Hoc misso in Syriam, requierant omnibus aures;
Audibant eadem hæc leniter et leviter;
Nec sibi postilla metuebant talia verba,
Cum subito affertur nuntius horribilis,
Ionios fluctus, postquam illuc Arrius isset,
Jam non Ionios esse, sed Hionios.

Odi et amo.

CARMEN LI.

De Amore suo.

Quare id faciam, fortasse requiris.

Nescio sed fieri sentio, et excrucior.

CARMEN LII.

De Quintia et Lesbia.

10

Quintia formosa est multis: mihi candida, longa,
Recta est. Hoc ego: sic singula confiteor.
Totum illud, formosa, nego: nam nulla venustas,
Nulla in tam magno est corpore mica salis.
Lesbia formosa est; quæ cum pulcherrima tota est, 5
Tum omnibus una omnes surripuit Veneres.

CARMEN LIII.

De Lesbia.

Lesbia mi dicit semper male, nec tacet unquam
De me: Lesbia me, dispeream, nisi amat.

Quo signo? quasi non totidem mox deprecor illi
Assidue verum dispeream, nisi amo.

:

CARMEN LIV.

In Cæsarem.

Nil nimium studeo, Cæsar, tibi velle placere,
Nec scire, utrum sis albus, an ater homo.

CARMEN LV.

De Smyrna Cinna Poeta.

'Smyrna" mei Cinnæ nonam post denique messem, Quam cœpta est, nonamque edita post hyemem ; Millia cum interea quingenta Hortensius uno

*

*

*

*

*

5

Smyrna cavas Atacis penitus mittetur ad undas;
Smyrnam incana diu sæcula pervoluent.
At Volusi annales [Paduam morientur ad ipsam,]
Et laxas scombris sæpe dabunt tunicas.
Parva mei mihi sunt cordi monumenta [laboris ;]
At populus tumido gaudeat Antimacho.

CARMEN LVI.

Ad Calvum, de Quintilia.

Si quicquam mutis gratum acceptumque sepulcris
Accidere a nostro, Calve, dolore potest,
Quo desiderio veteres renovamus amores,
Atque olim amissas flemus amicitias;
Certe non tanto mors immatura dolori est
Quintiliæ, quantum gaudet amore tuo.

10

5

CARMEN LVII.

Inferiæ ad Fratris Tumulum.

Multas per gentes, et multa per æquora vectus,
Adveni has miseras, frater, ad inferias,

Ut te postremo donarem munere mortis,

Et mutum necquicquam alloquerer cinerem :
Quandoquidem fortuna mihi tete abstulit ipsum;
Heu, miser indigne frater ademte mihi!
Nunc tamen interea prisco quæ more parentum
Tradita sunt tristes munera ad inferias,
Accipe, fraterno multum manantia fletu :

Atque in perpetuum, frater, ave, atque vale!

CARMEN LVIII.

Ad Cornelium.

Si quicquam tacito commissum est fido ab amico,
Quojus sit penitus nota fides animi:

Me unum esse invenies illorum jure sacratum,
Corneli, et factum me esse puta Harpocratem.

CARMEN LIX.

Ad quendam, de Lesbia.

Credis, me potuisse meæ maledicere vitæ,
Ambobus mihi quæ carior est oculis?

Nec potui; nec, si possem, tam perdite amarem:
Sed tu cum Tappone omnia monstra facis.

5

10

CARMEN LX.

Ad Lesbiam.

Si quidquam cupidoque optantique obtigit unquam, et
Insperanti, hoc est gratum animo proprie :
Quare hoc est gratum, nobis quoque carius auro,
Quod te restituis, Lesbia, mi cupido.
Restituis cupido, atque insperanti ipsa refers te
Nobis. O lucem candidiore nota!

Quis me uno vivit felicior? aut magis hac quid
Optandum vita dicere quis poterit?

CARMEN LXI.

In Cominium.

Si, Comini, populi arbitrio tua cana senectus
Spurcata impuris moribus intereat;

Non equidem dubito, quin primum inimica bonorum
Lingua exsecta avido sit data volturio ;

Effossos oculos voret atro gutture corvus,
Intestina canes, cætera membra lupi.

CARMEN LXII.

Ad Lesbiam.

Jucundum, mea vita, mihi proponis amorem
Hunc nostrum inter nos, perpetuumque fore.
Di magni, facite, ut vere promittere possit ;
Atque id sincere dicat et ex animo;

5

5

CARMEN LVII.

Inferiæ ad Fratris Tumulum.

Multas per gentes, et multa per æquora vectus,
Adveni has miseras, frater, ad inferias,

Ut te postremo donarem munere mortis,

Et mutum necquicquam alloquerer cinerem :
Quandoquidem fortuna mihi tete abstulit ipsum;
Heu, miser indigne frater ademte mihi!
Nunc tamen interea prisco quæ more parentum
Tradita sunt tristes munera ad inferias,
Accipe, fraterno multum manantia fletu :

Atque in perpetuum, frater, ave, atque vale!

CARMEN LVIII.

Ad Cornelium.

Si quicquam tacito commissum est fido ab amico,
Quojus sit penitus nota fides animi:

Me unum esse invenies illorum jure sacratum,
Corneli, et factum me esse puta Harpocratem.

CARMEN LIX.

Ad quendam, de Lesbia.

Credis, me potuisse meæ maledicere vitæ,
Ambobus mihi quæ carior est oculis?

Nec potui; nec, si possem, tam perdite amarem :
Sed tu cum Tappone omnia monstra facis.

5

10