3.

„Fa£tus in urbe senex, stupeo tamen. Omnia Ralpurnius,

certe
Vilia sunt nobis, quaecunque prioribus annis
Vidimus, et fordet quidquid fpectavimus

olim.“
Balteus en gemmis, en illita porticus auro
Certatim radiant; nec non, ubi finis arenae
Proxima marmorea peragit spectacula muro
Sternitur adiunctis ebur admirabile truncis,
Et coit in rotulam, tereti qua lubricus axis
Impofitos fubita vertigine falleret ungues
Excuteretque feras; auro quoque torta reful.

gent
Retia, quae totis in arenam dentibus exstant,
Dentibus aequatis, et erat (mihi crede Lyco-

ta,

Si qua fides) nostro dens longior omnis aratro.
Ordine quid referam? vidi genus omne fera-

rum;
Hic niveos lepores, et non fine cornibus apros.
Manticoram filvis etiam quibus editur alcen
Vidimus, et tauros quibus aut cervice levata
Deformis scapulis torus eminet, aut quibus

hirtae
Lactantur per colla iubae, quibus afpera

mento
Barba iacet, tremulisque rigent palearia fetis.
Nec solum nobis filvestria cernere monstra
Contigit ; aequoreos ego cum certantibus

urfis
Spectavi vitulos, et equorum nomine di-

gnum,
Sed deforme pecus, quod in illo noscitur

amni,
Qui fata riparum venientibus irrigat undis.
Ah! trepidi quoties nos descendentis arenae
Vidimus in partes, ruptaque voragine terrae
Emerfiffe feras; et eisdem faepe latebris
Aurea cum croceo creverunt arbuta libro.

LYC.

mos

Ralpurnius., LYC. O felix Corydon, quem non tremebunda fenes

etus
Impedit! o! felix, quod in haec tibi secula pri-
Indulgente deo dimittere contigit annos.
Nunc tibi fi propius venerandum cernere nu-

men
Sors dedit, et praesens vultunque habitumque

notasti; Dic age, dic Corydon, quae fit modo forma

deorum.

EOR. O! utinam nobis non rustica veftis inesset:
Vidislem propius mea numina. Sed mihi for.

des,
Pullaque paupertas, et adunca fibula morfu ,
Obfuerant: utcunque tamen confpeximus

ipsum
Longius, ac nifi me decepit visus, in uno
Et Martis vultus et Apollinis effe putavi.

1

(unter den neuern lateinischen Dichtern, vornehmlich aber unter den b&ufigen Nachahmern Virgil's, war niars kus bieronymus Vida, geboren zu Treniona 1470, gestors ben zu Alba, 1566. Seine drei Eklogen, Daphnis ; Corydon; Nice, verrathen, wie alle reine Gedichte, ein überaus fanftes Gefühl, und einen sehr gelåuterten Geschmad.)

NICE.

Coniugis amisli funus pulcherrima Nice
Flebat, et in folis errabat montibus aegra;
Atque homines fugiens moesto folato amori
Nulla dabat, luctu fed cuncta implebat amaro,
Flens noctem, flens lucem; ipfi iam funera montes
Lugebant Davali; Davalum omnia refpondebant.

Interea nymphae Damon correptus amore,
Vicina ut paucas fervabat rupe capellas,
Omnibus ah! demens filvis errabat, et agris,
Atque haec nequicquam vacuas iactabat ad auras:

„O quis te noftris oculis, pulcherrima virgo,
Obiecit deus, et visam te protinus idem
Eripuit nobis, saevo ut consumerer igni?
Sive Dea es nemorum; certe Dea; sive tibi alta
Undarum dominae parent maris aequora et amnes;
Illa meo nunquam facies de pectore abibit.
Illam vos etiam mecum difcetis amare,
Intonfi montes, vos, umbriferae convalles.
Sive greges inter captabo frigus et auram;
Flumina seu propter falices in valla putabo;
Aut agitans inftabo aliud quodcunque; tibi ante
Carmina pauca canam, et te pectore suspirabo
Toto, unam te corde. Prius dediscet amare
Gramina ovis, nemora alta ferae, vaga flumina pis-

ces,

Quam

Dida.

Quam tua de nostris vellatur cura medullis.
Si nec erunt Fauni, fi nec mihi Oreades ullae;
Montibus et solis dicam mea carmina filvis:
Ardebunt filvae, montes ardebitis alti.
Quo fugis? ah! Davalus haec non poft funera cu-

rat:

Siste gradum, atque oculis rursum, Dea, redde te,

noftris.
O! tibi fi tantum hae filvae, fi mollia prata
Haec placeat, libcatque his mecum in vallibus

O! has felices filvas! felicia prata!
Formofas nimium silvas! formofaque prata!
Formosas valles! sed tu formofior illis.
Coniugis hic mecum, dum carpent grata capellae
Gramina, facta canes ingentia; ut hostibus unus
Obftiterit faepe, et proftratas ceperit urbes;
Utque duces victos tot magnis ceperit ausis,
Una eademque die: tecum omnia quae modo mon-

tes
Cantabant ipfi; Davalum omnia refpondebant.
Alma suum hic tecum non dedignetur Adonim
Flere Venus, tecumque suas fociare querelas.
Ipfe autem interea, iuxta proiectus in herba,
Insignem calathum tibi iunco et vimine textam,
Et totum miris

pergam

variare figuris.
Primus erit labor hic, primum hic tamen argumen-

tum,
Coniugis extincti funus, miferabile funus;
Dum queritur se non bello, non fortibus armis
Oppetere, at lento paulatim cedere morbo.
Pallor erit gelido iuvenis morientis in ore,
Et sensim placida claudentur lumina morte.
Addua
aquas

iuxta fundet moestissimus urna;
Et circumfufae tundent fua pectora Nymphae
Spargentes stratis violam moeftumque Hyacinthum.
Exanimum circumstabunt regesque, ducesque,
Moerentes; largoque undabunt omnia fletu.
Parte alia, heroum multis comitantibus, addam
Longum iter ingreffam te, fi quod numen eunti

Con

Vida.

Coniugis annuerat cari producere fata.
Quos non interea Divos in vota vocabis?
Quas non muneribus cumulabis grandibus aras?
Omnes fed frustra Divos in vota vocabis;
Muneribus fruftra cumulabis grandibus aras.
Ibis multa metu suspensa: e montibus altis.
Occurrent Dryades, et Oreades admiratae;
Nympharumque tibi passim chorus omnis eunti,
Floribus e variis, viridique e fronde, coronas
Intexent, faevi solatia vana doloris.
Cum vero extinctum Davalum faevissimus aures
Nuncius implebit, votis nihil omnibus actum,
Pallentem heu! subito faciam, ingentique dolore
Exanimem labi: ftabunt circum licet omnes
Collapfam famulae, gelidamque a Aumine lympham
Rorabunt; gelida vix tu revocabere lympha.
Quos ah! dein gemitus, quae tum lamenta referrem;
Si possent gemitus iunco, aut lamenta referri?
Crudeles Divos, crudelia fata vocaras,
Crudelem terram, quod non fponte hisceret, et non
Te fubito orantem miserata hauriret hiatu;
Haud aliter tantum finiri poffe dolorem.
Etrufci montes, teftes vos omnia fcitis;
Omnia vos moeftae lamenta audiftis; et ipsi,
Dum miseret, celfis de verticibus ululastis.
Nam mihi cuneta fenex puero praedixerat olim,
Dum moriens teneros commendat Tytirus agnos.“

Sic Damon; fimul ibat: eum videre vagantem,
Atque hic nequicquam sera fub nocte canentem
Carmina, nimbofis ftabulantes montibus ursi,
Montibus, et filvis, ac littoribus defertis.

Illa autem praerupta legens atque invia faxa,
Nunc hac nunc illac fugere indeprensa, nec usquam
Apparere, freti hiberna furdior unda,
Jllam, vos amnes, vos, o! genus amnibus unde,
Sistite, correptamque domum deducite, Nymphae!
Sola dies poterit tantum lenire dolorem.