ἔργα περαίτερον ἄλλων, Vindar. τις τρόπος άνδρα προβάσεις ἐξ ἱερῶν αέθλων μέλλοντα ποθεινοτάταν δόξαν φέρειν. Νῦν μὲν αὐτῷ γέρας Αλκιμέδων, είχαν τριακοσὰν ἐλων. ὃς τύχας μὲν δαίμονος, α νορέας δ ̓ οὐκ ἀμπλακών, ἐν τέτρασι παίδων απεθήκατο γυίοις νόσον ἔχθισον, καὶ ἀτιμοτέραν γλῶτταν, καὶ ἐπίπρυφον οἶμον πατρὶ δὲ πατρὶς ἐνέπνευσεν μένος γήραος ἀντίπαλον. Αΐδα του λάθεται ἄρμενα πράξας ανής. Jener, nur jener vermag besser als jeglicher andre zu fagen, welcherlei Pfad zum Ziele den Mann führt, der Wonneruhm sich aus heiligen Kämpfen zu holen strebt. Jeht verherrlichet sein Alcimedon ihn, der sich der Siege dreißigsten haschte. Geleitet von Götterhand bes trat er die Bahn des Männermuths mit unverirrtem Fuß. Vier Jünglinge kehrten, von ihm besiegt, mit Schande zurück, daß ihre Zunge des Rühmens vergaß, und sie auf heimlichen Steigen zurückschlichen ins Vas terland. Aber den Vater seines Erzeugers durchglüht er mit freudigem Muth, der dem Alter entgegenkämpft. Sels ber des Orkus vergisst, wenn herrlicher Ruhm schmückt. Drum Dinhat. αλλ' ἐμὲ χρὴ μναμοσύναν ἀνεγείροντα φράσαι χειρῶν άωτον Βλεψιάδαις ἐπίνικον, ἕκτος οἷς ἤδη σέφανος περίκει και φυλλοφόρων απ' ἀγώνων. Εσι δὲ καὶ τι θανόντεσσιν μέρος κατακρύπτει δ ̓ οὐ κόνις συγγόνων κεδναν χάριν. Ερμᾶ δὲ θυγατρὸς ἀκούσας Ιφίων ἀγγελίας, ἐνέποι κεν Καλλιμάχῳ λιπαρὸν κόσμον Ολυμπία, ον σφιν ώπασεν Ζεὺς γένει. ἐπλὰ δ ̓ ἐπ ̓ ἐπλοῖς ὡς δὲ νόσους ἀπαλάλκοι, εύχος Drum weck' ich der Blepsiaden Gedächtniß, preise den blühenden Siegesruhm ihrer Arme, weil die sechste Kampfkrone schon ihre Scheitel umlaubt. Auch noch der Todte geneusst von schönen Thaten die Frucht,› und der Staub des Grabes verbirgt nicht seines Geschlecht tes glänzenden Reiz. Wenn denn Sphion die Stimme der Kunde vers nimmt, der Tochter Merkurs: - laut ruf' er alsdann dem Kallimachus den schimmernden Ruhm zu, den Zeus ihrem Stamm zu Olympia gab, Mog' er stets Sieg auf Sieg ihnen verleihn, und der entnervenden Krankheiten Schaar fern von ihnen εύχομαι ἀμφὶ καλῶν Dindar. μοίρα Νέμεσιν διχόβουλον μὴ θέμεν ἀλλ' ἀπήμαντον ἅγων βίοτον, αὐτούς τ' ἄεξοι, καὶ πόλιν. verscheuchen! Die hadersüchtige Nemesis nur -- dieß fleh ich halt er von ihrem Glücke zurück! Harmlos leit er ihre Tage dahin, und verherrliche sie und ihr Vaterland! Zoraz. Horaz. Hier ist eine der schönsten hervischen Oden dieses Dich ters, die man, wegen des eingewebten Lobes der Götter, gewissermaßen auch als Hymne betrachten kann. Eben durch diese Zusammenstellung wird die Würde des besungenen Kaisers und Helden desto mehr gehoben. Zugleich giebt dem Dichter der edelste Patriotismus das Lob mehrerer Helden feines Volks ein. Sehr edel wendet er sich in einer kurzen Apostrophe an den jungen Marcellus, den Liebling Auguft's und des römischen Volks, und kehrt dann mit neuem lyris `schen Feuer zu seinem Hauptgegenstande zurück. AD AVGVSTVM. Quem virum aut heroa lyra vel acri Tibia fumes celebrare Clio? Quem deum? cuius recinet jocofa Aut in vmbrofis Heliconis oris, Arte materna rapidos morantem Quid prius dicam folitis parentum Vnde nil maius generatur ipfo, Nec viget quicquam fimile aut lecundum: Pallas honores. Praeliis audax, neque te filebo Bel Zoraz. Belluis: nec te metuende certa Phoebe fagitta, Dicam et Alciden, puerosque Ledae, Defluit faxis agitatus humor: Romulum poft hos prius, an quietum Regulum, et Scauros, animaeque magnae Hunc, et incomptis Curium capillis Crefcit occulto velut arbor acuo Gentis humanae pater atque cuftos, W |