EILEEN A ROON.

BY THOMAS FURLONG.

I'll love thee evermore,

Eileen a Roon!

I'll bless thee o'er and o'er,

Eileen a Roon!

Oh! for thy sake I'll tread,

Where the plains of Mayo spread ;

By hope still fondly led,

Eileen a Roon!

Oh! how may I gain thee?

Eileen a Roon!

Shall feasting entertain thee?

Eileen a Roon!

I would range the world wide,

With love alone to guide,

To win thee for my bride,

Eileen a Roon !

An d-tiocfaidh tú no'n bh-fánfáidh tú,

A Eibhlín rúm !

d-tiocfaidh tú no'n b-fánfáidh tú,

Chuid de'n t-saoízheál 'sá stór !

Tiocfaidh mé, 's ní fhánfaidh mé,

Tiocfaidh mé, 's ní fhánfáidh mé,

' tiocfaidh mé, 's ni fhánfáidh me,

'Y ealóghaidh mé le’m stór.

Céud míle fáilte rómhát,

A Eibhlín « rúin !

Ceud mile fáilte rómhát,

Al Eibhlín rúin !

Ceud 'míle fáilte rómhát,

Koi 3-céud mile fáilte rómhát,

Och! fáilte Kzus fithche rómhát,

A Eibhlín « rúin !

Then wilt thou come away?

Eileen a Roon!

Oh! wilt thou come or stay?

Eileen a Roon!

Oh yes! oh yes! with thee

I will wander far and free,

And thy only love shall be,

Eileen a Roon!

A hundred thousand welcomes,

Eileen a Roon!

A hundred thousand welcomes,

Eileen a Roon!

Oh! welcome evermore,

With welcomes yet in store,

Till love and life are o'er,

Eileen a Roon!

A chúil Aluinn dheás, ná bh-fáinneádhá 3-cás,

Is breizh gus is glás do shúile,

Y dá bh-fázháinn ó cheárt, cead síneadh leát,
Is éadtrom, tápáidh shiúbháilfinn :—
ThiúbhKilfinn leát án Mhúmháin Air fad,

Dá d-trián Agus leáth na h-Eireán,

'I go sínfinn ort, mo chroídhe 'gus mo chorp, A shíodá na m-bán zán Kén locht.

A cháilín óig, shéimh, Kn d-tuige«nn tu féin,
Gur duine mé atá Kir bukidhreKdh,

'Y 30 bh-fuil mo cháirde go léir, « bh-feirg liom féin,
Chionn tú bheith K'd lukdhadh liom :—

Air sha̸idhbhreás An t-sKegháil, « leinbh dhil mo chléibh, Hi chreidfinn-si scéultá fuára̸ ort ;

'S gur bild 10mad na m-bréa̸z, do chuir sinn Arken,

A bh-xadó n-á chéile i n-uaigneás.

EMON A KNOCK.

BY THOMAS FURLONG

Oh! maiden more than fair,

Whose ringlets rich and rare,

Are o'er thy white shoulders flowing;

Whose eye of winning hue,

Large, languishing, and blue,

With love's own wild light is glowing:

How happy should I be,

If blest my girl with thee,

But fairest, thou art too cruel;

I'll range the nations o'er,

I'll wander evermore,

Or win thee, my dearest jewel.

Dear blooming gentle maid,

Thy smile comes not to aid

The weak one who droops in anguish;

Tho' friends and kinsmen jeer,

And taunt me when they hear,

That thus for thy love I languish.