Deme meos tandem, verùm nec deme, furores;
Nescio cur, miser est suavitèr omnis amans: Tu modò da facilis, posthæc mea siqua futura est, Cuspis amaturos figat ut una duos.
HÆC ego mente olim lævâ, studióque supino,
Nequitiæ posui vana trophæa meæ.
Scilicèt abreptum sic me malus impulit error,
Indocilisque ætas prava magistra fuit:
Donec Socraticos umbrosa Academia rivos
Præbuit, admissum dedocuitque jugum.
Protinùs, extinctis ex illo tempore flammis,
Cincta rigent multo pectora nostra gelu.
Unde suis frigus metuit puer ipse sagittis,
Et Diomedeam vim timet ipsa Venus.
I. IN PRODITIONEM BOMBARDICAM.
CUM simul in regem nuper satrapásque Britannos
Ausus es infandum, perfide Fauxe, nefas,
Fallor? An et mitis voluisti ex parte videri,
Et pensare malâ cum pietate scelus?
Scilicet hos alti missurus ad atria coli,
Sulphureo curru, flammivolisque rotis:
Qualiter ille, feris caput inviolabile Parcis,
Liquit Iördanios turbine raptus agros.
SICCINE tentâsti cœlo donâsse Iacobum,
Quæ septemgemino, Bellua, monte lates?
Ni meliora tuum poterit dare munera numen,
Parce, precor, donis insidiosa tuis.
Ille quidem sine te consortia serus adivit
Astra, nec inferni pulveris usus ope.
Sic potiùs fœdos in cœlum pelle cucullos,
Et quot habet brutos Roma profana deos; Namque hac aut aliâ nisi quemque adjuveris arte, Crede mihi, cœli vix bene scandet iter.
PURGATOREM animæ derisit Iacobus ignem,
Et sine quo superûm non adeunda domus,
Frenduit hoc trinâ monstrum Latiale corona,
Movit et horrificum cornua dena minax.
Et nec inultus," ait," temnes mea sacra, Britanne ;
Supplicium, spretâ religione, dabis.
Et, si stelligeras unquam penetraveris arces,
Non nisi per flammas triste patebit iter."
O quàm funesto cecinisti proxima vero,
Verbáque ponderibus vix caritura suis!
Nam prope Tartareo sublimè rotatus ab igni,
Ibat ad æthereas, umbra perusta, plagas.
QUEM modò Roma suis devoverat impia diris,
Et Styge damnârat, Tænarióque sinu;
Hunc, vice mutatâ, jam tollere gestit ad astra,
Et cupit ad superos evehere usque deos.
V. IN INVENTOREM BOMBARDE.
IAPETIONIDEM laudavit cæca vetustas,
Qui tulit ætheream solis ab axe facem ;
At mihi major erit, qui lurida creditur arma,
Et trifidum fulmen, surripuisse Jovi.
VI. AD LEONORAM, ROME CANENTEM.1
ANGELUS unicuique suus, sic credite gentes,
Obtigit æthereis ales ab ordinibus.
Quid mirum, Leonora, tibi si gloria major?
Nam tua præsentem vox sonat ipsa Deum.
Aut Deus, aut vacui certè mens tertia coli,
Per tua secretò guttura serpit agens;
Serpit agens, facilisque docet mortalia corda
Sensim immortali assuescere posse sono.
Quòd si cuncta quidèm Deus est, per cunctaque fusus,
In te unâ loquitur, cætera mutus habet.
ALTERA Torquatum cepit Leonora poetam,
Cujus ab insano cessit amore furens.
Ah! miser ille tuo quantò feliciùs ævo
Perditus, et propter te, Leonora, foret!
Et te Pieriâ sensisset voce canentem
Aurea maternæ fila movere lyræ!
Quamvis Dircæo torsisset lumina Pentheo
Sævior, aut totus desipuisset iners,
Tu tamen errantes cæcâ vertigine sensus
Voce eadem poteras composuisse tuâ ;
Et poteras, ægro spirans sub corde, quietem
Flexanimo cantu restituisse sibi.
1 Adriana of Mantua, for her beauty surnamed the Fair, and her daughter Leonora Baroni, the lady whom Milton celebrates in these three Latin Epigrams, were esteemed by their contemporaries the finest singers in the world.
CREDULA quid liquidam Sirena, Neapoli, jactas,
Claráque Parthenopes fana Achelöiados;
Littoreámque tuâ defunctam Naiada ripâ,
Corpora Chalcidico sacra dedisse rogo?
Illa quidèm vivitque, et amoenâ Tibridis undâ
Mutavit rauci murmura Pausilipi.
Illic, Romulidum studiis ornata secundis,
Atque homines cantu detinet atque deos.
IX. IN SALMASII HUNDREDAM.
QUIS expedivit Salmasio suam Hundredam,
Picámque docuit verba nostra conari?
Magister artis venter, et Jacobai
Centum, exulantis viscera marsupii regis.
Quòd si dolosi spes refulserit nummi,
Ipse, Antichristi qui modò primatum Papæ
Minatus uno est dissipare sufflatu,
Cantabit ultrò Cardinalitium melos.
GAUDETE Scombri, et quicquid est piscium salo,
Qui frigidâ hyeme incolitis algentes freta!
Vestrum misertus ille Salmasius, Eques
Bonus, amicire nuditatem cogitat;
Chartæque largus apparat papyrinos
Vobis cucullos, præferentes Claudii
Insignia, noménque et decus, Salmasii:
Gestetis ut per omne cetarium forum
Equitis clientes, scriniis mungentium
Cubito virorum, et capsulis, gratissimos.
|