Syrian language signifying a cow. Hence we may perceive the origin of the fable of Bacchus being born at Thebes: for that city, being called by the same name as the symbol of nature, was easily confounded with it by the poets and mythologists; by which means the generator Bacchus, the first-begotten Love, and primary emanation of the all-pervading Spirit, became a deified mortal, the son of a Cadmeian damsel.

53. The cow is still revered as a sacred symbol of the deity, by the inhabitants of the gold-coast of Africa; and more particularly by the Hindoos; among whom there is scarcely a temple without the image of one; and where the attribute expressed by it so far corresponds with that of the Grecian goddess Venus, as to be reputed the mother of the God of Love. It is also frequently found upon ancient Greek coins ;3 though we do not find that any public worship was ever paid it by that people: but it appears to have been held sacred by all the African tribes adjoining Egypt, as far as the Tritonian Lake; among whom the Greek colonies of Barcè and Cyrenè were settled at an early period. In the Scandinavian mythology, the sun was fabled to recruit his strength during winter by sucking the white cow Adumbla, the symbol of the productive power of the earth, said to have been the primary result of warmth operating upon ice, which the ancient nations of the north held to be the source of all organised being. On the Greek coins, the cow is most commonly represented suckling a calf or young bull; who is the mystic god Epaphus, the Apis of the Ægyptians, fabled by the Greeks to have been the son of Jupiter and Io.7

5

· Θηβα γαρ ή βους κατα Σύρους. Schol. in Lycophr. v. 1206.

See also Etymol. Magn.

2 Hist. gén. des Voyages, T. iii. p. 392.

3 See those of Dyrrachium, Corcyra, &c.

4 Μέχρι της Τριτωνίδος λίμνης απ' Αιγυπτου νομαδες εισι κρεοφαγοι και γαλακτος ποται Λίβυες και θηλεων τε βοων οντι γευομενοι, διοτι περ ουδε Αιγυπτιοι, και ὡς OU TрEQоVTES. Herodot. lib. iv. c. 186.

5 Ol. Rudbeck. Atlant. p. 11. c. v. p. 235-253. and c. vi. p. 455.

6 See those of Dyrrachium and Parium.

7 Euripid. Phæniss. 688. ed. Porson.

LATIN POEM.

SOPHONISBA MASINISSEÆ.

NUM loquor et spiro? num solis lumina cerno?
Num manus in chartas jam mea dicta notat?
Tu lætatus heri generosus et Afer haberi,
Non hodie turpi turpior esse negas.
Lethiferosne haustus, et jussa superba magistri
Mercedem obsequii, conjugiique refers ?
Dicebam nuper, quæ sors me cunque sequatur,
Saltem noster honos inviolatus erit.
Abjecti decepta dolis, Sophonisba, profundis
Abde tuum in tenebris dedecorata caput.
Quicquid, sæve, mihi tua narrat epistola longas
Dura per ambages, paucula verba docent.
Num nova pugnantes socii sibi munera sumunt?
Civile officium? connubiumne vetant?
Nil prodest recitare opprobia tanta, doletque
Quod mihi sit de me pauca necesse loqui.
Cum quondam intrasti victor Carthaginis urbem,
Et de Romana gente triumphus erat,

In te, dum populi plausus resonabat ubique,
Aspectum facilem lata fenestra dedit.
Et vultus vehemens, et sæpe retortus ocellus
Te juvenile ducis cor tetigisse probant.
Gaudebam fateor, sensique in pectore motus,
Unde tamen subitus pectore motus erat?
Non quod te populi plausus comitabat euntem,
Splendida nec Divum quod tibi forma fuit,
Sed Romæ quod terror eras, quod et Africa fulgens
Visa est hostili tuta manere jugo.

Te ducente tuos, aquilæ quam sæpe minaces
Ad turpem pennas explicuere fugam!
Fors, dixi, e tanto venturam sanguine prolem
Militibus priscis, Hannibalique parem,
Quæ tegat antiquas dextra Carthaginis arces,
Et quod das aliis det tibi, Roma, jugum.
Punica quum tandem linquebas transfuga castra,
Omnis tum nostro pectore fugit amor.
Inculti potuit tum forma placere Syphacis,
Gaudebam juveni præposuisse senenį.
Cl. JI. NO. XLVI.

VOL. XXIII.

Cum modo conjugium peteres, versute, putabam
Te demum in Poenos deposuisse minas.
Num, nisi Romanis ducibus castrisque relictis
Sperabas sponsam posse tenere novam,
Cum sica, et gladius, tibi cum dilecta venena
Humana extemplo solvere vincla valent?
Num tibi dementi solum sum visa vacivæ
Horæ lenimen, lusibus apta comes?
Auditu indignum! qui nil meditatur honestum,
Ille alios nunquam credit honesta sequi.
Sunt mea vota tibi, sunt et notissima famæ,
"Sit Libyca externo libera terra jugo."
Quam mihi Romani sit detestabile nomen,
Hoc pæne in chartam ponere dextra negat.
Artibus, insidiis variis, non viribus hastæ
Ad vastum imperium scit reserare viam.
Inter finitimas urget certamina gentes,
Et gens finitimis dissociata ruit.

O! tibi, summe Deum, si sunt mortalia cordi,
Cur hostem in talem fulmina nulla cadunt?
Hujus Dardaniæ gentis timidissima corda
Splendida picturis Punica templa docent.
Quænam illic validæve manus, animive sagacis
Indicia, artifices exhibuere manus?

Vox etiam Phrygios Pelidæ terret inermis,
Absentis terrent currus et arma ducis.
Cernimus Ænean periturum cuspide Graii,
Quem Diva abripiens Cypria veste tegit.
Stant trepidi Troes tundentes pectora palmis,
Tunc cum tela omnes sumere poscit honos;
Tunc vita exutum cum turpiter Hectora victor
Insultans, circum moenia raptat equis.
Tu mores etiam Trojanos sumis, et uxor
Sanguineis manibus victima grata datur.
Cur validam sobolem propiori sole calentem
Non mittit vastis Africa læsa jugis?
Cur non descendens veluti de monte leones
In monstrum hoc pubes consociata ruit ?
Heu! qui præstantis debet caput esse catervæ,
In patriæ haud dubitat vertere tela sinum.
Imperiis magis apta videtur fœmina, Divi,
Foemineis manibus sceptra tenenda date.
Rides, sed mentem malesana superbia cæcat,
Te contra testes scripta vetusta dabunt.

Quas rexit gentes populosque Semiramis? inter
Reges quis potis est huic reperire parem ?
Te quoque post nullas, Dido, celebranda, dedisti
Urbemque, et leges, imperiumque tuis.
Tu narras oculis penitus fugisse soporem,
Maguaque prostratum te superasse malá ;
Castra audisse tuas noctu Romana querelas,
Et socios luctum participasse tuum.
Cur tuus iste dolor? rejectam linquere nuptam ?
At tu victuras, mors subeunda mihi est.
Romanis narra sociisque fidelibus istis,
Ex oculis guttam non cecidisse meis.
Tum cum multiplices agitarent pectora motus,
Num me quid faceres, perfidiose, rogas?
Nonne tua vox hæc Libyæ resonabat in aure,
Castra relinque hostis! vox ea matris erat.
Gens Romana tui nisi pectoris intima nosset,
Non hoc speraret posse patrare nefas.
Quis nidos aquilæ prædari in montibus audet,
Ni procul in sylvis fulminis ales abest?
Nunquam conspicimus vertentem terga leonem,
In manibus catulos cum spoliator habet."
Montibus in Libycis non te pavere leænæ
Ubera præbentes, lac tibi dama dedit.
Africa te spernit nutrix generosa leonum,
Teque suis natum denegat esse jugis.
Pelidæ rabiem quis nescit, cum fuit olim
Rapta ex illius serva venusta toro?
Non potuere illum revocare in prælia dona,
Conjunctæ procerum non valuere preces.
Per Paridis fraudes Helene Lacedæmone rapta,
Orbis præcipuos misit in arma duces.
At fama, et factis nulli Sophonisba secunda
Defendi sperat flente, gemente viro.
Non illustris erit Regina, ut conjicis augur,
Pone triumphales conspicienda rotas.
Quæ magnum longa deducit origine nomen
Præ letho didicit ponere posse decus.
Quam se dedecorat Latii gens ista superba!
Hos agit heroas quam puerilis amar!
Ornari lauro, curru splendente per urbem
Deduci, studium vix muliebre voco.
At miseros, bello captos exponere vulgi
Risibus, insolitæ quid feritatis habet.

Dum das consilium, dum præbes toxica, mentis
Indicia abjectæ sat-manifesta patent.
Scilicet ipse times ne dum per compita ducor,
Romanus risu sortis iniqua notet,

Clamet et jnsultans, Claram retinere triumphi
A pompa sponsam non Masinissa valet.
Depono chartas, dextra tua pocula sumo,
Et labris donum connubiale premo.
Carthago dilecta, vale! quam sæpe precabar
Ossa mea in patrio sint tumulata solo!
In ventos abiere preces; vos, templa, valete
Heu non propitiis ædificata Deis!

Vos celebres portus, quorum e statione carinas
Non iterum aspiciam pandere vela mari!
Mene timere necem, meque hoc e carcere vitæ
Non sine lamentis cedere posse putas?
E cavea detenta diu captiva volucris
Non carpit penna liberiore fugam.
Visere regna paro qua dantur præmia justis,
Qua sontes pariter debita pœna manet.
Hic meritos Dido fundatrix urbis honores,
Humano generi quod benefecit, habet.
At illis terram qui deseruere paternam,
Quique isti dominos imposuere novos,
Hac pro perfidia, pro tanta mole malorum
Supplicii cumulum Tartara dira parant.
Hic subito cessant dominantis jura mariti,
Nullam hic suppeditat lethifer haustus opem;
Hic, Romane, tuæ fraudes et crimina cessant,
Non hic debetur fascibus ullus honos.
Optata Elysii sedes, præsentibus istis

Romanis, essent Tartarus ipse mihi.
Per venas serpit virus; mea vita supersit

Dum manus in chartam verba suprema notet!
Carthago solitos videat rediviva triumphos!
Pœnorum subeat Roma superba jugum!

Et socios patriosque Deos tua, transfuga, laus sit
Liquisse; at Libyam semper amasse, mea!

Laus tua sit, Masinissa, ferum tolerasse magistrum!
Ipsum victorem sit superasse, mea!