qui aequalibus, cum praeter pauca illa Catulli conata et Epodon librum satis interdum virulentum, nihil tale unquam vidissent, maximopere placere debebat. Haec autem, quibus potissimum delectentur homines, enumerat: gloriam ex victoria Olympica partam, honores, latifundia; alius utique aviti agri culturae, etiam operosae, libentius vacat; mercatorum lucri cupiditas vel in manifesta pericula rapit; alius rursus tranquillo vitae fructu laetatur Genioque indulget; ille bellicosi ardoris plenus rei militari unice intentus est; hic venationibus maxime oblectatur Cfr. Pindari Fr. 439. Boeckh. Ed. min.: 'A‹λozódov μév tiv' εὐφραίνοισιν ἱππων Τίμια καὶ στέφανοι, τοὺς δ' ἐν πολυχρύσοις θαλάμοις βιοτά. Τέρπεται δὲ καί τις ἐπ' οἶδμ' ἅλιον καὶ θεῷ Σως daoreißor. Cuius loci memor fuisse utique videtur, sed leni quadam ac facili zigovɛią usus significat, quam inanes ac fallaces sint omnes hae vitae rationes praeter eas, quae ad veri pulchrique speciem (iðéav) pertineant, quamque parvi illas aestimet prae studio illo, quo ipse incensus sit. (Similes locos invenies Sat. 4, 4, 4. Virg. Georg. 2, 475542., quocum dicere poterat: Me vero primum dulces ante omnia Musae, Quarum sacra fero ingenti percussus amore, Accipiant!) - De tempore vero, quo hi tres libri editi sint, magna adhuc est controversia; etenim Franke contendit Sosiis eos commissos esse a. u. c. 731., Walckenaer a. 734., plerique a. 736., maxime propter Virgilii iter Atticum (Od. 3.), ita, ut paullo post huius et Tibulli, utriusque sibi amicissimi, obitum in ea opera curaque versatus sit Horatius. «Ego vero tune Romae non fui», dicam in his plerumque inanibus disputationibus, a vera poësi eiusque sincero sensu sane alienissimis, nisi ubi certa et clara temporis significatio ab ipso poëta facta est. EXCURSUS II. AD VV. 29 et 33. 29. Me] Harii et Brouckhusi coniecturam Te, quam fortasse per cum, sed ingeniose defendit F. A. Wolfius (Liter. Anal. II. p. 264.), a multis, imprimis a Lübkero, operose refutatam, iam ab omnibus explosam esse arbitror. Eius auctores non satis perspexisse videntur, forma orationis cum fiat antithetica, ad summam tamen nihil aliud illâ dici quam: Tu et ego sumus poëtae, et summus quidem tu, ego te longe minor atque mediocris» (nam cum Fea omnino interpretari nequimus: Tu totus es in coronandis tibique devinciendis poëtis: illi vero grati animi ergo te inter deos beneficos in suis carminibus praedicant »). Illam autem poëticae facultatis laudem Maecenas, etsi interdum animi causa versiculos fundebat, nunquam certe affectavit. Praeterea ridi cula, immo abiectissima fuisset adulatio, si eum Horatius magnorum poetarum numero ultro aggregasset. Neque alibi Horatius, Virgilius, Propertius carminum patroni sui mentionem fecerunt. Immo eius orationem discinctam, solutam, diffluentem, involutam, errantem et licentiae plenam notat Seneca Epist. 444. Nec satis recte Doering: «Si Horatius v. 29. ad Maecenatem convertere voluisset orationem, haec fere ei exprimenda fuisset sententia: «Te iuvat rerum publicarum esse curatorem et administrum;» nam potentiae studium ille callide occulens, honoribus civilibus semper abstinuit. Eichstadius in Parad. H. IV. p. 43. ac Grotefendius in Athen. 3. p. 86. v. 35. Quodsi cet. deleto, totum locum sic constituerunt: Me - secernunt populo. Si neque tibias Euterpe cohibet nec Polyhymnia Lesboum refugil tendere barbiton, Sublimi feriam sidera vertice. Sed v. 35. vel propter metri rationem a Meinekio recte indicatam abesse non potest, ut taceamus, sic gratuito amoveri praecipuam totius carminis sententiam, quae est: «Te iudice lyricis poëtis, quales fuerunt novem illi Graecorum, annumerari ante omnia cupio. » CARMEN II. lam satis terris nivis atque dirae. Dextera sacras iaculatus arces Terruit gentes, grave ne rediret II. Inser. volg. Ad Caesarem. Ad divum Augustum B. Ad Augustum bSc. (In T prior inscriptio evanuit; recentior est AD AUG. 4. terris] tetrae Dan. Heinsius. Bentl. rubenti FM. (Ut nos, J.) 2. rubente BbSTcd, LCt, item, 5. gentis B. λος Ορσικτύπου Διός.) Formam autem rubente h. 1. confirmant Marius Victorinus p. 223. Gaisf. et Atilius Fortunat. ib. p. 325. Od. II. Vide Excursum I. 1. nivis] Nos Germani recordemur necesse est in Italia meridionali nivem prodigii instar esse. Etiam Mediolani memini prima niveluppiter Fulgurator, reducta dextra decidente anno MDCCCVII, quo ibi diutius degi, universam plebeculam alto ululatu exclamare: nevica! nerica! Reprehendit Dan. Hein sius σιγματισμὸν et repetitionem syll. is coniecitque: Iam tetrae niris. Sed saepe inevitabile fuit vitium istud maiore iure in Euripide reprehensum. Cfr. Od. 4, 12, 5: umbrosis Heliconis oris. Od. 2, 48, 14: satis beatus unicis Sabinis. Od. 3, 7, 8: Multis insomnis lacrimis. Od. 3, 44, 43: Tu potes tigres comitesque silvas Ducere. Addit HP. Virg. Aen. 3, 436: connubiis arvisque nobis. Cic. Phil. 4, 2: cum sui similibus servis tectis ac templis urbis. dirae] «funestissima quaeque portendentis», ut Virg. Georg. 4, 488: diri cometae. 2. Pater] «Divom pater atque hominum rec. » rubente] a reperCusso fulminum rubore. (Pind. Olymp. 9, 6: Aia - qovizoaregó zav. Ol. 44, 80: avo̟ráhaμov ẞé fulmen vibrans, ut est in monu- feritur, rarius reperies, attamen 3. Iaculari cum accusat. rei, quae Ex plica: «Terruit ita, ut timerent, ne cet.» Tac. Hist. 2, 63: terruit, ne affectaret. Pseudotibull. 4, 4, 4: me cognita virtus Terret, ut infirmae valeant subsistere vires. 5. gentes] «imperio Romano subiectas, quotquot de his prodigiis audierant.» Prorsus vana est nescio cuius coni. mentes. - Seculum Pyrrhae nova monstra questae, Piscium et summa genus haesit ulmo, Et superiecto pavidae natarunt 8. montis BbTc. Vv. 9-12. del. censet Buttm. Mythol. II. p. 364. 40. palumbiso (Cod. Battel.) pro var. lect., F. 44. super iacto T. 40 6. Pyrrha, Epimethei et Pando- | consentientibus Romano et Servio rae filia, Deucalionis uxor. Ovid. Met. 4, 260. Similiter Valer. Flace. 6, 390. homines appellat Pyrrhae genus. Eius imago cum Pandora et Deucalione est in vase Nolano. Ann. dell' inst. arch. IV. p. 80. nova monstra] «Res nec visas ante neque auditas, terrorisque plenas»: permixtionem terrae, ut ait Sal. Iug. 44. Sic Catullus Epith. Pel. 45: Aequoreae monstrum (Argo navem) Nereides admirantes. -- 7. Proteus] Odyss. d, 386. Virg. Georg. 4, 395: immania Neptuni Armenta et turpes pascit sub gurgite phocas. Omne pecus dictum est ut Sat. 4, 5, 2. omne olus, & omnis generis beluas marinas.» Sic ut in Livii Andronici Fr. 2. Ed. Duentzer: Lascivom Nerei simum pecus. Pacuv. Fragm. 5: Nerei repandirostrum incurvicervicum pecus. 40. Qui palumbis correxerunt, metuerant, ne poëta errorem commi- | sisset columbas in silvis nidificantes memorans. Sed columba nomen est generis complectens etiam palumbes, ut apud Suet. Oct. 64: palma frequentabatur columbarum nidis. 44. superiecto] «omnia iam tegente «, non vero « superiecto damis«, ut nonnemo calumniatus est, quo suspectiorem redderet hunc locum. — damae] « dammae (ut mei Codd. Horatiani) ubique Mediceus Dresdensi.» WAGNER Orthogr. Virg. p. 432. Volgo explicant Damhirsch, daini, damme, dains; Voss ad Virg. Ge. 539. Gemsen, camosci, chamois, sicque Forcellinus: «capra silvestris.» W. E. Weber ad Iuv. p. 536. dróλoras (Blumenauge), Antilopen s. Gazellen, idque re vera pluribus testimoniis satis probabile reddidit. Virg. Georg. 3, 539: timidi damae cervique fugaces. - Alexandrinorum poëtarum colorem referunt hae imagines, quae multis nimis cumulatae et quaesitae visae sunt (pisces illi imprimis in ulmorum vertice inter ramos haerentes), adeo ut post Guyetum alii quoque vv. 9-12. pro interpolatis haberent. Verum apud lyricum minus sane habent reprehensionis quam apud | Ovidium (Met. 4, 296.) et Nonnum 6, 229. qui locum de diluvio multo etiam luxuriosius tractarunt. (Ovid. 1. 1. summa piscem deprendit in ulmo.) Similis autem imaginum profusio est in Epod. 46, 27. Ceterum in hac luxuriantis φαντασίας effusione noli cogitare cum Lübkero de nescio qua ɛipovɛiq, quae figura hoc carmen plane dedecuisset. Praeeunte Iacobsio Weberus: Eleganti imaginum gradatione inundationem describit. Primum phocae, olim apricari tantum in litore solitae, nunc ipsos montes obtegunt; deinde pisces, in terra ne spirare quidem valentes, iam | Pompilii (quae plerumque absolute etiam supra terram in eminentibus ex aqua arboribus haerent; denique damae, domicilia sua cum phocis permutantes, in aequore natant.» rus. 43. flavum « semper fere arena lutosa mixtum.» Virg. Aen. 7, 31: Tiberinus Vorticibus rapidis et multa flavus arena. Tiberis exundationes semper in prodigiis habitae. Cfr. Tacit. Ann. 1, 76. Memorabilis autem haec Horatio ideo visa est, quod, ut tradit Plinius H. N. 3, 9: hic amnis nusquam magis aquis quam in urbe stagnantibus vates intelligitur potius ac monitor, auctu semper religiosus verius quam saeretortis violenter] « Contra fluminis naturam a mari retrorsum pulsis. V. retortis vetat de Tiberis ripa dextra explicare; quamquam | litus pro ripa est Aen. 3, 389. 8, 83. et alibi. sinistra autem h. 1. nullo modo significare potest «infausta», ut volt Comm. Cruq. et, ut videtur, etiam Lübker. Opinio haec erat estque etiamnunc popelli Romani, Tiberis eluviones ex eo oriri, quod marinorum fluctuum vi a litore maris Etrusci sive ab ostio eius aquae repellantur. Vid. Feam. 15. deiectum «ex fundamentis labefactatum et dirutum» (non: disiectum, destructum. Cuningh.). monumenta regis] Regiam Numae | dicitur Regia) et templum Vestae item a Numa conditum in octava regione ad radices montis Palatini, ἐν τῷ μεταξὺ τοῦ Καπιτωλίου τε καὶ τοῦ Παλατίου Dion. Hal. 2, 66. Regia autem ita iuncta erat aedi Vestae, ut eius quasi atrium efficeret. Liv. 26, 27: atrium regium, et continuo aedes Vestae. Plutarch. Numa 44: Εδείματο πλησίον τοῦ τῆς ̔Εστίας ἱεροῦ τὴν zahovμevηy Pryiav. Ovid. Fast. 6, 263: Hic locus exiguus, qui sustinet atria Vestae, Tunc erat intonsi regia magna Numae. Trist. 3, 4, 30: regia parva Numae. Servius ad Aen. 7, 453: Templum Vestae non fuerat augurio consecratum, ne illuc conveniret senatus, ubi erant Virgines; nam haec fuerat regia Numae Pompilii. Festus: Rotundam aedem Vestae Numa consecravit cet. 17. Iliae] s. Reae (non Rheae) Silviae, quae h. 1. et apud Claudianum in Probini et Olybrii Cons. 225. (Tiberis Palla graves humeros velat, quam neverat uxor Ilia percurrens vitreas sub gurgite telas) uxor est Tiberis, apud Ovid. Am. 3, 6, 45. Anienis. Docte in h. 1. commentatur Porphyrion: «Ilia auctore Ennio in amnem Tiberim iussu Amulii regis praecipitata est. Antea enim Anieni matrimonio iuncta; atque hic loquitur, quasi Tiberi potius nupserit.» Servius ad |