Festinare fugam tortosque incidere funes
Ecce iterum stimulat. Sequimur te, sancte deorum, Quisquis es, imperioque iterum paremus ovantes. Adsis o placidusque iuves, et sidera caelo Dextra feras. Dixit, vaginaque eripit ensem Fulmineum, strictoque ferit retinacula ferro.
Idem omnes simul ardor habet, rapiuntque ruuntque; Litora deseruere; latet sub classibus aequor; Adnixi torquent spumas et caerula verrunt. Et iam prima novo spargebat lumine terras Tithoni croceum linquens Aurora cubile.
582. Deseruere. The instantaneous perfect. Cf. incubuere (I. 84). The action is so rapid that it is past e'er it is well begun.
583. A favorite line with Vergil. 584. Cf. III. 521, 589.
585. Tithoni - Aurora. tive Studies, 64. Morning, with the poets, is a theme always fresh and beautiful. It is a noticeable fact that the older poets follow the conventional lines of description, while the modern poets follow nature, entirely apart from myth. It was the hour Aurora gay before The rising sun her yellow hair extends (His orb as yet half-seen, half-hid from sight)
Not without stirring jealous Tithon's spite.
ARIOSTO, Orl. Fur. XI. 32. The odorous air, morn's messenger, now spread
Its wings to herald, in serenest skies, Aurora issuing forth, her radiant head Adorn'd with roses pluck'd in Paradise. TASSO, Ger. Lib. III, 1.
Regina e speculis ut primum albescere lucem Vidit et aequatis classem procedere velis, Litoraque et vacuos sensit sine remige portus, Terque quaterque manu pectus percussa decorum, Flaventesque abscissa comas, Pro Iuppiter! ibit Hic, ait, et nostris illuserit advena regnis? Non arma expedient, totaque ex urbe sequentur, Deripientque rates alii navalibus? Ite,
Fert flammas, date tela, impellite remos! —
Quid loo? aut ubi sum? Quae mentem insania mutat? Infelix Dido! nunc te facta impia tangunt?
Tum decuit, cum sceptra dabas. En dextra fidesque, Quem secum patrios aiunt portare Penates,
Quem subiisse umeris confectum aetate parentem! Non potui abreptum divellere corpus et undis. Spargere? non socios, non ipsum absumere ferro Ascanium, patriisque epulandum ponere mensis?- Verum anceps pugnae fuerat fortuna.-Fuisset; Quem metui moritura? Faces in castra tulissem, Implessemque foros flammis, natumque patremque Cum genere exstinxem, memet super ipsa dedissem. Sol, qui terrarum flammis opera omnia lustras,
But forth one wavelet, then another, curled,
Rose, reddened, and its seething breast Flickered in bounds, grew gold, then overflowed the world.
BROWNING, Pippa Passes.
586. Regina e speculis, etc. So to Eliza dawned that cruel day
That tore Aeneas from her sight away,
That saw him parting never to return, Herself in funeral flames decreed to burn. FALCONER, Shipwreck, III.
590. Compare with this lament that of Ariadne on being deserted by Theseus (Catullus, LXIV. 132 seq.).
595. She herself realizes that she is going mad.
589. Pectus, 115.590. Comas, 115.-603–606. Fuerat-fuisset — tulissem
Tuque harum interpres curarum et conscia Iuno, Nocturnisque Hecate triviis ululata per urbes, Et Dirae ultrices, et dî morientis Elissae, Accipite haec, meritumque malis advertite numen, Et nostras audite preces. Si tangere portus Infandum caput ac terris adnare necesse est, Et sic fata Iovis poscunt, hic terminus haeret; At bello audacis populi vexatus et armis, Finibus extorris, complexu avulsus Iuli, Auxilium imploret, videatque indigna suorum Funera; nec, cum se sub leges pacis iniquae Tradiderit, regno aut optata luce fruatur;
Sed cadat ante diem mediaque inhumatus harena. Haec precor, hanc vocem extremam cum sanguine fundo. Tum vos, o Tyrii, stirpem et genus omne futurum Exercete odiis, cinerique haec mittite nostro
615-629. She curses Aeneas and all his descendants with a sevenfold curse. She prays (1) that he may meet bitter
opposition from the peoples in Italy; (2) that he may be compelled to seek aid from the Greek Evander; (3) that he may behold the death of many of his friends; (4) that he may have to make disadvantageous terms of peace; (5) that he may die an untimely death by drowning; (6) that the Tyrians may hold the whole future race of Trojans (Romans) in bitter hatred; (7) that some champion may arise from her ashes to avenge her wrongs upon Aeneas' descendants. According to tradition in part and authentic history in part, this curse was fulfilled in every particular.
620. Inhumatus. Cf. 1. 383.
623. Cineri haec mittite, etc Cf. Campbell (Gertrude of Wyoming, I. 26): And I will teach thee in the battle's shock,
Munera. Nullus amor populis, nec foedera sunto. Exoriare aliquis nostris ex ossibus ultor, Qui face Dardanios ferroque sequare colonos, Nunc, olim, quocumque dabunt se tempore vires. Litora litoribus contraria, fluctibus undas Imprecor, arma armis; pugnent ipsique nepotesque ! Haec ait, et partes animum versabat in omnes, Invisam quaerens quam primum abrumpere lucem. Tum breviter Barcen nutricem adfata Sychaei; Namque suam patria antiqua cinis ater habebat: Annam cara mihi nutrix huc siste sororem ; Dic corpus properet fluviali spargere lympha, Et pecudes secum et monstrata piacula ducat; Sic veniat; tuque ipsa pia tege tempora vitta. Sacra Iovi Stygio, quae rite incepta paravi, Perficere est animus, finemque imponere curis, Dardaniique rogum capitis permittere flammae. Sic ait. Illa gradum studio celerabat anili. At trepida, et coeptis immanibus effera Dido, Sanguineam volvens aciem, maculisque trementes Interfusa genas, et pallida morte futura, Interiora domus irrumpit limina, et altos Conscendit furibunda rogos, ensemque recludit Dardanium, non hos quaesitum munus in usus. Hic, postquam Iliacas vestes notumque cubile Conspexit, paulum lacrimis et mente morata, Incubuitque toro, dixitque novissima verba:
641 Illa, etc. A touch true to nature. She hastens off with an old woman's officious zeal. Horace (A. P. 116) has sedula nutrix.
625. Exoriare, 205. 635. Properet, 169.644. Genas, 114.
Dulces exuviae, dum fata deusque sinebat, Accipite hanc animam, meque his exsolvite curis. Vixi, et, quem dederat cursum fortuna, peregi; Et nunc magna mei sub terras ibit imago. Urbem praeclaram statui; mea moenia vidi; Ulta virum, poenas inimico a fratre recepi; Felix, heu nimium felix, si litora tantum Numquam Dardaniae tetigissent nostra carinae! Dixit, et, os impressa toro, Moriemur inultae? Sed moriamur, ait. Sic, sic iuvat ire sub umbras. Hauriat hunc oculis ignem crudelis ab alto Dardanus, et nostrae secum ferat omina mortis. Dixerat; atque illam media inter talia ferro Collapsam aspiciunt comites, ensemque cruore Spumantem, sparsasque manus. It clamor ad alta Atria; concussam bacchatur Fama per urbem. Lamentis gemituque et femineo ululatu Tecta fremunt; resonat magnis plangoribus aether. Non aliter, quam si immissis ruat hostibus omnis Karthago aut antiqua Tyros, flammaeque furentes Culmina perque hominum volvantur perque deorum. Audiit exanimis, trepidoque exterrita cursu Unguibus ora soror foedans et pectora pugnis Per medios ruit, ac morientem nomine clamat : Hoc illud, germana, fuit? me fraude petebas? Hoc rogus iste mihi, hoc ignes araeque parabant? Quid primum deserta querar? comitemne sororem Sprevisti moriens? Eadem me ad fata vocasses; Idem ambas ferro dolor, atque eadem hora tulisset.
659. Os. The kiss of farewell. Cf. III. 351 and note.
654. Mei 82. - .-669. Ruat, 196. — 676. Mihi, 108.-678. Vocasses, 207.
« AnteriorContinuar » |