ΥΠΟΘΕΣΙΣ. ΕΚ ΤΗΣ ΑΠΟΛΛΟΔΩΡΟΥ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗΣ. (ΙΙ. 7. 5.) Ἡρακλῆς παραγενόμενος εἰς Καλυδώνα τὴν Οἰνέως θυγατέρα Δηιάνειραν ἐμνηστεύσατο, καὶ διαπαλαίσας ὑπὲρ τῶν γάμων αὐτῆς πρὸς τὸν ̓Αχελῷον ἀπεικασθέντα ταύρῳ, περιέκλασε τὸ ἕτερον τῶν κεράτων· καὶ τὴν μὲν Δηιάνειραν γαμεῖ, τὸ δὲ κέρας ̓Αχελῷος λαμβάνει, δοὺς ἀντὶ τούτου τὸ τῆς Ἀμαλθείας. Ἀμάλ. θεια δὲ ἦν Αἱμονίου θυγάτηρ, ἡ κέρας εἶχε ταύρου· τοῦτο δὲ, ὡς Φερεκύδης φησὶ, δύναμιν εἶχε τοιαύτην ὥστε ποτὸν ἢ βρωτὸν, ὅπερ εὔξαιτό τις, παρέχειν ἄφθονον. στρατεύει δὲ Ἡρακλῆς μετὰ Καλυδωνίων ἐπὶ Θεσπρωτούς, καὶ πόλιν ἑλὼν Εφύραν, ἧς ἐβασίλευε Φύλας, Αστυόχῃ τῇ τούτου θυγατρὶ συνελθὼν, πατὴρ Τληπολέμου γίνεται. γενομένων δὲ τούτων εὐωχούμενος παρὰ Οἰνεῖ, κονδύλῳ παίσας ἀπέκτεινεν Εὔνομον τὸν Ἀρχιτέλους παῖδα κατὰ χειρῶν διδόντα· συγγενὴς δὲ οὗτος Οἰνέως. καὶ ὁ μὲν πατὴρ τοῦ παιδὸς ἀκουσίου γενομένου τοῦ συμβεβηκότος συνεγ νωμόνει· Ἡρακλῆς δὲ κατὰ τὸν νόμον φυγὴν ὑπομένειν ἤθελε, καὶ δὴ ἔγνω πρὸς Κήυκα εἰς Τραχίνα ἀπιέναι. ἄγων δὲ Δηιάνειραν εἰς ποταμὸν Εὔηνον ἦλθεν, ἐν ᾧ καθεζόμενος Νέσσος ὁ Κένταυρος τοὺς παριόντας διεπόρθμευε μισθοῦ, λέγων παρὰ θεῶν ταύτην τὴν πορθμείαν εἰληφέναι διὰ τὸ δίκαιος εἶναι. αὐτὸς μὲν οὖν Ἡρακλῆς τὸν ποταμὸν διέβη, Δηιάνειραν δὲ μισθὸν αἰτηθεὶς ἐπέτρεψε Νέσσῳ διακομίζειν. ὁ δὲ πορθμεύων αὐτὴν ἐπεχείρει βιάζεσθαι. τῆς δὲ ἀνακραγούσης αισθόμενος ἐξελθόντα Νέσσον ἐτόξευσεν εἰς τὴν καρδίαν. ὁ δὲ μέλλων τελευτᾶν, προσκαλεσάμενος Δηιάνειραν, εἶπε τηρεῖν λαβοῦσαν ἐν κόχλῳ, εἰ θέλοι πρὸς Ηρακλέα φιλίαν ἔχειν, τόν τε ἰὸν ἀφῆκε κατὰ τῆς κύχλου καὶ τὸ ῥυὲν ἐκ τοῦ τραύματος τῆς ἀκίδος αἷμα συμμίξας xxi συμ δέδωκεν· ἡ δὲ λαβοῦσα ἐφύλαττε παρ' ἑαυτῇ. διεξιὼν δὲ Ἡρακλῆς τὴν Δρυόπων χώραν, καὶ τροφῆς ἀπορῶν, ὑπαντήσαντος αὐτῷ Θειοδάμαντος βοηλατοῦντος, τὸν ἕτερον τῶν ταύρων λύσας καὶ σφάξας εὐωχεῖτο. ὡς δὲ ἧκεν εἰς Τραχίνα πρὸς Κήυκα, ὑποδεχθεὶς ὑπ' αὐτοῦ Δρύοπας κατεπολέμησεν. αὖθις ἐκεῖθεν Αἰγιμίῳ βασιλεῖ συνεμάχησε Δωριέων Λαπίθαι γὰρ περὶ γῆς ὅρων πρὸς αὐτὸν ἐπολέμουν, Κορώνου στρατηγοῦντος. ὁ δὲ πολιορκούμενος ἐπεκαλέσατο 'Ηρακλέα βοηθὸν ἐπὶ μέρει τῆς γῆς. βοηθήσας δὲ Ἡρακλῆς ἀπέκτεινε Κόρωνον μετὰ καὶ ἄλλων, καὶ τὴν γῆν ἅπασαν ἐλευθέραν ἐποίησεν· ἀπέκτεινε δὲ καὶ Λαγόραν μετὰ τῶν παίδων, βασιλέα Δρυόπων, ἐν Ἀπόλλωνος τεμένει, Λαπιθῶν σύμμαχον. παριόντα δὲ Ἴτωνα εἰς μονομαχίαν προὐκαλεῖτο αὐτὸν Κύκνος ὁ Ἄρεος καὶ Πελοπίας συστὰς δὲ καὶ τοῦτον ἀπέκτεινεν. ὡς δὲ εἰς ̓Ορμένιον ἧκεν, Αμύντωρ αὐτὸν ὁ βασιλεὺς οὐκ εἴασε μεθ ̓ ὅπλων παριέναι, κωλυόμενος δὲ παρελθεῖν καὶ τοῦτον ἀπέκτεινεν. ἀφικόμενος δὲ εἰς Τραχίνα στρατιὰν ἐπὶ Οἰχαλίαν συνήθροισεν, Εὔρυτον τιμωρήσασθαι θέλων. μαχούντων δ' ̓Αρκάδων αὐτῷ καὶ Μηλιέων τῶν ἐκ Τραχῖνος καὶ Λοκρῶν τῶν Ἐπικνημιδίων, κτείνας μετὰ τῶν παίδων Εὔρυτον, αἱρεῖ τὴν πόλιν, καὶ θάψας τῶν σὺν αὐτῷ στρατευσαμένων τοὺς ἀποθανόντας, Ιππασον τὸν Κήϋκος, καὶ Ἀργεῖον καὶ Μέλανα, τοὺς Λικυμνίου παῖδας, καὶ λαφυραγωγήσας τὴν πόλιν, ἦγεν Ιόλην αἰχμάλωτον. καὶ προσορμισθεὶς Κηναίῳ τῆς Εὐβοίας ἀκρωτηρίῳ Διὸς Κηναίου ἱερὸν ἱδρύσατο. μέλλων δὲ ἱερουργεῖν κήρυκα ἔπεμψε λαμπρὰν ἐσθῆτα οἴσοντα. παρὰ τούτου δὲ τὰ περὶ τὴν Ιόλην Δηιάνειρα πυθομένη, καὶ δείσασα μὴ πάλιν ἐκείνην ἀγαπήσῃ, νομίσασα τῇ ἀληθείᾳ φίλτρον εἶναι τὸ ῥυὲν αἷμα Νέσσου, τούτῳ τὸν χιτῶνα ἔχρισεν. ὡς δὲ θερμανθέντος τοῦ χιτώνος ὁ ἰὸς τῆς ὕδρας ἠσθίετο, τὸν μὲν Λίχαν κατέβαλεν, εἰς Τραχίνα δὲ ἐπὶ νεὼς κομίζεται. Δηιάνειρα δὲ ἀχθεσθεῖσα ἑαυτὴν ἀνήρτησεν. Ἡρακλῆς δὲ ἐντειλάμενος Ὕλλῳ, ὃς αὐτῷ ἐκ Δηιανείρας ἦν παῖς πρεσβύτερος, τὴν Ἰόλην ἀνδρωθέντα γῆμαι, παραγενόμενος εἰς Οἴτην, ὅ ἐστιν ὄρος Τραχίνος, πυρὰν ποιήσας, ἐκέλευσεν ἐπιβὰς ὑφάπτειν. τοῦ δὲ μὴ θέλοντος Ποίας παριὼν ἐπὶ ζήτησιν ποιμνίων ὑφάψας ἔλαβε τὰ τόξα παρ' αὐτοῦ δωρεάν. καιομένης δὲ τῆς φλογὸς λέγεται νέφος ὑποστὴν μετὰ βροντῆς αὐτὸν εἰς οὐρανὸν ἀναπέμψαι· ἔνθα τυχὼν ἀθανασίας γήμας Ηβην τὴν Ηρας θυγατέρα ποιεῖ παῖδας Αλεξιάρην καὶ Ἀνίκητον. xxii ΑΘΛΟΙ ΗΡΑΚΛΕΟΥΣ. Πρῶτα μὲν ἐν Νεμέα βριαρόν κατέπεφνε λέοντα. δεύτερον ἐν Λέρνῃ πολυαύχενον ὤλεσεν ὕδραν. τὸ τρίτον αὖτ ̓ ἐπὶ τοῖς Ἐρυμάνθιον ἔκτανε κάπρον. χρυσοκέρων ἔλαφον μετὰ ταῦτ ̓ ἤγρευσε, τέταρτον. πέμπτον δ ̓, ὄρνιθας Στυμφηλίδας ἐξεδίωξεν. ἕκτον, Αμαζονίδος κόμισε ζωστήρα φαεινόν. ἕβδομον, Αὐγείου πολλὴν κόπρον ἐξεκάθηρεν. ὄγδοον, ἐκ Κρήτης δὲ πυρίπνοον ἤλασε ταῦρον. ἐκ Θρήκης, ἔνατον, Διομήδεος ἤγαγεν ἵππους. Γηρυόνου, δέκατον, βόας ἤλασεν ἐξ ̓Ερυθείης. ἑνδέκατον δ', ἀνάγει κύνα Κέρβερον ἐξ Ἀΐδαο. δωδέκατον δ', ἤνεγκεν ἐς Ελλάδα χρύσεα μῆλα. Θεστίεω θυγατρῶν τρισκαιδέκατος πέλεν ἆθλος. ΣΟΦΟΚΛΕΟΥΣ ΤΡΑΧΙΝΙΑΙ. ΔΗ. Λόγος μέν ἐστ ̓ ἀρχαῖος ἀνθρώπων φανείς, ὡς οὐκ ἂν αἰῶν ἐκμάθοις βροτῶν, πρὶν ἂν θάνῃ τις, οὔτ ̓ εἰ χρηστὸς οὔτ ̓ εἴ τῳ κακός· πρὶν εἰς "Αιδου μολεῖν, ἐγὼ δὲ τὸν ἐμόν, καὶ 1-48] The soliloquy of Deianira. 'Never has my life been a happy one. Before my marriage with Heracles I was persecuted by Achelous, and now my husband's journeys fill me with alarm. Something tells me that he is in danger at this very time'. I pavels] Wunder explains φανείς ἐστι as equivalent to πέparral, and compares Ant. 621 σοφίᾳ γὰρ ἔκ του κλεινὸν ἔπος πέpavтal. Hermann however suggests a far more forcible rendering by treating pavels as an epithet to be closely connected with, the adjective apxaîos' current in old times', 'well-known of old'. Cf. O. R. 848 ἀλλ ̓ ὡς φανέν γε τοῦπος ὧδ ̓ ἐπίστασο. In refer ence to the subject of the proverb it is scarcely necessary to notice the absurd comment of a scholiast, who, on the ground that Solon was the author of the saying, objects to its introduction in the present passage as an anachronism on the part of the poet. 3 θάνῃ] is the reading of the MSS, and, in spite of the elaborate defence which Hermann offers in behalf of Oávo, all the best authorities, including I be P. T, TW lieve the late Mr Shilleto, are in favour of the subjunctive, a construction which is easily explicable, if we regard the words av ἐκμάθοις as equivalent in force to a future indicative. On the other hand, the combination of the optative with av after piv can scarcely be justified by an appeal to the exigencies of the oblique narration. Notice, in translating, the force of the compound ἐκμάθοις, ‘that thou canst not read aright the life of any mortal'. χρηστὸς...κακὸς] whether it has been a life of happiness in any case or the reverse. For the repetition of the subordinate negative Wunder well compares Plat. Prot. 312 C οὐδὲ ὅτῳ παραδίδως τὴν ψυχὴν οἶσθα, οὔτ ̓ εἰ ἀγαθῷ οὔτ ̓ εἰ κακῷ πράγματι. 4 ἐγὼ δὲ τὸν ἐμὸν] Observe the emphatic collocation: 'I' know too well what my life has been'. It is hardly correct to say that the addition of the participle exovoa gives a poetic turn to the sentence, which in prose would have stood thus, coida τὸν ἐμὸν αἰῶνα ὄντα δυστυχῆ, as ἔξοιδα with an accusative participle would be a comparatively rare construction, I 5 10 ἔξοιδ ̓ ἔχουσα δυστυχῆ τε καὶ βαρύν, ἥτις πατρὸς μὲν ἐν δόμοισιν Οἰνέως. ναίουσ ̓ ἔτ ̓ ἐν Πλευρῶνι νυμφείων ὄκνον ἄλγιστον ἔσχον, εἴ τις Αἰτωλὶς γυνή. μνηστὴρ γὰρ ἦν μοι ποταμός, Αχελῷον λέγω, ὅς μ ̓ ἐν τρισὶν μορφαῖσιν ἐξῄτει πατρίς, φοιτῶν ἐναργὴς ταῦρος, ἄλλοτ ̓ αἰόλος δράκων ἑλικτός, ἄλλοτ ̓ ἀνδρείῳ κύτει βούπρῳρος· ἐκ δὲ δασκίου γενειάδος κρουνοὶ διερραίνοντο κρηναίου ποτοῦ. τοιόνδ ̓ ἐγὼ μνηστῆρα προσδεδεγμένη δύστηνος ἀεὶ κατθανεῖν ἐπευχόμην, πρὶν τῆσδε κοίτης ἐμπελασθῆναί ποτε. 5 δυστυχῆ τε καὶ βαρὺν] illstarred and wearisome'. 7 ἔτ ̓ ἐν] is Hermann's reading in place of ἐνί, which, although it has received the support of Professor Campbell's authority, is surely objectionable, whether we regard the form of the preposition or the quantity of the final iota. Wunder adopts er, justifying the omission of the preposition by a parallel passage in v. 172, αὐδῆσαί ποτε Δωδῶνι δισσῶν ἐκ πελειάδων ἔφη. ὄκνον] It is difficult to see why Hermann should have substituted the word ὄτλον on the authority of a few scholia in place of the more ordinary subStantive ὄκνον, which appears in the MSS, and is retained by Musgrave, Wunder and the majority of the editors as supplying a better sense. το ἐξῄτει] The tense denotes the persistency of the persecution: 'ceased not to ask my father for my hand'. 11 φοιτῶν] For the omission of 15 άλλοτε with the first clause of the sentence cf. Elec. 535. The adjective εναργής, as Hermann and Wunder point out, is added for emphasis as in O. R. 535, and in contrast with the words ἀνδρείῳ κύτει βούπρωρος which follow. There is the usual question whether alóλos denotes colour or motion, more probably the former which supplies a better contrast with the epithet ελικτός. 'At one time he would court me in the visible form of a bull, at another as a speckled glancing snake: again with human trunk and head of ox, while from his shaggy beard streams of spring water flowed all ways'. The phrase ποτὸς κρηvalos occurs again in Phil. 21. |