Ηπιος ἦν, καὶ πολλ ̓ ἐχαρίσσατ ̓ ἐΰφρονι θυμῷ, Δάκρυα δυστήνοισι, τί γὰρ πλέον ἔσχεν; ἔδωκεν, XXXI. Hic caput adponit gremio telluris ephebus, XXXI. Voll Güte war sein Herz und der Verstellung feind; Er schenkte Leidenden sein ganz Vermögen — Zähren ; Gewährt ward ihm dafür sein ganzer Wunsch — ein Freund. XXXI. Sincero era il suo cuore, e di pietate (E dal ciel n' ebbe ampia mercede) ardea. Un sospir, quanto avea, diè a povertate, E un amico impetrò, quanto chiedea. XXXI. Les pauvres ont béni sa pieuse jeunesse Αλλὰ τύγ', οἷος ἂν ᾖς, κακὸς ἢ ὅγ ̓ ἄρ ̓ ἐσθλὸς, ἐρευνῶν XXXII. Candidus, et simplex, miseris succurrere promptus, Quod potuit, flebat sempèr cum flentibus ipse, Ne scrutare ultrà -quodcunque peregerit olim XXXII. Wag' in das Heiligthum nicht tiefer einzuschauen, XXXII. Più oltre non cercar, nè d' ir scoprendo XXXII. Ne mets point ses vertus, ses défauts en balance; Homme, tu n'es plus juge en ce funèbre lieu; Dans un espoir tremblant il repose en silence, Entre les bras d'un père et sous la loi d'un Dieu. |