2.

Heldengedichte,

komischer Gattung.

Heldengedichte,

komischer Gattung.

Homer.

S. oben Seite 209 f. Ihm wird gewöhnlich das einzige aus dem Alterthum uns übrige komische Heldenges dicht, die Batrachomyomachie, beigelegt, worin ein Krieg zwischen den Fröschen und Mäusen mit aller der epischen Würde, wie der Krieg der Griechen und Trojaner in der Ilias, befungen wird. Das ganze Gedicht ist offens bar eine Parodie, wo nicht der eben angeführten homeriz schen Epopde, doch seines epischen Tons überhaupt; und es ist aus diesem sowohl, als aus mehrern Gründen unwahrscheinlich, daß Homer Verfasser desselben sey. Von Seiten der Erfindung und Ausführung wäre es indeß seiner nicht unwürdig, obgleich beide ein spåteres und schon mehr verfeinertes Zeitalter zu verrathen scheinen. Verschiedene alte Schriftsteller nennen den Homer, andre aber, vora nehmlich Plutarch und Suidas, den Pigres, einen Bruder Artemisia's, als Verfasser dieses komischen Gedichts. — Der Anlaß zu dem Kriege zwischen den’Fröschen und. Måuz fen ist eine von jenen an diesen veråbte Treulosigkeit, da ein Frosch eine Maus auf seinem Rücken durchs Meer zu führen versprochen, und sie, durch eine Wasserschlange vers jagt, ins Wasser hatte fallen und ersäufen lassen. Ihr Vater wiegelt die übrigen Mäuse in einer Rede zum Kriege auf, nach welcher die Rüstung der Schlacht in folgenden Wersen beschrieben wird.

BA

Zomer.

Τετ ̓ εἰπὼν, ανέπεισε καθοπλίζεθαι ἅπαντας.
Καὶ τοὺς μέν ε ̓ ἐκόρυσσεν ̓́Αρης πολέμοιο μεμηλώς.
Κνημίδας μὲν πρῶτα περί κνήμησιν ἔθηκαν,
Ρήξαντες κυάμους χλωρούς, εὖ τ ̓ ἀσκήσαντες,
Οὓς αὐτοὶ διὰ νυκτὸς ἐπιςάντες κατέτρωξαν
Θώρηκας δ ̓ εἶχον καλαμοςεφέων ἀπὸ βυρσῶν,
Οὓς γαλέην δείραντες, ἐπιςαμένως ἐποίησαν·
Ασπὶς δ ̓ ἦν λύχνου τὸ μεσόμφαλον· ἡ δε νυ λόγχη
Εὐμήκεις βελόνας παγχάλκεον ἔργον "Αρηος
Ἡ δὲ κόρυς, τὸ λέπυρον ἐπὶ κροτάφοισι καρύου.
Οὕτω μὲν Μύες ἦσαν ἔνοπλοι ὡς δ ̓ ἐνόησαν

· Βάτραχοι, ἐξανέδυσαν ἀφ ̓ ὕδατος, εἰς δ ̓ ἕνα χῶρον
Ἐλθόντες, βουλὴν ξύναγον πολέμοιο κακοῖο.

Σκεπτομένων δ ̓ αὐτῶν, πόθεν ἡ σάσις, ἢ τίς ὁ δρύλλος,

Κήρυξ ἐγγύθεν ἦλθε, φέρων σκήπτρον μετὰ χερσί,
Τυρογλύφου υἱὸς μεγαλήτορος Εμβασίχυτρος,

Αγγέλλων πολέμοιο κακὴν φάτιν, εἶπέ τε μῦθον.

Ὦ βάτραχοι, μύες ύμμιν ἀπειλήσαντες ἔπεμψαν,

Εἰπεῖν, ὁπλίζεθαι ἐπὶ πτόλεμόν τε μάχην τε
Εἶδον γὰρ καθ ̓ ὕδωρ Ψιχάρπαγα, ὃν κατέπεφνεν
Υμέτερος βασιλεὺς Φυσίγναθος· ἀλλὰ μάχεσθε,
Οιτινες ἐν βατράχοισιν αρισῆες γεγάατε.

Ὣς εἰπὼν ἀπέφηνε λόγος δ ̓ εἰς οὔατα μυῶν
Εἰσελθὼν ἐτάραξε φρένας βατράχων αγερώχων.
Μεμφομένων δ ̓ αὐτῶν, Φυσίγναθος εἶπεν ἀναςάς.

Ω φίλοι, οὐκ ἔκτεινον ἐγὼ μῦν, οὐδὲ κατεδον
Ὀλλύμενον πάντως ἐπνίγη παίζων παρὰ λίμνην,
Νήξεις της βατράχων μιμούμενος. οἱ δὲ κάκιςοι
Νῦν ἐμὲ μέμφονται τὸν ἀναίτιον· ἀλλ ̓ ἄγε βουλὴν
Ζητήσωμεν, όπως δολίους μύας ἐξολέσωμενο
Τσιγὰρ ἐγὼν ἐρέω, ὡς μοι δοκεῖ εἶναι ἄρισα
Σώματα κοσμήσαντες ἐνοπλίθωμεν ἅπαντες
Ακροις πας χείλεσσιν, ὅπου κατακρημνος ὁ χῶρος
Ηνίκα, δ ̓ ὀρμηθέντες ἐφ' ἡμέας ἐξέλθωσι,
Δραξάμενοι κορύθων, ὅεις σχεδὸν ἀντίον ἔλθοι,
Ες λίμνην αὐτοὺς σὺν ἔντεσιν εὐθὺ βάλωμεν.
Οὕτω γὰρ πνίξαντες ἐν ὕδασι τοὺς ἀκολύμβους,
Στήσομεν ευθύμως τὸ μυοκτόνον ὧδε τρόπαιον.

Ὡς ἄρα φωνήσας, ὅπλοις ἐνέδυσεν ἅπαντας.
Φύλλοις μὲν μαλαχῶν κνήμας ἑὰς ἀμφεκάλυψαν,
Θώρηκας δ ̓ εἶχον χλοερῶν πλατέων ἀπὸ τεύτλων,
Φύλλα δέ τῶν κραμβῶν εἰς ἀσπίδας εὖ ἔσκησαν,
Εγχος δ', οξύχοινος ἐκάσω μακρὸς ἀφήσει,
Καὶ κόρυθες κοχλιῶν λεπτῶν κράατ ̓ ἀμφεκάλυπτον.
Φραξάμενοι δ ̓ ἔδησαν ἐπ ̓ ὄχθαις ὑψηλέσι,
Σείοντες λόγχας, θυμοῦ δ ̓ ἔπλητο ἕκασος.

Ζεὺς, δὲ θεοὺς καλέσας εἰς οὐρανὸν ἀσερόεντα,
Καὶ πολέμου πληθὺν δείξας κρατερούς τε μαχητὰς
Πολλοὺς καὶ μεγάλους, ἠδ ̓ ἔγχεα μακρά φέροντας,
Οἷος Κενταύρων σρατὸς ἔρχεται, ἠδὲ Γιγάντων,
Ἡδύ γελῶν ἐρέεινε τίνες Βατράχοισιν ἀρωγοί,
Ἢ Μυσὶν, ἀθανάτων, καὶ ̓Αθηναίην προσέειπεν

Ω θύγατερ, Μυσὶν ἦ ξ' ἐπαλεξήσουσα πορεύση;
Καὶ γὰρ σου κατὰ νηὸν ἀεὶ σκιρτῶσιν ἅπαντες,
Κνίσση τερπόμενοι, καὶ ἐδέσμασιν ἐκ θυσιάων.

Zomer.