(Erft gegen das Ende des dritten Jahrhunderts nach Chr. Geb. lebte Markus Aurelius Olympius Nemesianus, aus Karthago gebürtig. Von ihm hat man, außer einem Lehrgedichte über die Jagd, noch vier Eklogen, die von einigen auch dem Kalpurnius beigelegt werden. Die Nachahmung Virgil's ift darin auffallend; aber eine freie, geifts volle Nachahmung; auch hat seine Schreibart, in Rücksicht auf das damalige Zeitalter, ausgezeichnetes Verdienst. Das Lob des Bacchus, welches er in folgender Ekloge dem Pan in den Mund gelegt hat, ist nicht ohne glückliches poetisches Kolorit. Man vergleiche damit den Silen Virgils, EEL VI.)
Torrentem patula vitabant ilice folem Cum Pan venatu feffus recubare fub ulmo Coeperat, et fomno laffatas fumere vires: Quem fuper ex tereti pendebat fistula ramo. Hanc pueri (tanquam praedam pro carmine pof- fent
Sumere, fasque effet calamos tractare deorum) Invadunt furto: fed nec refonare canorem Fistula, quem fuerat, nec vult contexere carmen: Sed pro carminibus male fibila diffona reddit. Tum Pan excuffus fonitu ftridentis auenae, Iamque videns: „Pueri, fi carmina pofcitis, in-
Nulli fas eft inflare cicutas,
Quas ego Moenaliis cera coniungo fub antris. "Iamque ego, Bacche, tuos ortus, et femina vitis
Ordine detexam: debemus carmina Baccho." Haec fatus, coepit calamis fic montivagus Pan:
Te cano, qui gravidis hederata fronte corymbis Vitea ferta plicas: qui comtos palmite tigres Ducis, odorato perfufus colla capillo;
Vera Iovis proles! Iam tunc poft fidera coeli Sola Iovem Semele vidit Iovis ora profeffum. Hunc pater omnipotens, venturi providus aevi, Protulit, et iufto produxit tempore partus. Vos etiam et Nyfae viridi nutriftis in antro Hunc, Nymphae, Faunique fenes, Satyrique pro- caces!
Quin et Silenus parvum veneratus alumnum Aut gremio fovet, aut refupinis fuftinet ulnis, Et vocat ad rifum digito, motuque quietem Allicit, aut tremulis quaffat crepitacula palmis. Cui deus adridens horrentes pectore fetas Vellicat, aut digitis aures adftringit acutas, Applauditue manu mutilum caput, aut breve men-
Et fimas tenero collidit pollice nares. Interea pueri florefcit pube iuventa, Flavaque maturo tumuerant tempora cornu. Tum primum laetas oftendit pampinus uvas: Mirantur Satyri frondes, et poma Lyaei.
Tum deus: O Satyri, maturos carpite fructus, "Dixit, et ignotos pueri calcate racemos." Vix haec ediderat, decerpunt vitibus uvas, Et portant calathis, celerique illidere planta Concava faxa fuper properant. Vindemia fervet Collibus in fummis, crebro pede rumpitur uva, Nudaque purpureo fparguntur pectora musto. Tum Satyri, lafciva cohors, fibi pocula quisque Obvia corripiunt; quod fors dedit, hoc capit ufus, Cantharon hic retinet: cornu bibit alter adunco : Concavat ille manus, palmasque in pocula vertit: Pronus at ille lacu bibit, et crepitantibus haurit Mufta labris: alius vocalia cymbala mergit: Atque alius latices preffis refupinus ab uvis Excipit, ac potis faliens liquor ore refultat Spumeus, inque humeros et pectora diffluit humor. Omnia ludus habet: cantusque chorusque licentes,
Viemefian., Et Venerem iam vina movent. Raptantur amantes Concubitu Satyri fugientes iungere Nymphas,
Iam iamque elapfas hic crine, hic vefte rectentat.” Tum primus rofeo Silenus cymbia mufto Plena fenex avida non aequis viribus haufit. Ex illo venas inflatus nectare dulci Hefternoque gravis femper ridetur Iaccho. Quin etiam deus ille, deus Iove profatus ipfo, Et plantis uvas premit, et de vitibus haftas Ingerit, et lynci praebet cratera bibenti." Haec Pan Maenalia pueros in valle docebat: Sparfas donec oves campo conducere in unum Nox iubet, uberibus fuadens ficcare fluorem Lactis, et in niveas adftrictum cogere glebas.
(Titus Julius Ralpurnius, aus Sicilien, war ein Zeitgenosse des vorhergehenden Dichters, und ihm in seiner ganzen Manier überaus ähnlich. Man pflegt daher beider Eklogen in den Ausgaben zu verbinden, und sie sogar såmmts lich, diesem Dichter allein zuzuschreiben. Derer, die ges wöhnlich seinen Namen führen, find sieben. In folgender Ekloge ift freilich der Hauptgedanke, die Bewunderung der Stadt, des Hofes und der Schauspiele, nichts weniger als sch&fermäßig. Weit schicklicher laffen andre Dichter ihre Hirten sich über diese Gegenstände zwar verwundern, aber nicht sie bewundern, sondern sich und ihre ländliche Ruhe und Einfalt dagegen glücklich preisen. Man vergleiche z. B. Vossens schönes Idyll, der Abendschmauß.)
Nox fuit, ut noftrae cupiunt te cernere fylvae, Et tua moerentes exfpectant iubila tauri.
COR. O piger, o duro iam durior offe Lycota,
Qui veteres fagos nova quam fpectacula mavis. Cernere, quae patula iuvenis deus edit arena.
LYC. Mirabar, quae caufa foret tibi tanta morandi, Cur tua ceffaret taciturnis fiftula filvis,
Et folus Stimicon caneret pallente corymbo: Quem fine te moesti tenero donavimus hoedo. Nam dum lentus abes, luftravit ovilia Thyrfis, Juffit et arguta iuvenes certare cicuta.
COR. Scilicet invictas Stimicon, et praemia dives Auferat, accepto non folum gaudeat hoedo;
Verum tota ferat quae luftrat ovilia Thyrfis; Non tamen aequabit mea gaudia: nec mihi fi quis
Omnia Lucanae donet pecuaria filvae,
Grata magis fuerint, quam quae spectamus in urbe.
LYC. Dic age, dic Corydon, nec noftras invidus au
Defpice; non aliter certe mihi dulce loquere, Quam certare foles, quoties ad facra vocatur, Aut foecunda Pales, aut paftoralis Apollo.
Cor. Vidimus in coelum trabibus spectacula textis Surgere Tarpeium prope defpectantia culmen, Immenfosque gradus, et clivos lene iacentes. Venimus ad fedes, ubi pulla fordida vefte Inter foemineas fpectabat turba cathedras. Nam quaecunque patent fub aperto libera coelo,
Aut eques, aut nivei loca denfavere tribuni. Qualiter haec patulum contendit vallis in or- bem,
Et finuata latus refupinis undique filvis Inter continuos curvatur concava montes: Sic tibi planitiem curuae finus ambit arenae, Et geminis medium fe molibus adligat ovum. Quid tibi nunc referam, quae vix fuffecimus ipfi
Per partes fpectare fuas? fic undique fulgor Percuffit: ftabam defixus, et ore patenti, Cunctaque mirabar; nec dum bona fingula no-
Tum mihi, nunc fenior lateri qui forte finiftro Iunctus erat. "Quid te, ftupefactum, rustice, dixit,
„Ad tantas miraris opes? qui nefcius auri
Sordida tecta, cafas et fola mappalia nofti! ,,En! ego tam tremulus, tam vertice canus, et ifta
« AnteriorContinuar » |