Wer sich mit den großen und mannichfaltigen Schönheiten der Horazischen Briefe, und mit der so feinen als originalen Manier und Laune dieses Dichters nåher bekannt zu machen wünscht, der lese die vortrefflichen Einleitungen und Erläuterungen, mit welchen der Herr Hofrath Wieland feine davon zu Dessau, 1782. gr. 8. gelieferte schöne Uebers sehung derselben begleitet hat. Den hier mitgetheilten Brief erklärt dieser geschmackvolle Kunstrichter mit Recht für einen der allerschönsten. Die edelste Freimüthigkeit, fagt er, erscheint darin von der gefälligsten Laune, wie von der leichten Hand einer Grazie, in die feinste Höflichkeit ges kleidet; aber gekleidet wie die Schönheit, die nur das Vorurtheil zu schonen, nicht sich selbst zu verbergen Ursache hat; gerade nur so viel, um durch Nacktheit nicht anstößig zu werden. Wie wahr und passend gilt von dieser Evistel
Omne vafer vitium ridentis Flaccus amici
Tangit, et adiniffus circum praecordia ludit;
welches der liebenswürdige Persius zum Charakter unsers Dichters macht! Es ist ein Brief, wie nur ein Horaz an einen Mâcenas schreiben konnte; aber er scheint ihn im Namen aller seiner Mitbrüder an alle måcenaten geschries ben zu haben, u. f. f.“
Quinque dies tibi pollicitus me rure futurum Sextilem totum mendax defideror. Atqui Si me vivere vis fanum, recteque valentem, Quam mihi das aegro, dabis aegrotare timenti, Maecenas, veniam: dum ficus prima, calorque Defignatorem decorat lictoribus atris.
Dum pueris omnis pater, et matercula pallet: Officiofaque fedulitas, et opella forenfis Adducit febres, et teftamenta refignat. Quod fi bruma nives Albanis illinet agris, Ad mare defcendet vates tuus, et fibi parcet, Contractusque leget, te, dulcis amice, revifet Cum Zephyris, fi concedes, et hirundine prima. Non, quo more pyris vefci Calaber jubet hofpes, Tu me fecifti locupletem. Vefcere fodes! Iam fatis eft. At tu quantum vis tolle! Benigne. Non invifa feres pueris munuscula parvis. Tam teneor dono, quam fi dimittar onuftus. Vt libet; haec porcis hodie comedenda relinques. Prodigus et ftultus donat, quae fpernit et odit. Haec feges ingratos tulit, et feret omnibus annis, Vir bonus et fapiens dignis ait effe paratum; Nec tamen ignorat, quid diftent aera lupinis. Dignum praeftabit me etiam pro laude merentis, Quod fi me noles usquam difcedere, reddes Forte latus, nigros angufta fronte capillos; Reddes dulce loqui; reddes ridere decorum. Forte per anguftam tenuis vulpecula rimam Replerat in cameram frumenti; paftaque rurfus Ire foras pleno tendebat corpore fruftra: Cui muftela procul: fi vis, ait, effugere iftinc; Macra cavum repetės arctum, quem macra fubisti. Hac ego fi compellar imagine; cuncta refigno. Nec fomnum plebis laudo fatur altilium, nec Otia divitiis Arabum liberrima muto. Saepe verecundum laudafti; rexque, paterque
Audifti coram, nec verbo parcius abfens: Infpice, fi poffum donata reponere laetus. Haud male Telemachus, proles patientis Ulyffei: Non eft aptus equis Ithaca locus, ut neque planis Porrectus fpatiis, neque multae prodigus herbae. Atride, magis apta tibi tua dona relinquam. Parvum parva decent: mihi jam non regia Roma, Sed vacuum Tibur placet, aut imbelle Tarentum. Strenuus et fortis, caufisque Philippus agendis Clarus, ab officiis octavam circiter horam Dum redit, atque foro nimium diftare Carinas Iam grandis natu queritur; confpexit, ut aiunt, Adrafum quendam vacua tonforis in umbra, Cultello proprios purgantem leniter ungues. Demetri, (puer hic non laeve iussa Philippi Accipiebat) abi, quaere, et refer: unde domo, quis, Cuius fortunae, quo fit patre, quove patrono? It, redit, et narrat, Vulteium nomine Menam, Praeconem, tenui cenfu, fine crimine notum, Et properare loco, et ceffare, et quaerere, et uti, Grudentem parvisque fodalibus, et Lare certo, Et ludis, et, poft decifa negotia, campo. Scitari libet ex ipfo, quaecunque refers; dic Ad coenam veniat. Non fane credere Mena, Mirari fecum tacitus: quid multa ? benigne Refpondet. Negat ille mihi? Negat improbus, et Negligit, aut horret. Vultejum mane Philippus Vilia vendentem tunicato fcruta popello Occupat, et falvere jubet prior: ille Philippo
Excufare laborem, et mercenaria vincla;
Quod non mane domum veniffet: denique, quod non Providiffet eum. Sic ignoviffe putato Ut libet. Ergo Poft nonam veniès: nunc i, rem ftrenuus auge. Ut ventum ad coenam eft: dicenda, tacenda locutus: Tandem dormitum dimittitur. Hic ubi faepe Occultum vifus decurrere pifcis ad hamum. Mane cliens, et iam certus conviva; iubetur Rure fub urbauo indictis comes ire Latinis. Impofitus mannis, arvum coelumque Sabinum
Me tibi, fi coenas hodie mecum.
« AnteriorContinuar » |