ων ἐγὼ δὲ τούτοις μὲν ἐξῶθαι λέγω· ἐκείνο δὲ οἶδ ̓, ὅτι οὐ μᾶλλον με ταῦτ ̓ ἔμελεν αὐτῷ, ἢ τὰς παρόδους λαβῶν ἠβούλετο, καὶ τὴν δόξαν τοῦ πολέμου τοῦ δοκῶν δὲ αὑτὸν κρίσιν εἰληφέναι, και τα Πύθια θάναι δὲ ἑαυτοῦ. καὶ ταῦτ ̓ ἦν, ὧν μάλις ̓ ἐγλίχετο, Θετταλοὶ δέ γε οὐδέτερ ̓ ἐβούλοντο τούτων, οὔτε Θηβαίους, οὔτε τὸν Φίλιππον μέγαν γενέθαι· πάντα γὰρ ταῦτα ἐφ' ἑαυτοὺς ἡγοῦντο εἶναι. τῆς Πυλαίας δ ̓ ἐπεθύμουν, καὶ τῶν ἐν Δελφοίς, πλεονεκτημάτων δυοῖν, κύριοι γενέθαι· τῷ δὲ τούτων γλίχεθαι, τάδε συγκατέπραξαν. τῶν τοίνυν ἰδίων ἕνεκα ἕκασον εὑρήσετε [εἰς τὰ] πολλὰ προηγμένον, ὧν οὐδὲν ἠβούλετο πρᾶξαι, τοῦτο μὲν τοίνυν, ὅτι τοιοῦτον ἔτι, φυλακτέον ἡμῖν. τα κελευόμενα ἡμᾶς ἄρα δὲ ποιαν, ταῦτα φοβουμένους; καὶ σὺ ταῦτα κελεύ εις; πολλοῦ γε καὶ δέω, ἀλλ ̓ ὡς οὔτε πράξομεν οὐδὲν ἀνάξιον ἡμῶν αὐτῶν, οὔτ ̓ ἔσαι πόλεμος, νοῦν τε δόξομεν πᾶσιν ἔχειν, καὶ τὰ δίκαια λέγειν, τοῦτ ̓ οἴομαι δείξειν. πρὸς δὲ τοὺς θρασέως ὁτιοῦν οἰομένους ὑπομένειν δῶν, καὶ μὴ προορωμένους τὸν πόλε μον, ἐκεῖνα βούλομαι λογίσαθαι. ἡμᾶς Θηβαίους ἐῶμεν ἔχειν Ωρωπον. καὶ εἴ τις ἔροιτο ἡμᾶς, κελεύσας εἶπαν ταληθῇ, δια τί; ἵνα μὴ πολεμῶμεν, φαίημεν ἄν. καὶ Φιλίππῳ νυνί, κατὰ τὰς συνθήκας, Αμφιπόλεως παρακεχωρήκαμεν, καὶ Καρδιανούς ἐῶμεν ἔξω Χερρονησιτῶν τῶν ἄλλων τετάχθαι, καὶ τὸν Καρα τὰς νήσους καταλαμβάνειν, Χίον, καὶ Κῶν, καὶ Ῥόδον, καὶ Βυζαντίους κατάγειν τὰ πλοῖα· δηλονότι, τὴν ἀπὸ τῆς εἰρήνης ἡσυχίαν πλειόνων ἀγαθῶν αἰτίαν εἶναι νομίζοντες, ἢ τὸ προς κρούειν, καὶ φιλόνεικῶν περὶ τούτων· οὐκοῦν εύηθες καὶ κομιδή σχέτλιον, πρὸς ἐκάσους καθ ̓ ἕνα ούτωσὶ ἤδη προςενηνεγμένους περὶ τῶν οἰκείων καὶ ἀναγκαιοτάτων, πρὸς ἅπαντας περὶ τῆς ἐν Δελφοῖς σκιᾶς νυνὶ πολεμήσει. Isotrates I fokrate 8. Er lebte fchon etwas früher, etwa vierhundert Jabre var C. G. zugleich mit dem Bras und Blato, und war aus Athert selbst gebürtig. Als Lehrer, der Beredsamkeit erwarb er sich noc größern Ruhm, als durch seine Reden selbst, die er nur ausarbeis tete, ohne fle öffentlich vorzutragen. Wir besigen indeß noch ein und zwanzig Meden von ihm, vollkommen würdig des ihnen von Quintilion ertheilten charakterißischen Lobes: Ifocrates in diverfo genere dicendi nitidus et comptus, et palaeftrae quam pugnae magis accommodatus, omnes dicendi veneres fectatus eft; nec immerito. Auditoriis eniin fe, non iudiciis, compararat; in inventione facilis, hônefti ftudiofus, in compofitione adeo diligens, ut cura eius reprehendatur. Die trefflichen Grundsähe der Sittenlehre, die überall in seine Reden verwebt find, geben ihrer Lesung noch mehr Lehrreiches; aber auch feinë Schreibart hat sehr viel Feines und Musterbaftes; vornehmlich bat er auf den Bau und die gefällige Ründung der Perioden großen Fleiß verwandt; obgleich nicht zu ldugnen steht, daß die Gorge für den Wohlklang nicht selten von ihm übertrieben ist. Oft erkennt man daher in ihm mehr den Sprachlehrer, als den Redner. Die hier mitgetheilte Stelle ist aus seiner Rede vom Frieden genommen, die auch Dionys von Halikarnas für eine der schönsten und überzeugendften Reden des Isokrates erklärt. Chares hatte die Bewohner von Chius und Rhodos angegriffen, und war von ihnen zurückgeschlagen worden. Man hatte auf den Frieden angetragen, der auch von jenen war bewilligt worden; und diese Rede legt den Atheniensern die Gründe vor, warum sie denselben annehmen, und ihrer Eroberungssucht Schranken sesen müssen. In dem ersten, hier folgenden, Theile derselben, rath Isokrates, daß man den Chiern, und den übrigen Bundesgenoss fen ihre freie Regterung und Verfassung ungestört erlauben müsses and im zweiten råth er, die Herrschaft zur Eee aufzugeben. Er Felgt ihnen die Vortheile, welche Betdes für sie haben werde, Φημὶ δ ̓ οὖν χρῆναι ποιῆναι τὴν εἰρήνην, μὴ μόνον πρὸς Χίους, καὶ Ῥοδίους, καὶ Βυζαντίους, καὶ Κώους, ἀλλὰ καὶ πρὸς ἅπαν τας ἀνθρώπους· καὶ χρῆθαι ταῖς συνθήκαις, μὴ ταύταις αἷς νῦν τινες γεγράφασιν, ἀλλὰ ταῖς γενομέναις μὲν πρὸς Βασιλέα καὶ Λακεδαιμονίους, προςαττούσαις δέ, τοὺς Ἕλληνας αυτονός μους εἶναι, καὶ τὰς φρουρὰς ἐκ τῶν ἀλλοτρίων πόλεων ἐξιέναι, καὶ τὴν αὐτῶν ἔχειν ἑκάσους. Τούτων γὰρ οὔτε δικαιοτέρας εὑρήσομεν, οὔτε μᾶλλον τῇ πόλει συμφερούσας. Ἢν μὲν οὖν ἐνταῦθα καταλίπω τὸν λόγον, οἶδ ̓ ὅτι δόξω τὴν πόλιν ἐλαττοῦν· εἰ Θηβαίοι μὲν ἔξουσι Θεσπιάς, καὶ Πλατειας, καὶ τὰς ἄλλας πόλεις, πόλεις, ἃς παρὰ τοὺς ὅρκους κατειλήφασιν· ἡμᾶς δ ̓ ἔξιμεν μηδὲ μιᾶς ἀνάγκης οὔσης, ἐξ ὧν τυγχάνομεν ἔχοντες. Ἂν δὲ διὰ τέλους ακούσητέ μου προσέχοντες τὸν νοῦν, οἶμαι πάντας ἂν ὑμᾶς καταγνώσεται πολλὴν ἄνοιαν καὶ μανίαν τῶν τὴν ἀδικίαν πλεονεξίαν εἶναι νομιζόντων, καὶ τῶν τὰς ἀλλοτρίας πόλεις κατεχόντων βίας καὶ μὴ λογιζομένων τὰς συμφορὰς, τὰς ἐκ τῶν τοιούτων ἔργων γιγνομένας. Ταῦτα μὲν οὖν διὰ παντὸς τοῦ λόγου πειράσομαι διδάσκειν ὑμᾶς. Περὶ δὲ τῆς εἰρήνης πρῶτον διαλεχθῶμεν καὶ σκεψώμεθα, τὶ ἂν ἐν τῷ παρόντι γενέθαι βουληθείημεν ἡμῖν; ἦν γὰρ καλῶς ταῦτα ὁρισώμεθα, καὶ νουνεχόντως· πρὸς ταύτην τὴν ὑπόθεσιν ἀποβλέποντες, ἄμεινον βουλευσόμεθα καὶ περὶ τῶν ἄλλων. Αρ ̓ οὖν ἂν ἐξαρκέσειν ἡμῖν, εἰ τήν τε πόλιν ἀσφαλῶς οἰκοῦμεν, καὶ τὰ πρὸς τὸν βίον εὐπορώτεροι γιγνοίμεθα, καὶ τά τε πρὸς ἡμᾶς αὐτοὺς ὁμονοοῦμεν, καὶ παρὰ τοῖς ἄλλοις Ἕλλησιν εὐδοκι μοῖμεν; Ἐγὼ μὲν γὰρ ἡγοῦμαι τούτων ὑπαρξάντων, τελέως τὴν πόλιν πάλιν εὐδαιμονήσειν. Ὁ μὲν τοίνυν πόλεμος ἁπάντων ἡμᾶς τῶν εἰρημένων απεσέρηκε. Καὶ γάρ τοι πενεσέρους πεποίηκε καὶ πολλοὺς κινδύνους ὑπομένειν ἠνάγκασε, καὶ πρὸς τοὺς Ἕλλη νας διαβέβληκε, καὶ πάντα τρόπον τεταλαιπώρηκεν ἡμᾶς. Ην δὲ τὴν εἰρήνην ποιησώμεθα, καὶ τοιούτους ἡμᾶς αὐτοὺς παράσχει μεν, οἵους αἱ κοιναὶ συνθῆκαι προςτάττουσι· μετὰ πολλῆς μὲν ἀσφαλείας τὴν πόλιν οἰκήσομεν, ἀπαλλαγέντες πολέμων και κινδύνων καὶ ταραχῆς, εἰς ἣν νῦν πρὸς ἀλλήλους κατέςημεν· καθ ̓ ἑκάσην δὲ τὴν ἡμέραν εἰς εὐπωρίαν ἐπιδώσομεν, ἀναπέπαυ μένοι μὲν τῶν εἰς φόρων, καὶ τῶν τριηραρχίων, καὶ τῶν ἄλλων τῶν περὶ τὸν πόλεμον λειτουργιῶν· ἀδεῶς δὲ γεωργοῦντες, καὶ τὴν θάλατταν πλέοντες, καὶ ταῖς ἄλλαις ἐργασίαις ἐπιχειροῦν της, αἳ νῦν διὰ τὸν πόλεμον ἐκλελοίπασιν. Οψόμεθα δὲ τὴν πόλιν διπλασίας μὲν ἢ νῦν τὰς προσόδους λαμβάνουσαν, μεσή δὲ γενομένην ἐμπόρων και ξένων καὶ μετοίκων, ὧν νῦν ἔρημος καθέτηκε. Τὸ δὲ μέγισον, συμμάχους ἕξομεν ἅπαντας ανθρώ τους, οὐ βεβιασμένους, ἀλλὰ πεπεισμένους· οὐδ ̓ ἐν μὲν ταῖς ἀσφαλείαις διὰ τὴν δύναμιν ἡμᾶς ὑποδεξομένους, ἐν δὲ τοῖς κινδύνοις ἀποτησομένους· ἀλλ ̓ οὕτω διακειμένους, ὥσπερ χρή . τοὺς τοὺς ἀληθῶς συμμάχους καὶ φίλους ὄντας. Πρὸς δὲ τούτοις, νῦν ἀπολαβεῖν, οὐ δυνάμεθα διὰ πολέμου καὶ πολλῆς δαπάνης, ταῦτα διὰ πρεσβείας ῥᾳδίως κομιούμεθα. Μὴ γὰρ οἴεπε, μήτε Κερσοβλέπτην ὑπὲρ Χερρονήσου, μήτε Φίλιππον ὑπὲρ Αμφιπό λεως ἡμῖν πολεμήσειν, ὅταν ἴδωσιν ἡμᾶς μηδενὸς τῶν ἀλλοτρίων ἐφιεμένους. Νῦν μὲν γὰρ εἰκότως φοβοῦνται γείτονα, ποιήσαθαι τὴν πόλιν ταῖς αὐτῶν δυνατείαις· ὁρῶσι γὰρ ἡμᾶς οὐ σέργοντας οἷς ἂν ἔχοιμεν, ἀλλ ̓ ἀεὶ τοῦ πλείονος ορεγομένους. Ἂν δὲ με σαβαλώμεθα τὸν τρόπον, καὶ δόξαν βελτίω λάβωμεν, οὐ μόνον ἀποδήσονται τῆς ἡμετέρας, ἀλλὰ καὶ τῆς αὐτῶν προσδώσουσιν Λυσιτελήσει γὰρ αὐτοῖς θεραπεύουσι τὴν δύναμιν τὴν τῆς πόλεως, ασφαλῶς ἔχουν τὰς αὑτῶν βασιλείας. Καὶ μὲν δὴ καὶ τῆς Θρά της ἡμῖν ἐξέσαι τοσαύτην ἀποτεμέθαι χώραν, ώςε μή μόνον αὐτοὺς ἄφθονον ἔχειν, ἀλλὰ καὶ τοῖς δεομένοις τῶν Ἑλλήνων, καὶ δι' απορίαν πλανωμένοις, ἱκανὸν δύναθαι βίον παραχῶν. Ὅπου γὰρ Αθηνόδωρος καὶ Καλλίτρατος, ὁ μὲν ἰδιώτης ὢν, ὁ δὲ φυγάς, οἰκίσαι πόλεις οἷοίτε γεγόνασιν· ἤπου βουληθέντες ἡμᾶς, πολλοὺς ἂν τόπους τοιούτους δυνηθείημεν καταχῶν. Χρὴ δὲ τοὺς πρωτεύειν ἐν τοῖς Ἕλλησιν ἀξιοῦντας, τοιούτων ἔργων ἡγεμόνας γίγνεθαι πολὺ μᾶλλον, ἢ πολέμου καὶ στρατοπέδου ξενικοῦ, ὧν νῦν ἡμᾶς ἐπιθυμοῦντες τυγχάνομεν. اد αν اذ اد Περὶ μὲν οὖν ὧν οἱ πρέσβεις ἐπαγγέλλονται, καὶ ταῦτ ̓ ἱκανὰ, καὶ πολλὰ ἂν ἴσως τις προσθείη τούτοις. Ἡγοῦμαι δὲ δὲν ἡμᾶς οὐ μόνον ψηφισαμένους τὴν εἰρήνην, ἐκ τῆς ἐκκλησίας ἀπελθῶν· ἀλλὰ καὶ βουλευσαμένους, ὅπως ἄξωμεν αὐτὴν, καὶ μὴ ποιήσωμεν, ὅπερ εἰώθαμεν, ὀλίγον χρόνον διαλιπόντες πάλιν εἰς τὰς αὐτὰς κατασησώμεθα ταραχάς, μηδ' ἀναβολὴν ἀλλ ̓ ἀπαλλαγὴν εὑρήσωμέν τινα τῶν κακῶν τῶν παρόντων. Οὐδὲν δὲ τούτων οἷόντ ̓ ἐσι γενέθαι πρότερον, πρὶν ἂν πειθῆτε, τὴν μὲν ἡσυχίαν ὠφελιμωτέραν καὶ κερδαλεωτέραν εἶναι τῆς πολυπραγ μοσύνης, τὴν δὲ δικαιοσύνην τῆς ἀδικίας, τὴν δὲ τῶν ἰδίων ἐπιμέ λειαν τῆς τῶν ἀλλοτρίων ἐπιθυμίας· περὶ ὧν οὐδεὶς πώποτε τῶν ῥητόρων εἰπεῖν ὑμῖν ἐτόλμησεν. Ἐγὼ δὲ περὶ αὐτῶν τούτων τοὺς πλείσους τῶν λόγων μέλλω ποιῆσαι πρὸς ὑμᾶς. Ὁρῶ γάρ την εὐδαιμονίαν ἐν τούτοις ἐνοῦσαν, ἀλλ ̓ οὐκ ἐν οἷς ἐτυγχάνομεν اد γὰρ πράττοντες. Ανάγκη δὲ τὸν ἔξω τῶν εἰθισμένων ἐπιχειροῦντα δημηγορῶν, καὶ τὰς ὑμετέρας γνώμας μεταςῆσαι βουλόμενον, πολλῶν πραγμάτων ἅψαθαι, καὶ διὰ μακροτέρων τοὺς λόγους ποιήσαθαι· καὶ τὰ μὲν ἀναμνῆσαι, τῶν δὲ κατηγορῆσαι, τὰ δ ̓ ἐπαινέσαι, περὶ δὲ τῶν συμβουλεῦσαι. Μόλις γὰρ ἄν τις ὑμᾶς ἐξ ἁπάντων τούτων ἐπὶ τὸ βέλτιον φρονῆσαι δυνηθείη προαγαγεν. Ἔχει γὰρ οὕτως. Ἐμοὶ δοκοῦσιν ἅπαντες μὲν ἐπιθυμῶν τοῦ συμφέ ροντος, καὶ τοῦ πλέον ἔχειν τῶν ἄλλων· οὐκ εἰδέναι δὲ τὰς πράξεις τὰς ἐπὶ ταῦτα φερούσας, ἀλλὰ ταῖς δόξαις διαφέρειν ἀλλήλων. Οἱ μὲν γὰρ ἔχουσιν ἐπιεικᾶς, καὶ συχάζεθαι τοῦ δέοντος δυνα μένας· οἱ δ ̓ ὡς οἷόντε πλῶςον τοῦ συμφέροντος· διαμαρτανούσας· ὅπερ καὶ τῇ πόλει συμβέβηκεν. Ἡμᾶς γὰρ οιόμεθα μὲν, ἢν τὴν θάλασσαν πλέωμεν πολλαῖς τριήρεσι, καὶ βιαζώμεθα τὰς πόλεις συντάξεις διδόναι, καὶ συνέδρους· ἐνθάδε πέμπειν, δια πράξαθαί τι τῶν δεόντων· πλείςον δε διεψεύσμεθα τῆς ἀληθείας. τἂν μὲν γὰρ ἠλπίζομεν, οὐδὲν ἀποβέβηκεν· ἔχθραι δ ̓ ἡμῖν ἐξ αὐτῶν καὶ πόλεμοι καὶ δαπάναι πολλαὶ γεγόνασιν. Εἰκότως· καὶ γὰρ τὸ πρότερον ἐκ μὲν τῆς τοιαύτης πολυπραγμοσύνης εἰς τοὺς ἐχάτους κινδύνους κατέςημέν· ἐκ δὲ τοῦ δικαίαν τὴν πόλιν παρέ χειν, καὶ βοηθῶν τοῖς ἀδικουμένοις, καὶ μὴ τῶν ἀλλοτρίων ἐπιθυμῶν, παρ' ἑκόντων τῶν Ἑλλήνων τὴν ἡγεμονίαν ἐλάβομεν ὧν νῦν ἀλογίσως καὶ λίαν εἰκῇ πολὺ ἤδη χρόνον καταφρονοῦμεν. Εἰς τοῦτο γάρ τινες ἀνοίας ἐληλύθασιν, ὑπ ̓ ὑπειλήφασι τὴν μὲν ἀδικίαν επονείδισον μὲν εἶναι, κερδαλέαν δὲ, καὶ πρὸς τὸν βίον τὸν καθ' ἡμέραν συμφέρουσαν· τὴν δὲ δικαιοσύνην εὐδόκι μὸν μὲν, ἀλυσιτέλη δὲς καὶ μᾶλλον δυναμένην τοὺς ἄλλους ὠφελῶν, ἢ τοὺς ἔχοντας αὐτὴν· κακῶς εἰδότες, ὡς οὔτε πρὸς χρηματισμὸν, οὔτε πρὸς δόξαν, οὔτε πρὸς ἃ δεῖ πράττειν, οὔθ ̓ ὅλως πρὸς εὐδαιμονίαν οὐδὲν ἂν συμβάλοιτο τηλικαύτην δύναμιν, ὅσην περ ἀρετὴ, καὶ τὰ μέρη ταύτης. Τοῖς γάρ ἀγαθοῖς οἷς ἔχομεν ἐν τῇ ψυχῇ, τούτεις κτώμεθα καὶ τὰς ὠφελείας, ὧν δεόμενοι τυγχάνομεν. ὑπ ̓ οἱ τῆς ἑαυτῶν διανοίας ὀλιγωροῦντες, λελήθασι σφᾶς αὐτοὺς ἅμα τοῦ τε φρονεῖν ἄμεινον, καὶ τοῦ βέλτιον τῶν ἄλλων πράττειν ὀλιγωροῦντες. Θαυμάζω δ ̓ εἴ τις οἴεται τοὺς τὴν εὐσέβειαν καὶ τὴν δικαιοσύνην ἀσκοῦντας, καὶ Ы اد καρτε |