Anm. sachen: still; lisen: leise; vaer: für; Dörp: Dorf; in't Grafen: beim Grafen; sleep: schlüpfte; bas: das ist; wull: wohl; frame: frommer. Ol Büsum. Ol Büsen liggt int wille Haff, Dar bleev keen Steen, dar bleev keen Dat Water schael dat all hendal. Hund, De liggt nu all in deepen Grund. Un allens, wat der lev un lach, Denn dukt de Thorn herut ut Sand, Als weer't en Finger vun en Hand, Denn hört man sach de Klocken klingn, Denn hört man sach de Kanter singn, Denn geit dat lisen daer de Luft: „Begrabt den Leib in seine Gruft!“ Anm. Ol Büsum: Alt Büsum in Holstein; int wille Haff: in der wilden See; wöhl: wühlte; Graff: Grab; spöhl: spühlte; bet: bis; dar: da; bleev: blieb; Pahl: Pfahl; schael: spülte; hendal: hinunter; Beest: Stück Vich; der: da; lev: lebte; lach: lachte; deck: dect; Nach: Nacht; holle: hohl; vunne Hüs': von den Häusern; dukt: taucht; Thorn: Turm; daer: durch. Min Modersprak. Min Modersprak, wa klingst du schön! Wo büst du mi vertrut! Weer of min Hart as Stahl un Steen, Du trevst den Stolt herut. Du bögst mi stiwe Nack so licht, As Moder mit ern Arm, Du fichelst mi umt Angesicht, Un still is alle Larm. Ik föhl mi as en lüttjet Kind, Min Obbe folt mi noch de Hann' Un „Vaderunser“ fang ik an, *) Quickborn von Klaus Groth, 13. Aufl. Berlin 1879. Abendfreden s. Lüben und Nade III. 645. Un föhl so deep: dat ward verstan, Min Modersprat, so slicht und recht, Du ole frame Red! Wenn blot en Mund „min Vader" seggt, So klingt mi't as en Bed. So herrli klingt mi keen Musik Anm. Modersprak: Muttersprache; wa: wie; drevst: treibst; Stolt: Stolz; lüttjet: klein; Boß: Brust; Obbe: Großvater; folt: faltet; bee: bete; dee: that; Thran: Thräne. Min Jehann. It wull, wir weern noch kleen, Jehann, An Haeven seil die stille Maan; Weest noch, wa still dat weer, Jehann? So ist das nu ni mehr, Jehann, Och nee, wenn do de Scheper sung Ni wahr, Jehann? dat weer en Ton! Mitünner inne Schummertid Denn löppt mi't langs den Rügg so hitt, Als domals bi den Sot. Denn dreih ik mi so hasti um, As weer ik nich alleen; Doch Abens, wat ik finn, Jehann, Dat is it sta und ween. Anm. wull: wollte; seeten: saßen; op: auf; Nawer: Nachbar; Sot: Brunnen; Haeven (engl. haeven): Himmel; seil: segelte; seegen: sahen; leep: lief; snacken: schwazten; Scheper: Schäfer; Schummertid: Dämmerzeit; Rügg': Rücken; hitt: heiß; finn: finde. Lütt Matten de Has', De mat sit en Spaß, He weer bi't Studeern Dat Danzen to lehrn, Un danz ganz alleen Op de achtersten Been. Keem Reinke de Voß Un dach: das en Kost! Un seggt; Lüttge Matten So flink oppe Padden? Un danzst hier alleen Oppe achtersten Been? Anm. Matten Has'. Kumm, lat uns tosam! Jk kann as de Dam! De Krei de speelt Fidel, Denn geiht dat canditel, Denn geiht dat mal schön Op de achtersten Been. Lütt Matten gev Pot, De Voß beet em dot. Un sett sich in Schatten, Verspis' de lütt Matten: De Krei kreeg een Vun den achtersten Been. Matten: Martin, Name des Hasen; lehrn: Iernen; achtersten: hintersten; Padden: Pfoten, Füße; Krei: Krähe; canditel: luftig; gev: gab; Pot: Pfote; krecg: bekam. Dar liggt int Norn en Ländeken deep, en Ländeken deep, Un eensam liggt de Strand, Dar blenkt de See, dar blenkert de Schep, dar blenkert de Schep: Dat is min Vaderland. Ja seeg an Haeven Wulfen so blant, De Wulken so blank, Se famt ut't blaue Haf, Un aewer dat Ländken trocken se lank, Un Regen drus' heraf. Nu blenkt wul de Dau op Wischen un Holt, op Wischen un Holt, Un dufti steiht de Saat, Un du liggst still, du Ländeken stolt' du Ländeken stolt In all din Pracht und Staat. Schin nich de Fleier as Gold oppen Thorn, as Gold oppen Thorn, Wenn Abends de Betglock summ? Un aewer dat Feld blöh Hecken un Dorn, de Hecken un Dorn, Un de Marsch war wit un stumm. Denn glänz als Sülwer unendli dat Meer, unendli dat Meer Un flö' un ebb heraf; Un klingt dat deep as Klocken derher, as Klocken derher: Hör to! Denn brust dat Haf! Blendt de Wulken so,nu dat Dämmri ward'? nu dat Dämmri ward'? Weer dat dat Haf, wat klung? Hett lisen de Wehmoth sungn. Anm. Int Norn: im Norden; blenkern, blenken: blinken, glänzen; Schep: Schiff; seeg: sah; Haf: Meer; drus'; rieselt, Fleier: Wetterhahn, Windfahne; Thorn; Turm; flö': flutete. Willkommen, Tirolerherzen, die ihr so bieder schlagt, Wer ist der tecke Schüße im grünen Jagdgewand, Das ist der Mar von Habsburg auf lust'ger Gemsenjagd; *) Lüben und Nade III, 495. Jest über Steingerölle, jezt über tiefe Gruft, Jezt kriechend hart am Boden, jezt fliegend durch die Luft! Der Aar, der sich schwingt zur Sonne, hält hier die erste Rast, Wohl hat die Amm' einst Maren erzählt von der Martinswand, Da steht der Kaisersprosse, Fels ist sein Throngezelt, Tief unten, ein grüner Teppich, das schöne Thal des Inn, Jezt stößt er, Hülfe rufend, mit Macht hinein ins Horn, Ins Horn nun stößt er wieder, daß es fast playend bricht; Was nicht das Ohr vernommen, das hat das Aug' erkannt; Jezt an dem Fuß des Felsens erscheint ein bunter Chor, „Fahr' wohl nun, Welt und Leben! schwer fällt der Abschied mir, O unerforschlich Wesen, du winkst, ich folge dir! Ich schien ein Baum voll Blüten, dein Bliz hat ihn erschlagen, Ach gerne hätt' er früher noch süße Frucht getragen! Ich schien ein Bauherr, türmend den Dom zu deinem Ruhm. Nicht durst' er ganz vollenden der Liebe Heiligtum! Ein Priester, plöglich stürzend tot an des Altars Stufen, |