Kallimacus. Εἰ τελέειν μέλλεσι γάμον, πολιήν τε κερδίσει

Εσέξειν δὲ τὸ τείχος ἐπ' ἀρχαίοισι θεμέθλοις.
Ηγασάμην τις παῖδας, ἐπεὶ χελυς ἀκέτ' ἀεργός.
Εὐφημετ' αἴοντες ἐπ ̓ Απόλλωνος αειδή.
Εὐφημα καὶ πόντος, ὅτε κλείσιν ἀοιδοὶ

Η κιθαριν, ή τόξα, Λυκωρίας ἔντεα Φοίβο.
Οὐδὲ Θέτις Αχιλήα κινύρεται αίλινα μήτηρ,
Οππότ' ἰὴ παιδον, ἰή παινον ἀκούσῃ.

Καὶ μὲν ὁ δακρυόεις ἀναβάλλεται ἄλγεα πέτρος,
Ος τις ἐνὶ Φρυγίη διερὸς λίθος ἐσήρικται,
Μάρμαρον ἀντὶ γυναικὸς ὀϊζυρόν τι χανούσης.
Ἰη, τὴ φθέγγεσθε κακὸν μακάρεσσιν ἐξίζειν.
Ος μάχεται μακάρεσσιν, ἐμῶ βασιλῆϊ μάχοιτο.
Ος τις ἐμῷ βασιλῆς, καὶ Απόλλωνι μάχοιτο.
Τὸν χορὸν οἱ 'πόλλων, ὅτι οἱ κατὰ θυμὸν αείδει,
Τιμήσει, δύναται γὰρ, ἐπεὶ Διῖ δεξιὸς ἦςαι.
Οὐδ ̓ ὁ χορὸς μετὰ Φοῖβον ἐφ ̓ ἕν μόνον ἦμαρ αείσει,

εν

Εςι γὰρ εύυμνος· τίς ἄν οὐ ῥέα Φοῖβον αείδοι,
Χρύσεα τῷ πόλλωνι, τό τ ̓ ἐνδυτὸν, ἥτ ̓ ἐπιπορπὶς,
Η τε λύρη, τό τ' ἄεμμα τὸ Λύκτιον, ἥ τε φαρέτρη
Χρύσεα καὶ τὰ πέδιλα πολύχρυσος γὰρ Απόλλων,
Καὶ τε πολυκτέανος. Πυθῶνι κε τεκμήραιο.
Καὶ κεν ἀεὶ καλὸς καὶ ἀεὶ νέος· οὔποτε Φοίβε
Θηλείαις δ' όσσον ἐπὶ χνόος ἦλθε παρειας.
Αἱ δὲ κόμαι θυόεντα πέδῳ λείβεσιν ἔλαια.
Οι λίπος Απόλλωνος ἀποτάζεσιν ἔπειραι,
Αλλ ̓ αὐτὴν πανάκειαν, ἐν ἄςεὶ δ ̓ ᾧ κεν ἐκεῖναι
Πρώτες ἔραζε πέσωσιν, ακήρια πάντ' ἐγένοντο.
Τέχνη δ ̓ ἀμφιλαφής ἤ τις τόσον ὅσσον Απόλλων.

Κάνος

Φοίβῳ γὰρ καὶ τόξον ἐπιτρέπεται καὶ ἀειδή.

Κείνε δὲ θριαὶ, καὶ μάντιες" εκ δέ νυ Φοίβε
Ιητροὶ δεδάασιν ἀνάβλησιν θανάτοιο,
Φοῖβον καὶ Νόμιον κικλήσκομεν, ἐξ ἔτι κείνε
Εξότ ̓ ἐπ ̓ Αμφρυσῷ ζευγήτιδας ἔτρεφεν ἵππος,
Ηἰθέα ὑπ ̓ ἔρωτι κεκαυμένος Αδμήτοιο.
Ρειά κε βεβόσιον τελέθοι πλέον, ἐδέ κεν αίγες
Δεύοιντο βρεφέων ἐπιμηλάδες, σιν Απόλλων
Βοσκομένης ὀφθαλμὸν ἐπήγαγεν. δδ ̓ ἀγάλακτοι
Οίες, εδ' ἄκυθοι, πᾶσαι δὲ κεν εἶεν ὑπάρνοι,
Η δέ κε μονοτόκος, διδυματόκος αἶψα γένοιτο,
Φοίβῳ δ ̓ ἑσπόμενοι πόλιας διεμετρήσαντο
Άνθρωποι. Φοῖβος γὰρ ἀεὶ πολίεσσι φιληδε
Κτιζομέναις, αὐτὸς δὲ θεμείλια Φοῖβος ὑφαίνει.
Τετρκέτης τὰ πρῶτα θεμείλια Φοίβος έπηξε
Καλῇ ἐν Ορτυγίη περιηγέος ἐγγύθι λίμνης.
Αρτεμις αγρώσσσσα καρήατα συννεχὲς αἰγῶν
Κυνθιάδων φορέεσκεν, ὁ δ ̓ ἔπλεκε βωμὸν Απόλλων.
Δεματο μὲν κεράεσσιν ἐδέθλια, πῆξε δέ βωμὸν
Εκ κεράων, κεραὺς δὲ πέριξ ὑπεβάλλετο τοίχες.
Ωδ' ἔμαθεν τα πρῶτα θεμέλια Φοῖβος ἐγείρειν,
Φοίβος καὶ βαθύγειον ἐμήν πόλιν ἔφρασε Βάττω
Καὶ Λιβύην ἐσίοντι κόραξ ήγήσατο λα
Δεξιὸς οἰκιςής· καὶ ὤμοσε τείχεα δώσειν

Ημετέροις βασιλεῦσιν· ἀεὶ δ' εύορκος Απόλλων.
Ω'πολλον, πολλοί σε Βοηδρόμιον καλέσι,

Πολλοὶ δὲ Κλάριον (πάντη δὲ τοι

οὔνομα πουλύ)

Αὐτὰς ἐγὼ Καρνείον· ἐμοὶ πατρώϊον ἔτω.

93

Σπάρτη

Kallimachus, Σπάρτη τοι, Καρνε, τόδε πρώτισον ἔδεθλον,
Δεύτερον ἄν Θήρη, τρίτατόν γε μὲν ἄςυ Κυρήνη.
Εκ μέν σε Σπάρτης ἕκτον γένος Οιδιπόδικο
Ηγαγε Θηραίην ἐς απόκτισιν· ἐκ δὲ σε Θήρης
Ούλος Αρισοτέλης Ασβυς ίδι πάρθετο γαίη.
Δὲμε δὲ τοι μάλα καλὸν ἀνάκτορον· ἐν δὲ πόλη
Θῆκε τελεσφορίην ἐπετήσιον, ἡ ἔνι πολλοὶ
Υράτιον πίπτεσιν ἐπ ̓ ἰχίον, ὦ ἄνα, ταῦροι.
Ιὴ ἰὴ, Καρνε πολύλλισε, σῖο δὲ βωμοὶ
Ανθεα μὲν φορέασιν ἐν εἴαρι, τόσσά περ ὧραι
Ποικίλ ̓ ἀγινεῦσι ζεφύρε πνείοντος ἐέρσην,
Χείματι δὲ κρόκον ἡδύν· ἀεὶ δὲ τοι αέναον πύρ,
Οὐδέ ποτε χθιζόν περιβόσκεται ἄνθρακα τέφρη.
Ηρ' ἐχάρη μέγα Φοῖβος, ὅτε ζωςῆρες Ενυδ
Ανέρες ὠρχήσαντο μετὰ ξανθῇσι Λιβύσσης,
Τέθμιαι εὐτέ σφιν Καρνειάδες ήλυθον ὡραι.
Οἱ δ ̓ ὅπω πηγῆς Κυρῆς ἐδύναντο πελάσσαι
Δωρίτες, πυκινὴν δὲ νάπαις Αζίλιν ἔναιον.
Τοὺς μὲν ἄναξ ἴδεν αὐτὸς, ἐῆ δ ̓ ἐπεδείξατο νύμφη
Στὰς ἐπὶ Μυρτάσης, κερατώδεις ἦχι λέοντα
Υψης κατέπεφνε, βεῶν σίνιν Εὐρυπύλοιο.
Ου κείνο χορὶν είδε Θεώτερον άλλον Απόλλων,
Οὐδὲ πόλει τοσ ̓ ἔνειμεν ὀφέλσιμα τόσσα Κυρήνη,
Μνωόμενος προτέρης ἁρπακτύος. δὲ μὲν αὐτοὶ
Βαττιάδαι Φοίβοιο πλέον θεὸν ἄλλον ἔτισαν.
Τὴ ἰὴ παιδον, ακούομεν, οἵνεκα τἔτο
Δελφός τοι πρώτισον ἐφύμνιον εὗρετο λαός,
Ημος έκηβολίην χρυσέων ἐπεδείκνυσο τόξων.
Πυθώ τοι κατιόντι συνήντετο δαιμόνιος πήρε

Αἰνὲς ἔφις. τὸν μὲν σὺ κατήναρες, ἄλλον ἐπ' ἄλλῳ

Βάλλων ὠκὺν οϊςόν· ἐπηΰτησε δὲ λαὸς,

Τὴ ἰὴ παιδον, ἵει βέλος, εὐθύ σεμήτηρ
Γείνατ' αοσσητῆρα· τὸ δ' ἐξ ἔτι κείθεν α είδη.

Ο φθόνος Απόλλωνος ἐπ ̓ ἔατα λάθριος είπεν,
Οὐκ ἄγαμαι τὸν ἀοιδὸν, ὅς εδ ̓, ὅσα πόντος, ἀείδει.
Τὸν φθόνον ώ πόλλων ποδί τ ̓ ἤλασεν, ὧδέ τ ̓ ἔειπεν

Ασσυρία ποταμοῖο μέγας ξύος, ἀλλὰ τα πολλὰ

Λύματα γῆς καὶ πολλὸν ἐφ ̓ ὕδατι συρφετὸν ἕλκει.
Δηοὶ δ ̓ ἐκ ἀπὸ παντὸς ὕδωρ φορέεσι Μέλισσαι,
Αλλ' ήτις καθαρή τε καὶ ἀχράαντος ανέρπει
Πίδακες ἐξ ἱερῆς ὀλίγη λιβὰς, ἄκρον ἄωτον.
Χαῖρε ἄναξ, ὁ δὲ Μῶμος, ἵν ̓ ὁ φθόρος, ἔνθα νέοιτο.

Kallimachus.

Rallimachus.

Uebersehung.

Schaut, wie der heilige Sprößling erbebt, der Lors beer Apollons!

-Wie er wanket der Tempel Foebos! entfliehet, entflies

her

Ungeweihte! Schon rauscht auf der Schwelle des kom: menden Gottes

Tritt, ihm beugt sich mit freundlichem Neigen die Pal
me von Dålos,

Und ihm singt in den Lüften der Schwan' mit lieblicher
Stimme!

Riegel und Schlösser hemmen nicht mehr die Thore,
mit lautem

Krachen springen sie auf.

Es nahet Foebos Apollon.

Auf! empfangt ihn mit Tanz und Gesang ihr blüs henden Knaben,

Aller Augen sehen ihn nicht, der Fromme nur schaut

ihn,

O des Seeligen der ihn erblickt, der segne sein Schick:

sal!

Ach laß uns die Seeligen seyn, und dich sehen o Foes

bos.

Keine schweigende Leier, und keine ruhende Füße! Jünglinge! tritt Apollon einher, wenn ihr in das Bette Eurer Braut zu steigen, und graues Haar an der Schwelle

Eures Alters zu locken euch sehnt, und wenn ihr begehs

ret

Eurer Våter begonnene Mauren zum Giebel zu heben!
Euch ihr tanzenden Knaben, und euch ihr singenden
preis' ich,

Feiert mit mir und finget sein Lob. Es feiern des
Meeres

Bogen, wenn sich das Loblied erhebt aus dem Munde
des Dichters,

Wenn er den Bogen besingt und die tonende Leier des

Gottes.