Aut ursum aut pugiles; his nam plebecula gaudet. Verum equitis quoque iam migravit ab aure voluptas Omnis ad incertos oculos et gaudia vana. Quattuor aut pluris aulaea premuntur in horas, Dum fugiunt equitum turmae peditumque catervae; Mox trahitur manibus regum fortuna retortis, Esseda festinant, pilenta, petorrita, naves, Captivum portatur ebur, captiva Corinthus. Si foret in terris, rideret Democritus, seu Diversum confusa genus panthera camelo Sive elephas albus volgi converteret ora; Spectaret populum ludis attentius ipsis, Ut sibi praebentem nimio spectacula plura; Scriptores autem narrare putaret asello Fabellam surdo. Nam quae pervincere voces Evaluere sonum, referunt quem nostra theatra? Garganum mugire putes nemus aut mare Tuscum, Tanto cum strepitu ludi spectantur et artes Divitiaeque peregrinae, quibus oblitus actor Cum stetit in scaena, concurrit dextera laevae.
'Dixit adhuc aliquid?' Nil sane. Quid placet ergo?'
'Lana Tarentino violas imitata veneno.'
Ac ne forte putes me, quae facere ipse recusem,
Cum recte tractent alii, laudare maligne;
Ille per extentum funem mihi posse videtur
Ire poeta, meum qui pectus inaniter angit, Inritat, mulcet, falsis terroribus implet,
Ut magus, et modo me Thebis, modo ponit Athenis. Verum age et his, qui se lectori credere malunt
Quam spectatoris fastidia ferre superbi, Curam redde brevem, si munus Apolline dignum Vis complere libris et vatibus addere calcar, Ut studio maiore petant Helicona virentem. Multa quidem nobis facimus mala saepe poetae —
Ut vineta egomet caedam mea Sollicito damus aut fesso; cum laedimur, unum Si quis amicorum est ausus reprehendere versum; Cum loca iam recitata revolvimus inrevocati; Cum lamentamur, non apparere labores Nostros et tenui deducta poemata filo;
Cum speramus eo rem venturam, ut simul atque Carmina rescieris nos fingere, commodus ultro Arcessas et egere vetes et scribere cogas.
Sed tamen est operae pretium cognoscere, qualis Aedituos habeat belli spectata domique Virtus, indigno non committenda poetae. Gratus Alexandro regi Magno fuit ille Choerilus, incultis qui versibus et male natis Rettulit acceptos, regale nomisma, Philippos. Sed veluti tractata notam labemque remittunt Atramenta, fere scriptores carmine foedo Splendida facta linunt. Idem rex ille, poema Qui tam ridiculum tam care prodigus emit, Edicto vetuit, ne quis se praeter Apellen Pingeret, aut alius Lysippo duceret aera Fortis Alexandri voltum simulantia. Quod si Iudicium subtile videndis artibus illud Ad libros et ad haec Musarum dona vocares, Boeotum in crasso iurares aëre natum.
At neque dedecorant tua de se iudicia atque Munera quae multa dantis cum laude tulerunt Dilecti tibi Vergilius Variusque poetae, Nec magis expressi voltus per aënea signa, Quam per vatis opus mores animique virorum Clarorum adparent.
Nec sermones ego mallem
Repentis per humum quam res componere gestas Terrarumque situs et flumina dicere et arces
Montibus impositas et barbara regna, tuisque Auspiciis totum confecta duella per orbem, Claustraque custodem pacis cohibentia Ianum, Et formidatam Parthis te principe Romam,
Si quantum cuperem possem quoque; sed neque parvum Carmen maiestas recipit tua, nec meus audet Rem temptare pudor quam vires ferre recusent. Sedulitas autem stulte quem diligit, urget; Praecipue cum se numeris commendat et arte: Discit enim citius meminitque libentius illud Quod quis deridet, quam quod probat et veneratur. Nil moror officium quod me gravat, ac neque ficto In peius voltu proponi cereus usquam Nec prave factis decorari versibus opto, Ne rubeam pingui donatus munere et una Cum scriptore meo capsa porrectus operta Deferar in vicum vendentem tus et odores Et piper et quicquid chartis amicitur ineptis.
A RENUNCIATION OF LYRIC POETRY.
1. Occasion of the Epistle: In this letter to Julius Florus, to whom i. 3 is also addressed, Horace expresses at greater length the same general sentiments as in i. 1. He intends to devote himself to philosophy and to write only in the field represented by the Sermones and Epistulae.
1. Horace reminds his friend, that while he promised to write to him, he expressly said that he was not a good correspondent. He is therefore no more liable to blame than a slave-dealer would be, who had sold a slave with the admission that he had once played truant, 1-24;
2. He accounts for his failure to send Florus some verses by saying that he has renounced poetry:
a) He no longer feels the necessity of writing verse. The story of the veteran of Lucullus, 24–54 ;
b) He is too old for such youthful folly, 55-57;
c) He cannot please everybody; his readers are like guests at 58-64; a banquet, who all call for something different, d) It is impossible to write amid the distractions of the city: 1) He has many visits to pay and duties to attend to in widely separated parts of the town, 65-70;
2) The noises and dangers in the streets prevent quiet thought, 70-76;
3) Poets need seclusion. Even in quiet Athens one cannot always write acceptably; how much less in Rome, 77-86;
e) To succeed one must form an alliance for mutual admiration, 87-101;
ƒ) Careful and conscientious work is not appreciated, 102
g) To write poetry in such times one would need to be blind to his surroundings, like the madman of Argos, 126-140; 3. Horace therefore proposes to devote himself to philosophy, as a more profitable study and one more appropriato to his time of life, 141–145;,
a) If one were suffering from disease, he would consult a physician. One ought to be equally anxious to be cured
of false views of life, 146-154 ;
b) Riches cannot make a man wise or permanently happy. Death finally makes all men equal, 155–179;
c) True happiness consists in following the golden mean, avoiding both avarice and extravagance, and in indifference to material blessings, 180–204 ;
d) It is not enough to be free from one fault; one must reAnd when a man has sufficiently nounce them all.
enjoyed life, he must be ready to withdraw from it like a satisfied guest, 205–216.
3. Time: Between 20 and 17 B.C.
Flore, bono claroque fidelis amice Neroni, Si quis forte velit puerum tibi vendere natum Tibure vel Gabiis, et tecum sic agat: Hic et Candidus et talos a vertice pulcher ad imos Fiet eritque tuus nummorum milibus octo,
Verna ministeriis ad nutus aptus erilis Litterulis Graecis imbutus, idoneus arti Cuilibet, argilla quidvis imitaberis uda; Quin etiam canet indoctum sed dulce bibenti. Multa fidem promissa levant, ubi plenius aequo Laudat venalis qui volt extrudere merces. Res urget me nulla; meo sum pauper in aere. Nemo hoc mangonum faceret tibi; non temere a me Quivis ferret idem. Semel hic cessavit et, ut fit, In scalis latuit metuens pendentis habenae;' Des nummos, excepta nihil te si fuga laedat; Ille ferat pretium poenae securus opinor. Prudens emisti vitiosum, dicta tibi est lex; Insequeris tamen hunc et lite moraris iniqua? Dixi me pigrum proficiscenti tibi, dixi
Talibus officiis prope mancum, ne mea saevus Iurgares ad te quod epistula nulla rediret. Quid tum profeci, mecum facientia iura Si tamen attemptas?
Quereris super hoc etiam, quod
Exspectata tibi non mittam carmina mendax.
Luculli miles collecta viatica multis
Aerumnis, lassus dum noctu stertit, ad assem
Perdiderat; post hoc vemens lupus et sibi et hosti Iratus pariter, ieiunis dentibus acer,
Praesidium regale loco deiecit, ut aiunt, Summe munito et multarum divite rerum. Clarus ob id factum, donis ornatur honestis, Accipit et bis dena super sestertia nummum. Forte sub hoc tempus castellum evertere praetor Nescio quod cupiens, hortari coepit eundem Verbis, quae timido quoque possent addere mentem 'I bone, quo virtus tua te vocat, i pede fausto, Grandia laturus meritorum praemia. Quid stas?'
« AnteriorContinuar » |