docet Thor divum giganteâ quondam inso- | solitus, ne proprios quidem appetitus cohilentiâ lacessitum per obluctantis Geruthi præcordia torridam egisse chalybem, eâdemq; ulterius lapsâ, convulsi montis latera pertudisse; fœminas vero vi fulminum tactas infracti corporis damno ejusdem numinis attentati pœnas pependisse firmabat. Inde digressi dolia septem zonis aureis circumligata panduntur, quibus pensiles ex argento circuli crebros inseruerant nexus. Juxta quæ inusitatæ belluæ dens extremitates auro præditus reperitur. Huic adjacebat ingens bubali cornu, exquisito gemmarum fulgore operosius cultum, nec cælaturæ artificio vacuum. Juxta quod eximii ponderis armilla patebat. Cujus immodicâ quidem cupiditate succensus avaras auro manus applicuit, ignarus excellentis metalli splendore extremam occultari perniciem, nitentiq; prædæ fatalem subesse pestem. Alter quoq; parum cohibendæ avaritiæ potens, instabiles ad cornu manus porrexit. Tertius priorum fiduciam æmulatus, nec satis digitis temperans, osse1 humeros onerare sustinuit. Quæ quidem præda uti visu jucunda, ita usu probabilis extitit. Illices enim formas subjecta oculis species exhibebat. Armilla si quidem anguem induens venenato dentium acumine eum a quo gerebatur, appetiit. Cornu in draconem extractum, sui spiritum latoris eripuit. Os ensem fabricans, aciem præcordiis gestantis immersit. Cæteri sociæ cladis fortunam veriti, insontes nocentium exemplo perituros putabant, ne innocentiæ quidem incolumitatem tribuendam sperantes. Alterius deinde tabernaculi posticâ angustiorem indicante secessum, quoddam uberioris thesauri secretarium aperitur: in quo arma humanorum corporum habitu grandiora panduntur. Inter quæ regium paludamentum cultiori conjunctum pileo, ac mirifici operis cingulum visebantur. Quorum Thorkillus admiratione captus, cupiditate frenos excussit, propositam animo temperantiam exuens; totiesq; alios informare

"Osse i. e. dente, cujus mox mentio facta, Synecdoche generis pro specie." STEPH. STEPHANIUS in loc. p. 184.-J. W. W.

bere sustinuit. Amiculo enim manum inserens, cæteris consentaneum rapinæ ausum temerario porrexit exemplo. Quo facto, penetralia ab imis concussa sedibus, inopinatæ fluctuationis modo trepidare cœperunt. Subinde a fœminis conclamatum, æquo diutius infandos tolerari prædones. Igitur qui prius semineces, expertiaq; vitæ simulacra putabantur, perinde ac fœminarum vocibus obsecuti, e suis repente sedibus dissultantes, vehementi incursu advenas appetebant. Cætera raucos extulêre mugitus. Tum Broderus et Buchi ad olim nota sibi studia recurrentes, incursantes se Lamias adactis undiq; spiculis incessebant, arcuumq; ac fundarum tormentis agmen obtrivere monstrorum. Nec alia vis repellendis efficacior fuit. Viginti solos ex omni comitatu regio sagittariæ artis interventus servavit. Cæteri laniatui fuêre monstris. Regressos ad amnem superstites Guthmundus navigio trajicit, exceptosq; domi cum diu ac multum exoratos retentare non posset, ad ultimum donatos abire permisit. Hic Buchi parum diligens sui custos, laxatis continentiæ nervis, virtute quâ hactenus fruebatur abjectâ, unam e filiabus ejus irrevocabili amore complexus, exitii sui connubium impetravit, moxq; repentino verticis circuitu actus, pristinum memoriæ habitum perdidit. Ita egregius ille tot monstrorum domitor, tot periculorum subactor, unius virginis facibus superatus, peregrinatum à continentia animum miserabili jugo voluptatis inseruit. Qui cum abiturum regem honestatis causâ prosequeretur, vadum curriculo transiturus, altius desidentibus rotis, vi vorticum implicatus, absumitur. Rex amici casum gemitu prosecutus, maturatâ navigatione discessit. Quâ primum prosperâ usus, deinde adversâ quassatus, periclitatis inediâ sociis, paucisq; adhuc superstitibus religionem animo intulit, atq; ad vota superis nuncupanda confugit, extrema necessitatis præsidium in deorum ope consistere judicans. Deniq; aliis varias deorum potentias exorantibus, ac diversæ numinum majestati rem divinam fieri oportere censentibus, ipse Ugarthilocum

cutus est.

"Domum veniens cum tot maria se totque labores emensum animadverteret, fessum ærumnis spiritum à negotiis procul habendum ratus, petito ex Suetio matrimonio, superioris studii habitum otii meditatione mutavit. Vitâ quoque per summum securitatis usum exactâ ad ultimum pœne ætatis suæ finem provectus, quum probabilibus quorundam argumentis animos immortales esse compertum haberet, quasnam sedes esset exuto membris spiritu petiturus, aut quid præmii propensa numinum veneratio mereretur, cogitatione secum variâ disquirebat.

votis pariter ac propitiamentis aggressus, | satietate traxerunt. Primum enim paulaprosperam exoptati sideris temperiem asse- tim stomachis inusitato partus edulio languor irrepsit, deinde latius manante contagio, vitalia morbus appetiit. Sicq; anceps utriusq; intemperantiæ malum ut mediam gravem, ita gulam quoq; suspectam effecerat, cum nec vesci tutum, nec abstinere commodum nosceretur. Igitur omnem salutis spem abjicientibus (ut nervum tunc facilius rumpi solitum est, cum arctius tenditur) patrocinium inopinatæ commoditates affulsit. Subito enim ignis haud procul emicare conspectus, exhaustis trahendæ vitæ fiduciam ingeneravit. Quem Thorkillus tanquam divinitus datum remedium colligere statuens, quo sibi certiorem ad socios reditum struere, cacumen mali infixæ gemmæ fulgore signavit. Littore deinde potitus subjicit oculis angusti aditus, arctarumq; faucium specum. Quem, comitibus foris præstolari jussis, ingressus, duos eximiæ granditatis aquilos1 conspicatur corneis naribus contracta, quæ fors obtulerat, igni nutrimenta præstantes. troitus, obsoleti postes, ater situ paries, sordidum tectum, frequens anguibus pavimentum, non oculum magis quam animum offendebant. Tum gigantum alter salutatum eum rem conatu præarduam orsum esse dicebat, inusitati numinis adeundi cupiditate flagrantem, atq; extramundani climatis cognitionem investigabili scrutatione complexum. A se autem propositi itineris semitas cogniturum, si tres veridicas sententias totidem proverbiis comprehensas expromeret. | Tum Thorkillus: non mehercule incomptiorem naribus familiam pervidisse commemini. Sed neque locum, quo minus libenter degerem, attigi. Item; illum mihi pedem potiorem statuo, qui prior exitum capessere quiverit. Gigas Thorkilli prudentiâ delectatus, proverbiorum veritate laudatâ, docet, ad inops graminis solum, altisq; obfusum

"Hæc volventem subeunt quidam parum benigni in Thorkillum animi, docentes divino opus esse consultu, tantæq; rei certitudinem humano altiorem ingenio, nec mortalibus cognito facilem, cœlestibus expetendam oraculis. Quamobrem propitiandum esse Ugarthilocum, neminemq; id Thorkillo aptius executurum. Fuêre quoque qui eundem insidiarum reum, ac regii capitis hostem deferrent, qui cum ultimo se periculo destinari videret, criminationis auctores profectionis comites expetivit. Tum qui insontem notaverant, periculum alieno capiti præparatum in seipsos recidisse cernentes, consultum revocare tentabant, sed frustra regias aures implentes, etiam pavoris increpiti, Thorkillo duce navigare coguntur. Ita excogitatis in alterum malis auctorem plerumq; adigi necesse est. Qui cum se inevitabili discriminis necessitate districtos animadverterent, navigium taurinis obstructum coriis, provisis abunde commeatibus impleverunt.

66

Quo evecti eo pervenere loci, ubi regio Solis inops, ignara siderum, nec diurni luminis capax, perpetuæ noctis specie caligabat. Cumq; diu sub inusitata cœli facie navigassent, tandem incidente lignorum inopia, foculi nutrimentis defecti, nec suppetente decoctionis officinâ, crudis famem obsoniis propulerunt. Verum complures vescentium ultimam pestem ab indigestæ dapis

Cæterum deformis in

i. e. dark, swarthy. Aquilum, μéλav. Gloss. ex Lucil. MARTINII Lex. in v. Plautus also uses the word,

"Staturâ haud magnâ, corpore aquilo." Pan. v. ii. 152. J. W. W.

tenebris, imprimis esse migrandum. Ante autem quam destinatus possit locus accipi, navigationem quatriduo pertinaci remigio pertrahendam. Illic visendum fore Ugarthilocum tetros horrendosq; specus sordidâ mansione complexum. Thorkillus magnopere stupens, quod et longa et periculosa navigatio imperabatur, spe tamen dubiâ præsentem metum vincente, foculum expetivit. Et gigas, si ignem, inquit, desideras, necesse est alias tres sententias similibus proverbiis edas. Tum Thorkillus, consilio tametsi exilis id auctor ediderit, obsequendum est. Item, eo temeritatis processi, ut si regredi quivero, salutem meam nulli magis quam pedibus debeam. Rursum, si impræsentiarum recessu liberè fruerer, ulterius a reditu temperandum curarem.

taxat Thorkilli comitum, cæteris veneno consumptis, navigium cum ductore conscendunt. Imminent efferi dæmones, et in subjectos venenata passim sputa conjiciunt. At nautæ prætentis coriorum umbraculis illapsum respuere virus. His cujusdam forte prospicere cupientis tactum veneno caput, perinde ac ferro recisum cervici exemptum est. Alius ocellos umbraculis exerens, sub eâdem vacuos luminum orbes retulit. Alius exertâ manu tegimen explicans, ejusdem tabis vi truncum ad se brachium revocavit. Igitur cæteris propensiora sibi numina nequicquam deprecantibus. Thorkillus Universitatis Deum votis aggressus eiq; cum precibus libamenta defundens, mox prioris cœli usum ac perspicua rerum elementa prosperâ navigatione collegit,

"Jamq; alium sibi orbem, atq; ipsum rerum humanarum aditum perspicere videbantur. Tandem ad Germaniam Christianis tunc sacris initiatam appulsus, apud ejus populum divini cultûs rudimenta percepit. Ubi sociorum manu ob inusitatam aeris haustum propemodum consumptâ, duobus tantum, quos sors ultima præterierat, comitatus, reditum ad patriam habuit. Ve

"Inde perlato ad socios igne, auræ indulgentiam nactus, quarto die ad propositum portum appulit, aggressusq; cum sociis terram, apud quam continuæ noctis facies alterni luminis vicissitudinem frustrabatur, ægrè prospectum capientibus oculis, inusitatæ molis scopulum conspicit. Cujus perlustrandi cupidus, a comitibus foris stationem peragentibus, extusum silicibus ignem, opportunum contra dæmones tutamentum, in aditu jussit accendi. Post hæc prælatorum illitus ore marcor ita habitum corporis, per alios lumine, arctis cavernæ faucibus corpus subjiciens inter crebros serpentum allapsus ferreorum undiq; sedilium frequentiam contemplatur. Inde placidior aquæ moles, subjectoq; sabulo molliter influens, conspectui observata est. Quâ transitâ, paulo devexiorem situ speluncam aggreditur. Ex quâ item atrum obscœnumque conclave visentibus aperitur. Intra quod Ugarthilocus manus pedesq; immensis catenarum molibus oneratus aspicitur; cujus olentes pili tam magnitudine quam rigore corneas æquaverant hastas. Quorum unum Thorkillus adnitentibus sociis mento patientis excussum, quo promptior fides suis haberetur operibus asservavit; statimq; tanta fœtoris vis ad circumstantes manavit, ut, nisi repressis amiculo naribus, respirare nequi- | rent. Vixq; egressu potiti, ab involantibus undiq; colubris conspuuntur. Quinque dun

ac pristina forma lineamenta confudit, ut
ne ab amicis quidem potuisset agnosci. At
ubi detersâ illuvie, notitiam sui visentibus
reddidit, eximiam Regi cognoscendæ lega-
tionis aviditatem ingessit. Sed necdum
æmulorum obtrectatione supitâ, fuêre qui
Regem, cognitis, quæ Thorkillus afferret,
subito decessurum astruerent. Auxit af-
firmationis fidem, ejusdem rei falsâ somnii
prædictione suggesta credulitas. Igitur qui
noctu Thorkillum opprimerent, Regis im-
perio subornantur. Cujus ille rei utcunq;
indicium nactus, clam cunctis relicto cubili,
magni ponderis lignum subjecit; eoq; fac-
to, subornatis truncum cædentibus, regiæ
fraudis commentum elusit.
Die postero
Regem corpus curantem aggressus, Ignosco,
inquit, sævitiæ tuæ, erroriq; veniam tribuo,
qui prosperum legationis nuncium afferenti
pœnam pro gratiâ decrevisti. Itaq; te solum,

pro quo caput tot ærumnis devovi, tot periculis contudi, quemq; operum meorum gratissimum pensatorem speravi, acerrimum virtutis punitorem inveni, verum ultionis partibus prætermissis, interno animi tui rubore (si tamen ullus ingratos pudor afficit) læsionis meæ vindice sum contentus. Nec immeritò te omnem dæmonum rabiem, aut belluarum sævitiam superare conjecto, | quod tot monstrorum insidiis erutus à tuis immunis esse non potui. Rex cuncta ex ipso cognoscere cupiens, fatisq; arduum obstare judicans, eventuum ordinem exponere jubet. Cumq; per cætera avidis referentem auribus excepisset, postremo recensitam numinis sui mentionem sinistrâ opinione colligi passus non est. Exprobratam enim Ugarthiloci fœditatem exaudire non sustinens, adeò indignitatis ejus vicem doluit, ut impatientem dictorum spiritum inter ipsa narrantis recitamenta deponeret. Itaq; dum vani numinis cultum cupidè fovit, ubinam verus esset miseriarum carcer agnovit. Crinis quoq; oliditas, quem Thorkillus perinde atque operum suorum magnitudinem testaturum capillitio gigantis excerpserat, in circumstantes effusa compluribus exitio fuit."-Saxo Grammaticus, lib. 8.

Inusitata belluæ dens.

"FORTE vel ille dens elephanti fuit vel etiam Amphibii illius quod Rosmar vulgo dicunt. Ejus etenim dentes in maximo fuisse pretio, apud antiquos Septentrionis incolas, ostendit Olaus Magnus, lib. 21, c. 28, et Vir Cl. Johannes Isaciis Pontamis in urbis Amstelodamensis Historiâ." -STEPH. STEPHANIUS.

| et fulgore mirabiliter coruscantibus, quiq; totus veluti ardens incredibili splendore micabat, et jactis quoquo versus radiis, ambientem aerem, luce nullis fere oculis tolerabili, latissimè complebat. Erat et in eo mirabile, quod terræ impatientissimus, si cooperiretur, suâ sponte, et vi facto impetu, confestim evolabat in sublime; contineri verò includive ullo loco angusto nullâ hominum arte poterat, sed ampla liberaq; loca duntaxat amare videbatur. Summa in eo puritas, eximius nitor, nullâ sorde aut labe coinquinatus; figuræ species nulla ei certa, sed inconstans et momento commutabilis; cumq; esset aspectu longe pulcherrimus, contrectari tamen sese impune non patiebatur, et diutius contra adnitentibus, aut obstinatius cum eo agentibus, incommodum afferebat, quod multi, multis spectantibus, sunt experti. Si quid fortassis ex eo enixius conando detrahebatur (nam durus admodum non erat) nihilo minor fiebat."-JACOBUS AUGUSTUS THUANUS, 1. 6. apud STEPH. STEPHAN. in loc.

Ugarthilocus.

“UGARTHILOCI hujus mentionem quoque facit Edda, quæ et omnia fere attribuit cuidam Achuthoro, seu Asathoro, quæ Saxo noster de Torkillo hic commemorat. Sunt autem nonnulli qui narrationem hanc, fabulæ tantum non affinem, exponunt de itinere à Torkillo, jussu Gormonis regis, suscepto vel in extremam Bjarmiam, cujus incolæ olim non idololatræ solum erant pertinacissimi, sed et magi ac venefici malis artibus ad fascinandos homines instructissimi; unde etiam ab iis tot præstigiæ, quarum meminit Saxo, Torkillo sociisq; objectæ fuerunt vel etiam in aliam quandam insulam longe dissitam, forte Islandiam vel Gronlandium, ubi tale Ugarthiloci Idolum colebatur. Alii existimant latere sub hâc Mythologiâ veram historiam religionis pri"DUм Rex Bononiæ esset, allatus est ad mum in has terras per Torkillum introeum ex Indiâ Orientali, ab homine incognito, ductæ; quippe qui per varias regiones, sed, ut apparebat, moribus barbaro, lapis | Ethnicismi tenebris densâq; caligine adhuc stupendâ specie et naturâ ; videlicet lumine oppressas, longinquâ peregrinatione suscep

wwwm

Of the Carbuncle. See Elian. de Animal.

8. 21.