφ' ἷςὸν δὲ μέλας ελίσσετο κισσός
Ανθεσι τηλεθάων, χαρίεις δ ̓ ἐπὶ καρπὸς ὀρώρει.
Πάντες δὲ σκαλμοί σεφάνους ἔχον· οἱ δὲ ἰδόντες,
Μηδείδην τότ' ἔπειτα κυβερνήτην ἐκέλευον

Γῇ πελάαν· ὁ δ ̓ ἄρα σφι λέων γένετ ̓ ἔνδοθι νηός
Δεινὸς ἐπ ̓ ἀκροτάτης, μέγα δ ̓ ἔβραχεν, ἐν δ ̓ ἄρα μέσση
*Αρκτον ἐποίησεν λασιαύχενα, σήματα φαίνων

Αν δ ̓ ἔξη μεμαυία· λέων δ ̓ ἐπὶ σέλματος ἄκρου
Δεινὸν ὑπόδρα ἰδών· οἱ δ ̓ εἰς πρύμνην ἐφόβηθεν
Αμφὶ κυβερνήτην δὲ, σαόφρονα θυμὸν ἔχοντα,
Ἔσαν ἄρ ̓ ἐκπληγέντες. ὁ δ ̓ ἐξαπίνης ἐπορούσας
Αρχὸν ἔλ', οἱ δὲ θύραζε, κακὸν μόρον ἐξαλύοντες,
Πάντες ὁμῶς πήδησαν, ἐπεὶ ἴδον, εἰς ἅλα διαν.
Δελφίνες δ ̓ ἐγένοντο κυβερνήτην δ ̓ ἐλεήσας
Ἔχεθε, καὶ μιν ἔθηκε πανόλβιον· επέ τε μύθον
Θάρσει, διε κάτωρ, τῷ μῷ κεχαρισμένε θυμῷ
Εἰμὶ δ ̓ ἐγὼ Δίονυσος ἐρίβρομος, ὃν τέκε μήτης
Καδμης Σεμέλη, Διὸς ἐν φιλότητι μιγῆσα.

Χαῖρε, τέκος Σεμέλης ενώπιδος· οὐδέ πη ἐςὶ
Σμό γε ληθόμενον, γλυκερὴν κοσμῆσαι αοιδήν.

liebers

Zomer:

Zomer.

Uebersehung.

Von Dionisos Semelå Sohn, der Hochberühmten, Will ich erzählen, wie Er an des dden Meeres Ges

stade,

Auf des Ufers Hdhen erschien, als Jüngling gestaltet;
In der Jugend Blüthe, von schönen Locken umwallet,
Schwarzen Locken! ein Purpurgewand umhüllte die
starken

Schultern. Bald entsprangen dem schöngezimmers
ten Schiffe,

Schnell in die schwarzen Wogen sich stürzend, Türsånis sche Räuber.

Böser Unstern führte das Schiff! Sie sahen den

Jüngling,

Winkten sich zu, und sprangen heraus, und griffen ihn schleunig,

Kehrten dann zum Schiffe zurück mit freudigem Hers

Daß sie mächtiger Könige Sohn gefangen; so wähnten Sie, und wollten ihn schon mit schweren Banden bes stricken;

Keine Bande fesselten ihn; von Hånden und Füßen Sprangen hinweg die bastenen Seile; lächelnd aus schwarzen

Augen, saß Dionůsos. Es staunte der steuernde Fühs

rer,

Staunt', und befahl den Gefährten mit fliegenden Wor: ten und sagte:

Ihr Unseligen! welchen der Götter bindet und griffet
Jhr? Den Gewaltigen, ach! vermag das Schiff nicht
zu tragen!

Zevs ifts, oder es ist Apollo mit silbernem Bogen,
Oder Poseidaon; denn nicht den sterblichen Menschen
Ist er ähnlich. Aehnlich ist er den Göttern des Hims

mele!

Lasst uns schleunig, wohlan! ihn wieder senden zum

Ulfer,

Leget