Cum venia dabis: insuevit pater optimus hoc me, 405 Barrus inops? Magnum documentum, ne patriam rem 140 Cum deterreret: Scetani dissimilis sis. 405. insevit -- mi L. (insevit pr. x, var. lect. g.) 108. parassem y. 109. atque b (non Scdp). 440. Barrus S,LCtF: Barus bcdp, item Bentl. et M. («In nomine Barus mira membranarum discordia est, Barrus, Barus, Rarus, Bartus, Varus, Baius exhibentium, ita tamen ut in pluribus Baius compareat.» BENTL.) ut qui Farris vel Panis inops malebat Bentleius. (ut qui sane Cod. Galeanus.) 444. A] At Sc (non bdp). 142. Selani (sic) S, Sectani C4d. Cruquii, tres Pottierii, LCtJ, Scantini Göttling. Philol. Schneidew. I. p. 467. caplus Allatras nomen, quod tibi | cunque dalur. ut si quid] Constructione contracta ex 1) «ut aliud quid vere promittere de me possum: » 2) «si quid aliud - - promittere possum.» 405-108. insuevit cet.] Exemplis Bentleianis adde Tac. Ann. 2, 52: ut lectos viros -- disciplina et imperiis suesceret. Ceterum cave construas cum Bentleio: insuevit me pater, ut hoc fugerem; sed cum Herbstio (Lectt. Venus. P. I. p. 7.) verba sic ordinanda sunt: «Si quid -- dixero, hoc pater me assuevit, notando exemplis quaeque vitiorum, ut fugerem;» ut sententia haec sit: Si quid forte in satiris liberius aut iocosius de hoc atque illo homine aut vitio dixero, id mihi ignosces, propterea quod in eam consuetudinem adductus sum optimi patris institutione, quippe qui exemplis vitiorum quaeque notare soleret, ut caverem.» Pronomen hoc referendum ad antegressa, ut Sat. 4, 6, 68: Si neque avaritiam neque HORAT. VOL. II. ED. MAI. III. sordes -- Obiiciet vere quisquam mihi, si et vivo carus amicis: Causa fuit pater his. exemplis notando] quoniam ratione non poterat. Vid. v. 145 sqq. mi ipse parasset] Nam cum manumitteretur, non poterat habere nisi peculium; agellum et domum et quae in filium Romae educandum insumpsit, omnia ipse acquisierat ex coactoris munere. Absurda est leIctio Cod. Leid. parassem. 409-123. Albi] V. supra v. 28. «Mira urbanitate, dum quasi ostendit, quomodo se pater suis monitis monere solitus esset, interea multos percutit.» ACR. Barrus] homo ignotus. Cfr. Sat. 4, 7, 8. inops] sit. Manifesto duae sunt personae, non ut Ioannes von Gott Fröhlich Progr. p. 49. legens atque, quod exhibet Cod. b, mira constructione unam facit: «ut Barrus, Albi filius, male atque inops vivat. Scetani] Lect. Sectani C4d. Cruquii praeferunt Voss et Schmid. Hoc tamen nomen in mirum hoc 6 Ne sequerer moechas, concessa cum venere uti Possem: Deprensi non bella est fama Treboni, Sit melius, causas reddet tibi: mi satis est, si 145 Membra animumque tuum, nabis sine cortice. Sic me 120 Ut facerem quid: Habes auctorem, quo facias hoc, Sive vetabat: An hoc inhonestum et inutile factu 425 149. possim Lt (non bScdp). 123. electis p et septem Pottierii. obiciebat d. 424. factum bcd (non Sp). - 425. an dubites d. malo cum malorum b. 126. ille? Vides p,yigo, octo Pottierii aliique. - Scetani vix unquam corruptum es- et tribunis aerariis iudices rerum 124-143. An hoc cet.] Construe : An addubites (an possis vel aliquantulum dubitare), utrum hoc inhonestum sit necne? non: Addubites, an (pro utrum) hoc inhonestum sit necne? (Hand Turs. I. p. 340: «Haec Heindorfius non intellexit » (explicans: Utrum hoc inhonestum sit, necne?). «Sunt enim ista verba e sermone praeceptoris desumpta nexaque aliis iis, quae omittuntur. An est id quod aut extra interrogationem; vertendaque haec sunt: oder zweifelst du.» Ita et Reisigius Lat. Sprachw. p. 477. Nemo iam, Exanimat mortisque metu sibi parcere cogit, Perniciem quaecunque ferunt, mediocribus et quis 430 Ignoscas vitiis teneor; fortassis et istinc Largiter abstulerit longa aetas, liber amicus, 135 Consilium proprium; neque enim, cum lectulus aut me Ex vitiis unum; cui si concedere nolis, 140 432. abstulerint c et pr. d. (abstulerit corr. d.) 134. excipiet 439. Incumbo p. 440. noles Bentleius superscr. excepit S. coniectura. uti spero, rursus defendet soloe ctius hoc est; Hoc (ipsum igitur) fa- cum illud: An - necne. inutile faetu, id est, «noxium, damnosum,» ut aliquoties apud Quintilianum. Cfr. Spalding ad 5, 40, 82. Atque prorsus sic Graeci usurpant vv. ἀχρεῖον, ἄχρηστον. flagret rumore] imagine a nostris linguis aliena. Nos: ein übler Ruf verfolgt, bedrängt diesen, er steht in ublem Rufe. Avidos] «in- | temperantes.» SCHOL. Ex hoc] shincs, ez ToÚrov, «hac educatione». liber amicus] лagonoia org, «qui mea vitia cum libertate corrigat.» ·lectulus] lucubratorius. Porticus] « in qua solus deambulare soleo.» desum mihi] «non negligo, quod officii mei est; immo elaboro in memet ipso emen- noles dando.» Rectius] Düntzer statuit | praefracte negantis; nolis dicitur de duo dumtaxat membra esse: Re- eo, qui probabiliter id concessu Multa poëtarum veniet manus, auxilio quae Sit mihi; nam multo plures sumus ac veluti te 444. veniat bc et omnes Pottierii, item Veneta 1484., LCt et Kirchner. (veniet etiam d et unus Bersmanni.) auxilioque L. - ma rus est; hoc ergo urbanius. nus] Festive fingit magnum Romae esse poëtarum quasi sodalicium et coniurationem, quae vel numero suo superare obtrectatores possit; qua de Satirae clausula veros amicos, Varium, Virgilium, Aristium, ceteros ex animi sententia risuros esse probe sciebat. Simul enim sugillare videtur studium versifcandi, quo tunc quam plurimi etiam invita Minerva ferebantur. Iudaei] Multi tum, ex quo Pompeius Hierosolymą ceperat, Iudaei in Urbe erant, turbidum hominum genus. Cic. pro Flacco 28, 66: Scis quanta sit manus (Iudaeorum Romae), quanta concordia, quantum valeat in contionibus. Plerique explicant : « Quemadmodum Iudaei ad suam superstitionem pertrahere proselytosque vel cogendo facere solent; » quod sane aptius videtur propter ipsa verba in hanc concedere turbam. Aliter Schulzius in Exercitatt. philol. Fasc. novo. Hagae Com. 1774. p. 3: «Velut Iudaei multo clamore mul multos mus.» toque tumultu contra te plures in auxilium advocabimus et te, nisi nostras manus sentire velis, huic nostro vitio concedere, immo in nostram turbam secedere cogecogemus] Festiva comminatio, ut similes ioci apud Platonem Phileb. p. 46. Α: "Αρ', ὦ Σώ κρατες, οὐχ ὁρᾷς ἡμῶν τὸ πλῆθος, ὅτι νέοι πάντες ἐσμέν; καὶ οὐ φοβεῖ μή σοι μετὰ Φιλήβου ξυνεπιθώμεθα, ἐὰν ἡμᾶς λοιδοons; Phaedr. p. 236. C: ảλλà diaνοήθητι ὅτι ἐντεῦθεν οὐκ ἄπιμεν, πρὶν ἂν σὺ εἴπῃς ἃ ἔφησθα ἐν τῷ στήθει ἔχειν· ἐσμὲν δὲ μου νω ἐν ἐρημίᾳ, ἰσχυρότερος δὲ | ¿yo xaì vεwrepos. Polit. I. p. 327. C. in hanc concedere turbam] «te nobis aggregare eademque nobiscum sentire in iudicio praesertim de satiris faciendo. >> Turnebus: Unum te e turba poëtarum quamvis invitum reddemus, ut illud studium, quod improbas, postea ipse celebraturus sis et carmina scripturus.» Hoc tamen prope nimium videtur. SATIRA V. Egressum magna me excepit Aricia Roma SAT. V. 1. accepit b, quinque Pottierii, LC et Bentleius, cepit d. (excepit Sc, Aldus.) 3. longe] linguae bp et corr. d (non Sc et pr. d). rius Victorinus p. 127. Gaisf. his verbis meminit: At Iuba noster, qui inter metricos auctoritatem primae eruditionis obtinuit, insistens Heliodori vestigiis, qui inter Graecos huiusce artis antistes aut primus aut solus est cet. Cfr. tamen Ritschl V. Argumentum vide in Excursu. | Apollonium et Hephaestionem Ma4-4. excepit] Bentleius de meliore hac lectione prorsus tacens deteriorem Lambini accepit retinuit, etsi Torrentianam qui poterat ignorare? Sed homines sumus. Aricia] oppidum Latii pone montem Albanum XVI. M. P. a Roma distans, notum propter Dianam Ne- | die Alexandrin. Bibliothek p. 145: morensem et fontem Egeriae. Fuit «Villoison's Hypothese lässt sich nicht ad viam Appiam, qua Horatius iter | fecit certe usque ad Beneventum. Cfr. ad v. 74. Aricia autem prima erat mansio ex Urbe profectis, ubi multi tamen prandebant tantum, non pernoctabant. Sic Epictetus apud Stob. Tit. 7. I. p. 166. Tauchn. narrat Agrippinum, cum pransuro ei nuntiaretur Neronis iussu illico in exsilium eundum esse, respondisse: οὐκοῦν ἐν Αρικίᾳ ἀριστή σouεv. In Ariciae antiquae area nunc est vicus Laricia. (Walck.) Hospitio modico] «exiguo, parvo.» Sic modica patella Epp. 1, 5, 2. est patella parva.) Opponuntur haec magnae Romae. Heliodorus] rhetor ignotus, nisi quod Villoisonius Proleg. ad Apoll. Lex. p. XXIV. et Bothe suspicantur eundem fortasse esse atque illum, cuius praeter gerade für unmöglich erklären, aber besonders glaublich kann sie noch weniger gefunden werden, da weder die Verwandtschaft eines Rhetors mit einem Grammatiker Alexandrinischer Bildung einleuchtet, noch die Zeitverhältnisse bequeme Bestätigung geben.» Graecorum longe doctissimus] Comis est hyperbole sermonis quotidiani, qua ut bearet Graeculum hominem facile utique ab se impetrare poterat. Altera lectio, quae placuit Villoisonio 1. 1., G. linguae d., nihil aliud profecto significaret nisi illum Graece scientissimum fuisse; quae exigua sane Graeci rhetoris laus fuisset. - Forum Appi] oppidum ab Appio Claudio Caeco, qui viam Appiam muniit, sic nominatum, XX. M. P. distans ab Aricia. Supersunt etiam |